Τα προεκλογικά «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» τα αφήνω στην άκρη, αν και τώρα που το σκέφτομαι, κάτι έπρεπε να μας είχαν σημάνει.
Το τελευταίο αμλετικό δίλημμα -περί «to be or not to be»
επρόκειτο, μη γελιόμαστε- απαντήθηκε χθες από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Οι 154 από τους 155 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος με μισή καρδιά είπαν «ναι» σε ένα πρόγραμμα που δεν πιστεύουν, για να μην πουν «ναι» στη χρεοκοπία που προέβαλε ως το αντίπαλο δέος. Μόνο ο Παναγιώτης Κουρουμπλής επέμεινε ώς το τέλος στο «όχι» του, ανταλλάσσοντάς το με την παρουσία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Οι υπόλοιποι πράσινοι «ταραξίες» που επί μέρες απόλαυσαν ηδονικά την προβολή τους από εγχώρια και διεθνή μέσα ενημέρωσης εντέλει συντάχθηκαν στη γραμμή της κυβέρνησης, γνωρίζοντας καλά ότι η συνέχεια επ’ ουδενί δε θα ήταν εξίσου απολαυστική.
Ο Αντώνης Σαμαράς από την άλλη, την ώρα που κατήγγειλε το εκβιαστικό δίλημμα Παπανδρέου, έχτιζε ένα νέο πάνω του. Οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν, οι εταίροι μας θα ανάψουν ούτως ή άλλως το πράσινο φως για την επόμενη δόση, δεν «αντέχουν» να μας αφήσουν να πτωχεύσουμε και θα «υποχρεωθούν» να επαναδιαπραγματευθούν μαζί μας ένα ελαστικότερο πρόγραμμα, υποστήριζε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προτείνοντας κατ’ ουσίαν την ανάληψη ενός εθνικού ρίσκου. Η Ν.Δ. είπε τελικά «όχι», μετρώντας την απώλεια μόνο της Ελσας Παπαδημητρίου.
Ποιος λέει την αλήθεια; Ποια είναι η πραγματικότητα; Ποιον πρέπει να εμπιστευθεί ο πολίτης; Από ποιον πρέπει να πεισθεί; Αυτό που σίγουρα κατάφεραν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου τις τελευταίες εβδομάδες, με την αδυναμία τους να συνεννοηθούν, είναι να ενισχύσουν την ανασφάλεια, να βαθύνουν την αγανάκτηση και να επιτείνουν τη σύγχυση στην οποία έχει βυθιστεί η ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που έχει πάψει και να πιστεύει και να εμπιστεύεται. Μια κοινωνία που απαιτεί πλέον να της λένε την αλήθεια και όχι να τη χειρίζονται. Που διαδηλώνει σε όλους τους τόνους, μέσα και, κυρίως, έξω από πλατείες, την ανάγκη της για νέα ήθη και νέο ύφος στην πολιτική ζωή της χώρας. Μια κοινωνία, επίσης, που δεν ανέχεται πια ούτε ρίσκα ούτε διλήμματα, αντιθέτως, νοιώθει πλέον έτοιμη να θέσει τα δικά της.
Τα διλήμματα αποτελούν δομικό στοιχείο της πολιτικής και η σύγχρονη ελληνική Ιστορία σφύζει από τέτοια, άλλοτε πολύ και άλλοτε λιγότερο πιεστικά. Αλλοτε ιστορικής φύσης και άλλοτε απλώς ψηφοθηρικά. Οι πολιτικοί τα αρθρώνουν και οι πολίτες τα απαντούν. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα για τη χώρα μας, αν όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας οι πολιτικοί μας έκαναν πράξη τις απαντήσεις του λαού στα διλήμματα που οι ίδιοι του έθεταν. Διότι, τα διλήμματα δεν μπορούν να είναι εκβιαστικά μόνο για τους πολίτες, αλλά και -κυρίως- για τους εμπνευστές τους. «To be», λοιπόν, κύριε πρωθυπουργέ, αλλά... να ζήσουμε.
Σία Κοσιώνη για την Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.