Το αστείο με τους πολέμιους του «νόμου Διαμαντοπούλου» είναι το πώς
παρουσιάζουν το σημερινό ελληνικό πανεπιστήμιο.Μιλούν για χώρους ελεύθερης έκφρασης, δημιουργίας και ευγενούς άμιλλας. Για κυψέλες που προάγεται η επιστήμη. Για θύλακες «νέων ιδεών» χρήσιμων στην κοινωνία.
Και βέβαια αυτό το πανεπιστήμιο δεν υπάρχει. Νησίδες μόρφωσης, ακόμη και πρωτοποριακής έρευνας, βέβαια έχουμε. Και υπερηφανευόμαστε για αυτές όπως υπερηφανευόμαστε και για τα λαμπρά μυαλά που διαθέτουμε, αλλά «αυτό» δεν είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αντιθέτως, αυτές οι νησίδες, όπου υπάρχουν, ασφυκτιούν ή μαραζώνουν χρόνο με το
χρόνο. Γιατί η μόρφωση και η επιστήμη θέλει κοινότητα για να πολλαπλασιαστεί και το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν την διαθέτει.
Οι φοιτητικές παρατάξεις δεν μπορούν εδώ και δεκαετίες να συμφωνήσουν ούτε για το πόσες ψήφους παίρνουν.
Είναι γελοίο αλλά κάθε χρόνο όλοι -μα όλοι!- δίνουν το δικό τους εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν συμφωνούν ούτε στην πρόσθεση.
Είναι εξπέρ όμως στα πάρτι στην Μύκονο ή στις κατασκηνώσεις στην Αντίπαρο -μετά καλλιτεχνικών προγραμμάτων- για να εξαγοράσουν τις ψήφους των πρωτοετών. Για να παραχθούν τι; Φοιτητοπατέρες που συναλλάσσονται με καθηγητές και στη συνέχεια με τις συντηρητικές πολιτικές ηγεσίες. Για να καταλήξουν γλάστρες στις προεκλογικές εμφανίσεις αρχηγών ή το πολύ πολύ υποψήφιοι (σε μη εκλόγιμες θέσεις βέβαια) στα ψηφοδέλτια τους.
Ταυτόχρονα η Ελλάδα διαθέτει τις περισσότερες κληρονομικές έδρες από όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Καθηγητές ιατρικής που παραδίδουν τις έδρες τους στους γιούς τους και καθηγητές θεολογίας που έχουν κάνει καθηγητές ακόμη και τους γαμπρούς τους (μετά από τις κόρες τους βεβαίως).
Κονδύλια ευρωπαϊκά που «χάνονται» ενώ μερίδα καθηγητών κάνει χρυσές δουλειές με προγράμματα, μελέτες και πιστοποιήσεις. Πρυτάνεις που δηλώνουν διατεθειμένοι να λύσουν το πρόβλημα της χώρας, της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου άμα τους φωνάξουν αλλά αδυνατούν να ελέγξουν τι συμβαίνει στα προαύλιά τους…
Για να μη μιλήσουμε για τους πανεπιστημιακούς που ενισχύουν κάθε τόσο τα κόμματα και κυρίως τους «μηχανισμούς» που πλησιάζουν την εξουσία. Για να γίνουν μετά υπουργοί, πρόεδροι οργανισμών, γενικοί γραμματείς ή καλοπληρωμένοι σύμβουλοι.
Ο κατάλογος των αμαρτημάτων των πανεπιστημίων μας είναι ατέλειωτος, Πέρυσι δεν ήταν που ανακαλύφθηκε ότι στις φοιτητικές εστίες δεν μένουν μόνο φτωχοί φοιτητές αλλά τις λυμαίνονται «παρέες» και παρατάξεις; Στα Ιωάννινα έδιναν από «παράδοση» «δωμάτια» σε εξωπανεπιστημιακούς ενώ στου Ζωγράφου διατηρούσαν την «έδρα» τους παιδιά πλουσίων. Έτσι για την πλάκα τους δηλαδή, όπως πολλά πράγματα συμβαίνουν στα ελληνικά Ανώτατα Ιδρύματα έτσι για την πλάκα μας.
Δείτε τις εκδηλώσεις στα αμφιθέατρα. Οι δεξιοί καλούν τους δεξιούς, οι αριστεροί τους αριστερούς, οι αντιεξουσιαστές τους αντιεξουσιαστές - κανένας διάλογος δεν γίνεται, καμία σύγκρουση των ιδεών - κάποιοι προστατεύουν τις εκδηλώσεις τους με καδρόνια, κάποιοι άλλοι με μπράβους της νύχτας και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Όλοι; Όχι πάντως οι πολίτες. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν τους τελευταίους μήνες, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι υπέρ ριζικών αλλαγών στην παιδεία. Δεν ξέρει βέβαια ο κόσμος τις λεπτομέρειες του «νόμου Διαμαντοπούλου», ξέρει όμως ότι η κατάσταση έχει κακοφορμίσει και γι' αυτό δίνει πράσινο φως. Ενδεικτική είναι η τοποθέτηση του κόσμου στο θέμα του ασύλου. Παρά τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί ένα τέτοιο θέμα - ειδικά αυτή «την εποχή της αγανάκτησης» - οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 80% θέλει πλέον την κατάργηση του ασύλου! Και δεν είναι μόνο οι ψηφοφόροι της δεξιάς αλλά και αυτοί που δηλώνουν κεντροαριστεροί ή αριστεροί. Δεν θα πρέπει λοιπόν να ξαφνιάζει τους πολέμιους του νέου νόμου, η ευρύτατη πλειοψηφία που σχηματίστηκε στη Βουλή. Αν γινόταν δημοψήφισμα μεγαλύτερα ποσοστά θα είχαμε.
Δεν ξέρω βέβαια πού θα οδηγήσουν την ελληνική παιδεία, οι αλλαγές που προωθεί με περισσή τόλμη η Άννα Διαμαντοπούλου (κόντρα και στο συντηρητικό ΠΑΣΟΚ – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Δεν έχω καμία σιγουριά ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα μπορούμε να αναστηθούμε. Δεν έχουμε όμως και τίποτα να χάσουμε δοκιμάζοντας. Κουβέντες του τύπου «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες» και «πρέπει να τα συζητήσουμε όλα από την αρχή» είναι ντροπή να λέγονται από σοβαρούς υποτίθεται διανοούμενους. Ο χρόνος τους και η υπομονή της κοινωνίας τελείωσε. Ας βγάλουν το κεφάλι τους από την άμμο, οι επαγγελματίες αρνητές κάθε εκσυγχρονισμού, και ας δουν επιτέλους την πραγματικότητα.
ΥΓ
Μια από τις κατηγορίες που προσάπτουν στην Διαμαντοπούλου είναι ότι έχει σχέδιο να παραδώσει την ανώτατη εκπαίδευση στους ιδιώτες. «Δεν το κάνει τώρα», λένε «αλλά προετοιμάζει το έδαφος». Οι βάρβαροι, κύριοι -αν θεωρήσουμε ότι πρόκειται περί βαρβάρων- είναι κιόλας εδώ. Δεκαετίες τώρα, η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ιδιωτική εκπαίδευση. Φροντιστήρια, ιδιαίτερα και στην συνέχεια … εξαγωγή φοιτητών. Δεν υπάρχει χώρα που να μη στέλνουμε ελληνόπουλα – για να χρησιμοποιήσω τους «δικούς τους» συναισθηματικούς όρους. Ακόμη και στις καθημαγμένες χώρες της Αφρικής και βεβαίως της πρώην Ανατολικής Ευρώπης θα βρεις να σπουδάζουν Έλληνες. Και δεν είναι βέβαια τα παιδιά της πλουτοκρατίας -αυτά έτσι και αλλιώς στην Βοστώνη και στο Λονδίνο θα πήγαιναν- αλλά χιλιάδες παιδιά -τουλάχιστον 34.000 σύμφωνα με μετριοπαθέστατους υπολογισμούς- που οι γονείς τους στερούνται για να τα σπουδάσουν. Για να μην μιλήσουμε γι' αυτούς που πληρώνουν «ιδιαίτερα» και «σημειώσεις» στην προσπάθεια τους να περάσουν κάποιο μάθημα στα εγχώρια ΑΕΙ και ΤΕΙ...ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Σταύρος Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.