Επαιξα ποδόσφαιρο, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου στους δρόμους και τα σοκάκια, στις όποιες αλάνες είχαν απομείνει από τη λαίλαπα της τσιμεντοποίησης της πρωτεύουσας και αργότερα μεγαλώνοντας -όποτε γινόταν- με φίλους και συναδέλφους. Φυσικά, όχι μόνο ποδόσφαιρο αλλά και μπάσκετ και πόλο και βόλεϊ και τένις και πινγκ πονγκ και οτιδήποτε άλλο βάλει ο νους σας.
Αγαπώ τα σπορ και θεωρώ πως είναι ευλογία Θεού το να μπορεί
ένας άνθρωπος να εκτονωθεί μέσα από αυτά. Όχι παθητικά αλλά ενεργητικά, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μπορεί, λοιπόν, να μην υπήρξα ποτέ πρωταθλητής, με την έννοια που περικλείει ο όρος παρά μόνο στα νταρτς (τα βελάκια για τους αμύητους), όπου πήρα κάποιους τίτλους και, μέσα από μία συγκυρία, εκπροσώπησα και τη χώρα σε ένα πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Μάλτα. Ωστόσο, δεν μπορεί να μπει στην όλη σούμα αυτό.
Αυτό δεν με εμπόδισε ποτέ να αντιληφθώ στη δουλειά που επέλεξα από παιδί, το να εκτιμώ τον κόπο και την προσπάθεια που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Ξέρω πάρα πολύ καλά να παρακολουθώ και να παρατηρώ το τι συμβαίνει σε μία αέναη πάλη της επιτυχίας με την αποτυχία.
Λένε ότι το να γράψεις ή να μιλήσεις για ένα γεγονός πρέπει να το έχεις γευτεί και να έχεις εντρυφήσει σε αυτό. Διαφωνώ. Δεν χρειάζεται να έχεις υπάρξει ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας ή ολυμπιονίκης για να περιγράψεις τις στιγμές. Το να μπορείς να μεταδώσεις συναισθήματα είναι θέμα δύναμης της φαντασίας και κατάθεση ψυχής. Δεν εννοώ με τη λέξη φαντασία πως πρέπει να γράφεις ή να λες πράγματα που δεν συνέβησαν. Λέω πως χρειάζεται να είσαι σε θέση να μπεις στο πετσί του ρόλου και να ζήσεις τις στιγμές μαζί με τον αθλητή. Αλλωστε, η ίδια η κοινωνία έχει βασιστεί στην ικανότητα να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε και να βάζουμε στη θέση του άλλου τον εαυτό μας.
Μαθαίνουμε από παιδιά να αποφεύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις ή να μην κάνουμε κάτι που ένας άλλος πραγματοποίησε και αισθάνθηκε πόνο. Ταυτόχρονα, ταυτιζόμαστε με ωραίες και βολικές καταστάσεις, συνήθως εκείνες που παρέχουν σιγουριά και ευτυχία.
Αν έπρεπε να έχουμε βιώσει υποχρεωτικά κάτι, ώστε να είμαστε σε θέση να γράψουμε σωστά για αυτό, τότε δεν θα υπήρχαν συγγραφείς αλλά μονάχα αυτοβιογράφοι.
Ο Ομηρος δεν ήταν ούτε πολεμιστής, ούτε φυσικά Θεός, αλλά κατάφερε να αποτυπώσει στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια τόσο παραστατικά τα όποια μυθικά γεγονότα.
Ο Ντοστογιέφσκι έγραψε το αριστουργηματικό «Εγκλημα και τιμωρία» αν και δεν υπήρξε δολοφόνος ο ίδιος.
Ο Μαρσέλ Προυστ άφησε τόσο ολοζώντανες μνήμες με βιβλία, όπως το «Ηδονές και Μέρες», αν και δεν ήταν ετερόφυλος, όπως αντίθετα ο {Άντονι Μπέρτζες} κατάφερε να συγκινήσει πολύ κόσμο με το Earthly Powers (ένας συγγραφέας που οι πιο πολλοί ξέρουν από «το Κουρδιστό Πορτοκάλι», το οποίο ο ίδιος δεν εκτιμά όσο οι κριτικοί), αν και δεν ήταν ο ίδιος ομοφυλόφιλος.
Ο Τζέιμς Τζόις, χωρίς να είναι γυναίκα, εισχώρησε μέσα στον κόσμο της Μόλι Μπλουμ, στο τελευταίο κεφάλαιο του «Οδυσσέα», εκεί που η ηρωίδα ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τον άνδρα της σκέφτεται και αναρωτιέται.
Μη πάμε, όμως, τόσο μακριά. Στα δικά μας, ο Αρίγκο Σάκι αναλαμβάνοντας το 1987 τη Μίλαν του Μπερλουσκόνι και έχοντας δουλέψει μόνο σε ομάδες τρίτης κατηγορίας, ρωτήθηκε αν θα είναι ντεζαβαντάζ για αυτόν το ότι δεν είχε παίξει ποδόσφαιρο. «Δεν ήξερα πως πρέπει να έχεις προυπάρξει άλογο για να γίνεις τζόκεϊ», ήταν η εύστοχη ατάκα του.
Κάθε φορά που αναρωτιέμαι μήπως έχουν δίκιο οι ισχυριζόμενοι πως τον αθλητή μπορεί να τον πλησιάσει καλύτερα κάποιος που έχει αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να είναι κανείς ειδικός αλλά … ερωτευμένος! Τελεία και παύλα. Να αγαπάς αυτό που κάνεις, να αγαπάς τον αθλητή, να αγαπάς τα σπορ.
Τα λέω όλα αυτά γιατί χάρηκα πραγματικά που είδα χιλιάδες ανθρώπους να φέρνουν τα παιδιά τους στο εκθεσιακό κέντρο METROPOLITAN EXPO, στο πλαίσιο της έκθεσης NOVA ALL SPORTS SHOW AND FASHION που διεξάγεται από το 2004, αλλά είχε αυτή τη φορά το διαδραστικό πάρκο. Εκεί που ξανάγινα κι εγώ παιδί, δοκιμάζοντας να χτυπήσω πέναλτι, να παίξω μπάσκετ, να κάνω
τοξοβολία, να δω πώς είναι το paintball, να παίξω βόλεϊ, ακόμη και μποξ! Και είδα γύρω μου εκατοντάδες χαρούμενες φατσούλες, παιδάκια που εγκλωβισμένα σε αυτή την άχαρη τσιμεντούπολη, μπόρεσαν να κάνουν extreme sports, να κινήσουν τα χέρια και τα πόδια τους και, κυρίως, να ξεσκουριάσουν το μυαλό τους. Και δίπλα τους μπαμπάδες και μαμάδες απελευθερωμένους από τη σοβαροφάνεια του «δήθεν» της καθημερινότητας να γίνονται επίσης μικρά παιδιά, παίζοντας μαζί τους.
Στη μουντάδα και την μελαγχολία της ζωής μας με τις καταιγίδες των νέων μέτρων να βροντάνε και να αστράφτουν πάνω από τα κεφάλια μας είδα, επιτέλους, λίγο χαμόγελο. Αν δεν προλάβατε, υπάρχει χρόνος μέχρι την Κυριακή, αν πήγατε καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα λέω. Και συμπληρώνω πως αυτό που έχει σημασία για τα παιδιά μας, σε οποιαδήποτε εποχή και συγκυρία, είναι να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα σπορ. Να μάθουν να μην φλερτάρουν μόνο με τη νίκη αλλά να ερωτεύονται την προσπάθεια. Αυτό θα τους κάνει καλό στην ίδια την ζωή τους.
Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.