Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι εναντίον των εφοριακών: «Εκεί να δεις μαύρο χρήμα. Για να σου κλείσουν μια υπόθεση θέλουν ένα αμάξι. Όλοι έχουν περιουσίες στο όνομα της γυναίκας τους, του πεθερού τους, τους ξαδέλφου τους. Και κανείς δεν τολμάει να τους ελέγξει γιατί τραβάνε μια απεργία και σταματούν τα έσοδα».
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εναντίον των ταξιτζήδων: «Να μας
πουν τι δήλωναν όλα αυτά τα χρόνια, που έπαιρναν διπλές και τριπλές κούρσες. Που έκλεβαν τον τουρίστα, τον πήγαιναν από όπου γούσταραν και έβαζαν την διπλή ταρίφα από τις 12 το μεσημέρι».
Οι ταξιτζήδες είναι εναντίον των «ρετιρέ» του δημοσίου: «Οι τεμπέληδες που τους διόρισαν οι κομματάρχες τους και το μόνο που κάνουν είναι να λύνουν σταυρόλεξα και να βασανίζουν τους πολίτες. Πας σε ένα γραφείο και τις βλέπεις όλες με το μαλλί φτιαγμένο και με το νύχι μέχρι εκεί πέρα λες και παίζουν σε ταινία».
Οι ενοικιαστές είναι εναντίον των ιδιοκτητών ακινήτων: «Κάθονται και οικονομάνε. Όλοι οι άλλοι μπορεί να πεινάσουν αλλά αυτοί ποτέ. Γιατί όλα μπορείς να τα κόψεις, το νοίκι όμως θα το πληρώσεις, αλλιώτικα θα σε πετάξει έξω. Δούλεψε κάποτε ο πατέρας τους και τρώνε τώρα από τα έτοιμα».
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων είναι εναντίον των καταθετών: «Ούτε βαψίματα, ούτε φύρες, ούτε κινδύνους. Πάνε κάθε πρώτη του μήνα παίρνουν τους τόκους και μην τους είδατε. Άσε που οι μισοί τα έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και κανένας δεν τους εμπόδισε».
Όλοι εναντίον όλων λοιπόν. Δεν έχεις παρά να δεις τα σχόλια κάτω από κάποια κείμενα στο διαδίκτυο. Μην νομίσουν ότι υποστηρίζεις τους δημοσίους υπαλλήλους σου πήραν το σκαλπ οι σχολιαστές. Μην πεις δυο λόγια καλά για τους ταξιτζήδες – λέμε τώρα- θα σε πάρει και θα σε σηκώσει. Και εκτός από τις μάχες μεταξύ των κλάδων έχουμε και τους εμφύλιους μεταξύ των κλάδων. Οι «μισοί» συνδικαλιστές βρίζουν τους προνομιούχους της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ (και οι άλλοι μισοί τους τραπεζικούς). Οι «μισοί» δημοσιογράφοι βρίζουν τους προνομιούχους της ΕΡΤ (και οι άλλοι μισοί τους εργαζόμενους στο Κανάλι της Βουλής). «Λαμόγια», «τρωκτικά», «απατεώνες». Η κρίση έχει χωρίσει την κοινωνία σε πολλά στρατόπεδα που είναι έτοιμα για εχθροπραξίες. Οι περισσότερες αντιθέσεις βέβαια δεν προβάλλονται γιατί μας ενώνει ακόμη το μίσος εναντίον των πολιτικών, της Μέρκελ, των δανειστών κλπ κλπ. Κάθε μέρα όμως κάποιος χαίρεται για τα παθήματα (και τους φόρους) του άλλου.
Σαν τους κακούς μαθητές που κρυφογελούν όταν «συλλαμβάνεται» ο διπλανός τους, ελπίζοντας ότι αυτοί θα την γλυτώσουν. Ορισμένοι πολιτικοί δεν κρύβουν την ικανοποίηση τους για αυτούς τους εμφυλίους. Δεν καταλαβαίνουν ότι μια κατακερματισμένη κοινωνία οδηγεί τη χώρα σε εξαφάνιση. Ακόμη κι άμα βρούνε τα λεφτά και τελειώσουν τις «αφαιμάξεις» –που πολύ αμφιβάλω αλλά αυτό είναι άλλο θέμα - ποιος θα εμπιστευθεί ποιόν, «αύριο» και «μεθαύριο».
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν όντως μεγάλα μέτωπα και ισχυρά στρατόπεδα. Δεν είναι όμως κλαδικά. Δεν είναι κακοί οι γιατροί και καλοί οι δικηγόροι. Δεν είναι από την μια μεριά οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και από την άλλη οι δημόσιοι. Δεν είναι ένας ο φοιτητής, ένας ο δημοσιογράφος, ένας ο συνδικαλιστής. Παντού θα βρεις λαμόγια, τρωκτικά και απατεώνες. Και παντού θα βρεις εργάτες της λογικής, του δίκαιου και της δημιουργίας. Αρκεί να ζεις ανάμεσα τους βέβαια και να μην παίρνεις τις αποφάσεις διαβάζοντας το ξένο μάνιουαλ.
Σταύρος Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.