Ἡ μεγαλυτέρα ἐπανάστασις ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε, εἶναι τὸ νὰ γίνουμε Ἕλληνες.

Εἶναι τὸ δυσκολότερο καὶ τὸ ἐντιμότερο ἀπὸ ὅσα ἔχουμε νὰ μάθουμε.

Εἶναι μία διαρκὴς πορεία, ποὺ ὀφείλουμε, πάσῃ θυσία, νὰ διανύσουμε.

Εἶναι μία ἀνάγκη, ποὺ θέλουμε δὲν θέλουμε, θὰ τὴν βιώσουμε…

Μὲ μίαν διαφορά…

Γιὰ νὰ γίνουμε Ἕλληνες πρέπει πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ ξεχάσουμε ὅλες αὐτὲς τὶς συμπεριφορὲς τοῦ παρελθόντος, ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους σὲ καταστάσεις τελειωμένες. Οὐσιαστικῶς, ἐὰν δὲν ἀλλάξουμε τὴν ὀπτική μας, τὴν ἀντιληπτικότητά μας καὶ τὸν τρόπο ποὺ προσλαμβάνουμε πληροφορίες, δυστυχῶς, πάλι μέσα στοὺς χαμένους θὰ εἴμαστε.

Καί τί σημαίνει τό «νά γίνουμε Ἕλληνες»; Ἔ;

Ἔχουν κυλήσῃ τόσοι πολλοὶ αἰῶνες, ἀπὸ τότε ποὺ ὁ τελευταῖος Ἕλλην, μὲ τὴν ὁλοκληρωμένη ἔννοια, ἄφησε τὸ στίγμα του στὸν πλανήτη, ποὺ τελικῶς μᾶλλον φαντάζει

παράλογον τὸ νὰ ἀναζητοῦμε τὸν τρόπο…

Κι ὅμως… Κι ὅμως, δὲν εἶναι τόσο δύσκολο ὅσο ἀρχικῶς φαίνεται…

Οὐσιαστικῶς εἶναι μία ἄνευ τέλους πορεία, ὄχι μόνον πρὸς ἀναζήτησιν ἀξιῶν καὶ ἀρχῶν, μὰ κυρίως εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς ἐφαρμογῆς τους στὴν καθημερινότητά μας. Τί ἀξία ἄλλως τέ ἔχει ἡ θεωρία δίχως τήν πράξι νά τήν ἀκολουθῇ;

Πῶς; Πῶς θά τό καταφέρουμε;

Ἄς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ ὀφθαλμοφανῆ… Κι ὅλα τὰ ἄλλα θὰ βρεθοῦν…

Λίγες σκέψεις γιὰ ἀρχή…

Νὰ γίνουμε Ἐραστὲς καὶ φορεῖς τῆς Ἀληθείας… Αύτομάτως ὅμως μεταμορφωνόμεθα σὲ πολεμίους τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ σκότους…Ἡ Ἀλήθεια ὅμως περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν Ἐπιστήμη, τὴν ἄνευ παραποιήσεων Ἱστορία καὶ τὴν Ἐπίγνωσι τοῦ δρόμου ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἐπιλέξουμε. Ἡ γνώσις, ἡ μάθησις, ἡ διαρκὴς ἀναζήτησις εἶναι ὑποχρέωσίς μας.

Νὰ γίνουμε Ἐραστὲς τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως καὶ τοῦ Ἀνθρώπου… Αὐτομάτως ὅμως μεταμορφωνόμεθα σὲ πολεμίους κάθε προσπαθείας γιὰ δουλοποίησι τῆς ἀνθρωπότητος σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς Γῆς. Ἀρνούμαστε τὸν φανατισμό, τὸν ὁπαδισμό, τὴν ἐξάρτησι. Ὁ Ἕλλην ἀπὸ μόνος του εἶναι ἐλεύθερος. Οὐδέποτε χρειάστηκε προστᾶτες, σωτῆρες καὶ ὁδηγούς. Γίνεται ὁδηγὸς καὶ παράδειγμα, καταργῶντας κι ἀκυρώνοντας οὐσιαστικῶς ἀνύπαρκτα δεσμά…
Νὰ γίνουμε Ἐραστὲς τῆς Ἀρετῆς. Πάντα μέσα μας θὰ ἐμφωλεύουν δύο τάσεις. Ἐὰν θέλουμε νὰ ΞΑΝΑ-γίνουμε Ἕλληνες ξέρουμε τὸ ποιὰ ἀπὸ αὐτὲς ὀφείλουμε νὰ ἐπιλέγουμε.
Νὰ γίνουμε πραγματικοὶ Ἐραστὲς τῆς Ζωῆς. Κάθε μορφῆς. Ἀπὸ τὴν πιὸ «ἀσήμαντη», τῆς ἀμοιβάδας, ἔως τὴν πλέον «σημαντική». Ὁ Ἕλλην σέβεται τὴν δημιουργία καὶ τὴν ὑπηρετεῖ μὲ σεβασμό. Οὐδέποτε τὴν καταστρέφει!!! Παραλλήλως ὅμως πρέπει νὰ γίνουμε Ἐραστὲς τοῦ Κάλλους. Τὸ Κάλλος, ἡ Εὐμορφία ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν ζωή μας. Ὀφείλουμε λοιπὸν καὶ στοὺς γύρω μας ἀλλὰ καὶ στοὺς ἑαυτούς μας τὴν ἀναζήτησι, τὴν ἀνάδειξι καὶ τὴν διάδοσίν του. Ὄχι μέσα ἀπὸ στερεότυπα ποὺ μᾶς φόρτωσαν διὰ τῆς βίας, ἀλλὰ ἀναζητῶντας νέες εἰκόνες κι ἀνοίγοντας δρόμους. Ἡ ὀμορφιὰ χρειάζεται ἐκ νέου δόμησι πρῶτα μέσα μας.

Νὰ γίνουμε Ἐραστὲς, χρῆστες καὶ μιμητὲς τῶν Φυσικῶν Νόμων. Οἱ Φυσικοὶ Νόμοι δὲν δημιουργήθηκαν μόνον γιὰ νὰ «κρατοῦν ἐν τάξει» τοὺς πλανῆτες, τὸ ζωϊκὸ καὶ τὸ φυτικὸ βασίλειο. Πρῶτος καὶ κύριος ὑπερασπιστής τους, μιμητής τους καὶ θαυμαστής τους ὀφείλει νὰ εἶναι ὁ Ἄνθρωπος. Ὁ,τιδήποτε «παρὰ φύσειν» ἁπλῶς εἶναι Ὕβρις.
Νὰ γίνουμε Ἐραστὲς καὶ ὑπερασπιστὲς τοῦ Δικαίου. Δὲν νοεῖται Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος δίχως τὴν αἴσθησι τοῦ Δικαίου.
Αὐτὰ γιὰ ἀρχή…
Σιγὰ σιγά, βῆμα τὸ βῆμα, ἡμέρα τὴν ἡμέρα, κάτι νέο θὰ μαθαίνουμε. Κάποιο νέο λιθαράκι θὰ προσθέτουμε στὸν γενικότερο «χῶρο πληροφοριῶν». Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, οἱ ἀπαντήσεις γιὰ τὸν δρόμο ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε εἶναι μὲν παντοῦ γύρω μας, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὶς ἀνακαλύψουμε μόνοι μας. Οἰ ἕτοιμες λύσεις δὲν εἶναι λύσεις. Εἶναι μαϊμουδισμός…
Καί τί θά κερδίσουμε ἀπό ὅλο αὐτό;
Μὰ πρῶτα ἀπὸ ὅλα τὴν πραγματική μας Ἐλευθερία…
Ἐὰν κάποιος καταφέρῃ πρῶτα μέσα του νὰ αἰσθανθῇ ἐλεύθερος, ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι θέμα στιγμῆς, διότι στὴν πραγματικότητα ἔχουν συμβῇ… Κι ἄς μὴν τὸ γνωρίζῃ…

Φιλονόη