O Aστερίξ και το Facebook. Της Ρίκας Βαγιάνη

Σας γράφω περασμένα μεσάνυχτα, μια εντελώς αφύσικη ώρα για να είναι κανείς όρθιος, εδώ στη γειτονιά μου. Το Πέρθ έχει άπειρα χαρίσματα και ομορφιές, τα χίλια καλά, αλλά από νυχτερινή ζωή και νταβαντούρια -αλήθειες να λέμε τώρα, έτσι;- φασκελοκουκούλωστα. Κανείς δεν είναι τέλειος…
Τέλος πάντων, ξέμεινα ξύπνια σε «απαράδεκτη ώρα». Περίμενα τους φίλους μου να μαζευτούν από τις παραλίες-καφενεία-ψαροταβέρνες-σουβλακερί-πανηγύρια της πάμπτωχης (C class, βάσει των οίκων αξιολόγησης) Ελλάδας μπας και δεήσουν κι ανοίξουν κανέναν υπολογιστή, να μιλήσω με κανέναν άνθρωπο. Διότι εδώ, στη παμπλούτογλου (ΑΑΑ βάσει των οίκων αξιολόγησης) Αυστραλία, μετά τη
δύση του ηλίου, κάτι σε άνθρωπο δεν βρίσκω πρόχειρο. 

Νέκρα και των γονέων. Ο σύζυγος κοιμάται. Το τέκνον ροχαλίζει. Ακόμα και ο Σπύρος –το καινούριο μας ψάρι, που το έχουμε ζούλα στο σπίτι (το συμβόλαιο απαγορεύει ρητώς τα κατοικίδια) έχει πέσει σε λήθαργο μες στη γυάλα. Η γειτονιά είναι, γενικώς, τέζα, ούτε ένα φωτάκι για δείγμα στα παράθυρα, λες και τους έχουν ψεκάζει τα Νεφελίμ του Λιακόπουλου. Εμένα τώρα να με τρώνε τα ρούχα μου -είναι και χοντρά τα μάλλινα. Άντε, μαζευτείτε, σε κανέναν υπολογιστή να  κουβεντάσουμε! Τι γίνεται στην Αγγλία; Γιατί δέρνονται; Μοιάζουν με τα Δεκεμβριανά τα δικά μας; Έχουν δίκιο τα παιδιά -τους φάγανε το παλικάρι μπαμπέσικα- ή  απλώς έπεσε σύρμα για πλιάτσικο; Γιατί κλαψουρίζουν έτσι οι Αμερικάνοι, σαν κερατωμένη αρραβωνιαστικιά, επειδή τους έβαλαν κακό βαθμό στην πιστοληπτική αξιοπιστία; Τι συμβαίνει στην Ευρώπη, τον βγάζουμε το χειμώνα ή βαράμε μπιέλες; Έναν-έναν τους τσακώνω, τους κολλητούς, καραούλι στο μεσονύχτι, διψασμένη για νέα, λίγη κουβέντα, μόλις σκάνε μύτη και μπαίνουν online. Kαι ποιο είναι το πρώτο θέμα που έχουν να μου συζητήσουν; Όχι πείτε μου, ποιο; Το Facebook!

Και να με συγχωρείτε, δεν μιλάω με πανικόβλητα παιδάκια σε προεφηβική ηλικία, (που ήδη εγκαταλείπουν το  F/B κατά χιλιάδες, γιατί έχουν, βεβαίως, αντιληφθεί ότι αυτό-καρφώνονται στους γονείς τους, που παρακολουθούν κάθε τους σκέψη και  κίνηση). Μιλάω με συνομήλικούς μου, έμπειρους στη ζωή, μέσα σε όλα τα κόλπα. Οι μισοί έχουν αγανακτήσει με την είδηση της επαπειλούμενης «φίμωσης» του Facebook από τη Βρετανική κυβέρνηση προκειμένου να ελεγχθούν οι «χούλιγκανς» (με πολλά εισαγωγικά). Οι άλλοι μισοί έχουν φάει φρίκη με τις «ενδεχόμενες προεκτάσεις» μιας κυβερνο-τρομοκρατικής ενέργειας, όπως αυτής των Anonymous, που απειλούν ότι στις 5 Νοεμβρίου θα του κάψουν τις φλάντζες.

Δεν καίω κάρβουνο, ρεύμα καίω... Το παραδέχομαι, μια χαρά εργαλείο το f/b, ειδικά αν είσαι μακριά. Ή αν θες να οργανώσεις στο τσάκα-τσάκα, ένα πάρτυ (ή μια κατάληψη). Αλλά για όνομα του Κυβερνο-Θεού, σιγά τα λάχανα! Άντε και δεν είναι μούφα το απειλητικό βίντεο. Άντε και υπάρχουν τα Anonymous. Άντε και ο κύριος Κάμερον επιβάλλει σιγή στις ιστοσελίδες δικτύωσης, προκειμένου να μαζέψει τα οργισμένα του νιάτα, που του κάνουν το μαγαζί λαμπόγιαλο, παραμονές Ολυμπιακών… Ναι.  Και;

Σίγουρα κάτι δεν έχω καταλάβει εγώ -αν μπορείτε βοηθήστε να αντιληφθώ το μέγεθος της απειλής. Στο χειρότερο σενάριο, το πιο απίθανο, πες  ότι τo ρίχνουνε κάτω  το δημοφιλές σόσιαλ μίντια. Με συγχωρείτε για τα γαλλικά, αλλά ποιος ακριβώς χέστηκε; Εδώ ο κόσμος χάνεται -κυριολεκτικώς και μεταφορικώς- μας την έχουν πέσει οι Ρωμαίοι εκατόνταρχοι από πέντε διαφορετικά στρατόπεδα, κι εμείς -κατά τα άλλα  γενναίοι, πάντα έτοιμοι για ένα καλό μπουνοκλωτσίδι, τρέμουμε μήπως πέσει ο ουρανός του Facebook στο κεφάλι μας!
Προσωπικώς, μια ενδεχόμενη κατάρρευση του Facebook, οργανωμένη ή τυχαία, θα την αντιμετώπιζα όπως μια βλάβη στο ηλεκτρικό χτυπητήρι του φραπέ -σπαστικό, αλλά υπάρχουν δεκάδες εναλλακτικοί τρόποι για απολαύσεις ένα ζουμερό, δροσερό φραπόγαλο.
Προς τι τόσος τζερτζελές, τόσος πανικός; Να ήμουν ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, δικαίως να ανησυχήσω. Αλλά κατά τα άλλα, μικρό το κακό. Και μάλλον υπερτιμημένο ως «κακό». Το F/B δεν είναι ούτε ο «παγκόσμιος χαφιές» που καταγγέλλουν οι Anonymous, ούτε η σπίθα που θα πυροδοτήσει την αντιεξουσιαστική  έκρηξη (όπως το κατηγορούν τώρα στην Βρετανία ή στην Κίνα.). Μια  ιδιωτική εταιρεία είναι, πολύ επιτυχημένη. Η ιδέα του ότι θα «χτυπηθεί» η ελευθερία της έκφρασης αν του βάλουν κυβερνο-μπουρλότο, είναι τόσο αθώα, όσο η πεποίθηση ότι «τίποτα πια δεν θα πάει καλά» αν σταματήσει να υπάρχει κόκα-κόλα (αν θυμάστε το παλιό σλόγκαν).

Η κοινωνική δικτύωση και η μαζική αφύπνιση είναι πολύ πιο παλιά από τα social media: H Βαστίλη δεν κάηκε με SMS, η εθνική μας αντίσταση δεν περίμενε το Twitter για οργανωθεί. Οι  μαζικές κινητοποιήσεις της ιστορίας δεν περίμεναν τα blogs για να πετάξουν τις σπίθες τους στους επερχόμενους αιώνες.
Σίγουρα κάτι δεν έχω καταλάβει εγώ -ένα δισεκατομμύριο «χρήστες» δεν μπορεί να τραβάνε τέτοια σύγχυση, Αυγουστιάτικα, μπροστά στην προοπτική να απολέσουν, τη δυνατότητα ενός «σκουντήματος». Θα μου πείτε, κάθε καιρός και τα όπλα του. Εδώ ακριβώς είναι το θέμα -ποια ακριβώς είναι όπλα…
Κανένα φώς από φίλους που κατέχουν καλύτερα το άθλημα; Ή να πιώ το μαγικό ζωμό;