Ελληνο-Γερμανικές Εκλογές. Του Ανδρέα Κούτρα

Το αγαπημένο χόμπι των Ελλήνων πολιτικών, όλων σχεδόν των αποχρώσεων, είναι η δαιμονοποίηση της Γερμανίας. 

Οι Έλληνες πολιτικοί διαβλέποντας τον κίνδυνο να χρειαστεί για μια φορά στην ζωή τους να ασκήσουν το κυριαρχικό δικαίωμα "τοῦ κυβερνεῖν" και όχι "τοῦ μοιράζειν" δανεικά, προτίμησαν να παραδώσουν τα κλειδιά στην τρόικα. 

Ύστερα ως γνήσιοι πολιτικάντηδες κατηγόρησαν για τα πάντα τους ξένους και ειδικά τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί είναι ο λαός της Ευρώπης που άπαντες λατρεύουν να μισούν, ειδικά μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους.

Η Γερμανία που πολλοί κατηγορούν ως φασιστίζουσα έχει γυναίκα καγκελάριο, ανάπηρο υπουργό οικονομικών και ανοιχτά ομοφυλόφιλο υπουργό εξωτερικών. Η ανοχή στην διαφορετικότητα είναι
συστατικά μιας ανοικτής και με αυτοπεποίθηση κοινωνίας. Αλήθεια πότε θα δούμε κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα; 

Οι κατηγορίες φυσικά δεν έμειναν αναπάντητες, την γλοιώδη φιγούρα ενός δημοσιογράφου ντυμένου Χίτλερ ακολούθησε το άσεμνο δάκτυλο της Αφροδίτης της Μήλου.

Οι άλλες χώρες που υπέγραψαν μνημόνια αλλά και αυτές που δεν χρειάστηκαν ήταν πιο προσεχτικές. Αναγνωρίζοντας πως μόνο η Γερμανία έχει χρήματα για να πληρώσει και να τις σώσει ακολούθησαν χαμηλότερους τόνους. Φτιάξανε τα δικά τους προγράμματα προσαρμογής και διατηρήσαν την εθνική τους κυριαρχία πάντα στα πλαίσια της ΕΕ.  Ίσως να παραδειγματίστηκαν από τα πάθη των Ελλήνων.

Την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου η Γερμανία ψηφίζει για καγκελάριο. Θα είναι οι πρώτες Γερμανικές εκλογές με έντονο γαλάζιο χρώμα. Το πρόβλημα της Ευρώπης και ειδικότερα της Ελλάδος ήταν, και εξακολουθεί να είναι, βασικό συστατικό και πεδίο αντιπαράθεσης των Γερμανικών κομμάτων.

Η πορεία της Ευρώπης και τα χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων που έχει ξοδέψει η Μέρκελ στην σωτηρία των περιφερειακών χωρών ήταν σημαντικό θέμα όπως και η καθαρότητα της γερμανικής μπύρας.

Από τα δεξιά κατηγορούν την Μέρκελ πως πέταξε τα λεφτά τους στο βρόντο και πως έπρεπε να διώξει την Ελλάδα από νωρίς ή και να φύγει η ίδια η Γερμανία από την ένωση.

Από τα αριστερά την κατηγορούν πως δεν κάνει αρκετά για να σώσει την ΕΕ. Το γεγονός ότι κατόρθωσε να επιβιώσει και να επαναδιεκδικεί την καγκελαρία είναι πολιτικός άθλος. Οι ισορροπίες που επέλεξε να κρατήσει είναι πολύ λεπτές.

Παρόλα αυτά, ενώ στην αρχή φαινόταν πως η Μέρκελ θα κερδίσει εύκολα την καγκελαρία με τους παραδοσιακούς της συμμάχους οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ένα αμφίρροπο αγώνα.

Η Γερμανία σε αντίθεση με την Ελλάδα είναι συνηθισμένη σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Στην Ελλάδα χρειάστηκε να καταστραφεί η χώρα για να μπορέσουν να συνεννοηθούν τα κόμματα και αυτό έγινε μόνο όταν κινδύνευαν τα ίδια και το πελατειακό σύστημα που υπηρέτησαν με αφανισμό.

Η Μέρκελ έχει κάνει στο παρελθόν κυβερνήσεις με τους οικολόγους πράσινους, με τους φιλελεύθερους αλλά και με τους σοσιαλδημοκράτες. Τα πάθη τελειώνουν το βράδυ των εκλογών διότι υπάρχει και μια χώρα που πρέπει να κυβερνηθεί. 

Τα εκλογικά δεδομένα στην Γερμανία έχουν ως εξής. Η Μέρκελ κυρίαρχος των χριστιανοδημοκρατών φαίνεται να έχει το πάνω χέρι. Σύνθημά της «τα σίγουρα χέρια» έρχεται σε οξεία αντιπαράθεση με το απρεπές δάκτυλο του Στάϊνμπρουκ ηγέτη των σοσιαλδημοκρατών. 

Σύμμαχος της Μέρκελ είναι το φιλελεύθερο κόμμα που όμως δεν τα πήγε και τόσο καλά στις προκριματικές της Βαυαρίας και κινδυνεύει να μην πιάσει το όριο του 5%. Οι οικολόγοι πράσινοι που στο παρελθόν είχαν στηρίξει την Μέρκελ  αγωνίζονται να πείσουν πως δεν είναι ένα κόμμα παιδοφίλων, ύστερα από τις αποκαλύψεις μίας εκ των συνιστωσών τους. Παρεμπιπτόντως η στροφή των χριστιανοδημοκρατών προς την πράσινη ενέργεια και μακριά από την πυρηνική ήταν αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας. Τώρα οι Γερμανοί φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα των πράσινων επιδοτήσεων.

Από την άλλη πλευρά έχουμε το αγαπημένο του ΣΥΡΙΖΑ κόμμα, Die Linke. Μπορεί να απάτησε έως εξαπάτησε το ΣΥΡΙΖΑ όταν αρνήθηκε την επανεξέταση του κατοχικού δανείου αλλά δεν θα έπρεπε να μας προξενεί έκπληξη. Το Die  Linke δεν είναι ένα απλό αριστερό κόμμα, αλλά το διάδοχο κομουνιστικό κόμμα της πάλε ποτέ ανατολικής Γερμανίας. Είναι το κόμμα του Έρικ Χόνεκερ και της μυστικής αστυνομίας Στάζι. Αποτελεί μυστήριο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε να συμπαραταχθεί με ένα κόμμα που το παρελθόν του μόνο ένδοξο δεν είναι.

Ο άγνωστος όμως στην εκλογική εξίσωση είναι το κόμμα των «εναλλακτικών για την Γερμανία» που βρίσκεται στα δεξιά της Μέρκελ και θέλει εκτός των άλλων την εκδίωξη της Ελλάδος από την Ευρωζώνη. Πιστεύει επίσης στην επαναφορά του Γερμανικού μάρκου και είναι αντίθετο στην ομοσπονδιακή πορεία της Ευρώπης. Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν να πιάνει οριακά το 5% και αν συμβεί αυτό θα κόψει ψήφους από τους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ.

Σε αυτή την περίπτωση η Μέρκελ ίσως αναγκαστεί να κάνει την μεγάλη σύνθεση-συμμαχία (Grand coalition) και να σχηματίσει κυβέρνηση με τον Στάϊνμπρουκ. Οι Σοσιαλδημοκράτες από την άλλη πλευρά κατηγορούν την Μέρκελ πως δεν λέει στο λαό την αλήθεια και πως θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα και στήριξη προς τις χώρες του Νότου (αλήθεια είναι). Όμως ιστορικά ο Στάϊνμπρουκ ήταν λιγότερο ενθουσιώδης στην διάσωση της Ελλάδος. Να θυμίσω πως ο Στάϊνμπρουκ είχε συναινέσει στο πρώτο μνημόνιο μόνο όταν έλαβε διαβεβαίωση από την Μέρκελ πως θα γινει PSI αργότερα.

Το σενάριο της μεγάλης σύνθεσης ενδεχομένως να σημαίνει και την αποπομπή του Σόϊμπλε από το υπουργείο οικονομικών και την αντικατάσταση του από τον Άσμουσσεν. Να θυμίσω πως ο Άσμουσσεν είναι ο ανεκδιήγητος που ως μέλος της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας συναίνεσε στο αρχικό πλάνο του κουρέματος των εγγυημένων από τον ίδιο (ΕΚΤ) καταθέσεων στην Κύπρο. Ανήκει στους Σοσιαλδημοκράτες (να τον χαίρονται) και μάλλον θα πάρει την θέση του Σόϊμπλε. Προτού όμως βροντοφωνάξουν οι διάφοροι «απεταξάμην το Σόϊμπλε» ας μην ξεχνάνε πως η Ευρωπαϊκή επιτροπή λήγει τον Οκτώβριο του 2014 και πως ο Σόϊμπλε έχει ήδη εκφράσει την επιθυμία του να ηγηθεί της Ευρώπης.

Η σύνθεση λοιπόν της κυβέρνησης Μέρκελ θα παίξει μεγάλο ρόλο και στην πορεία της Ελλάδος. Είναι γνωστό τοις πάσι πως η Ελλάδα θα χρειαστεί επιπλέον χρηματοδότηση και ένα τρίτο μνημόνιο για να την επιτύχει. Ο χρόνος που θα γίνουν όλα αυτά είναι το ζητούμενο. Διότι αν η νέα γερμανική κυβέρνηση επιδιώξει να συμφωνηθεί το μνημόνιο πριν τις Ευρωεκλογές αυτό σημαίνει ουσιαστικά μομφή κατά της κυβέρνησης συνεργασίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) που θα πάει στις εκλογές έχοντας στην πλάτη της καινούργιο μνημόνιο με ότι αυτό συνεπάγεται για την εκλογική της προοπτική. Σε αυτή την περίπτωση οι Ελληνικές εθνικές εκλογές μάλλον θα μετατεθούν για το 2015 μαζί με τις προεδρικές.

Αν όμως η νέα γερμανική κυβέρνηση φανεί διαλλακτική τότε η συγκυβέρνηση θα μπορεί ανέτως να κάνει μαζί με τις Ευρωεκλογές και εθνικές. Με άλλα λόγια, το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών μπορεί εν πολλοίς να κρίνει και το χρόνο αλλά και το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών

Α. Κούτρας