«Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η χώρα τους δεν θα είναι ποτέ η ίδια, ότι έχει συντελεστεί μία καταστροφική πτώση του βιοτικού τους επιπέδου», όπως γράφει χαρακτηριστικά. «Οι πλήρεις συνέπειες του γεγονότος ωστόσο δεν είναι ακόμα ορατές, με αποτέλεσμα για κάποιο χρονικό διάστημα (οι Κύπριοι) να έχουν την πολυτέλεια να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως το καρτούν που κρέμεται στον αέρα»… «Οι πραγματικές συνέπειες θα φανούν σιωπηλά, όταν ο πανικός κοπάσει»
Αυτά και άλλα πολλά είπε ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. Για μας που μεγαλώσαμε βλέποντας Looney Tunes, είναι πολύ γνώριμη η σκηνή που περιγράφει ο Ζίζεκ. Για του λόγου το αληθές,
θαυμάστε τη σκηνή:
Πόσο πιο παραστατική εικόνα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για να περιγράψει τη θέση όλων ημών
που συνεχίζουμε -θέλοντας ή μη- το αέναο κυνήγι φαντασμάτων;
Το ξέρουμε πως πρόκειται για φαντάσματα, το ξέρουμε πως το "μπιπ-μπιπ με κανέναν τρόπο δεν μπορούμε να το πιάσουμε, αλλά συνεχίζουμε αιωνίως να το κυνηγάμε.
Και ξέρετε γιατί δεν μπορούμε να το πιάσουμε;
Γιατί ό,τι είναι ο Θεός για το Σύμπαν, το ίδιο είναι και ο σκιτσογράφος για το κόμικ.
Είναι ο Θεός του κωμικού του σύμπαντος.
Κι έτσι όσο και να το θέλει το φτωχό Κογιότ, δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει το "μπιπ-μπιπ".
Όποιος ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού, άλλωστε, αυτός είναι που επιλέγει και το νικητή.
Κι ο σεναριογράφος είναι με το μέρος του "μπιπ-μπιπ"!
Αλλά σε τελική ανάλυση ποιος όρισε τη βουλιμία του Κογιότ για "μπιπ-μπιπ";
Μήπως το ίδιο το Κογιότ;
Όχι βέβαια!
Μα φυσικά ο Θεός του κωμικού σύμπαντος το όρισε κι αυτό!
Ο σεναριογράφος δεν ορίζει μόνο το αποτέλεσμα, αλλά ορίζει και την θέληση του ήρωα της ιστορίας.
Έτσι ζούμε, φίλοι μου.
Στο κωμικοτραγικό σύμπαν μας, εμείς οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι κλπ είμαστε το Κογιότ που τρέχει και θα τρέχει αιωνίως να πιάσει ένα "μπιπ-μπιπ" άπιαστο.
Κι όποτε αυτό θα στρίβει απότομα ανατρέποντας τους νόμους της Φύσης (αφού ο σεναριογράφος τους ορίζει κι αυτούς), τότε εμείς θα συνεχίζουμε τρέχοντας στον αέρα.
Και θα συνεχίζουμε να τρέχουμε πατώντας στον αέρα, εωσότου αναλάβουμε την ευθύνη να κοιτάξουμε κάτω και δούμε το απόλυτο κενό.
Και τότε μόνο, αντιλαμβανόμενοι το κενό που βρίσκεται από κάτω μας, θα πέσουμε για να καταλάβουμε πόσο κορόιδα είμαστε.
Γιατί για μας ο νόμος της βαρύτητας λειτουργεί και θα λειτουργεί.
Και δυστυχώς στο κωμικοτραγικο μας σύμπαν δεν ισχύει μια παράμετρος του κωμικού:
όταν γκρεμοτσακιστούμε από τόσο ψηλά, μετά δεν ξεσκονιζόμαστε και συνεχίζουμε το τρέξιμο.
Αντίθετα, συνήθως διαλυόμαστε.
Εμείς έχουμε προσπεράσει προ πολλού το στάδιο των Κυπρίων που τώρα τρέχουν ολοταχώς προς το γκρεμό.
Εμείς είμαστε ήδη στον αέρα και ρίχνουμε λοξές ματιές κάτω.
Απλά δεν έχουμε αποφασίσει πού ακριβώς θα πέσουμε.
Προσπαθούμε, οι ανόητοι, να σημαδέψουμε κιόλας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.