Το τέλος της κρίσης δεν ήρθε...

Με … αποκαλυπτήρια για το «πριν» και το «μετά» της κρίσης μοιάζει η παρέμβαση στη Βουλή του γενικού διευθυντή της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) Γκάι Ράιντερ ο οποίος από τη μια αναγνώρισε πως «δεν επελέγησαν οι σωστές πολιτικές» και από την άλλη προσγείωσε τους αιθεροβάμονες της κυβέρνησης ότι «είναι μάλλον δύσκολο να μιλήσουμε για ένα σενάριο που αφορά το τέλος της κρίσης».
Υπερασπίστηκε ακόμη την ανάγκη επανέναρξης του κοινωνικού διαλόγου και χαιρέτησε την

πρόσφατη υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας στη χώρα μας.
Απευθυνόμενος στους βουλευτές – μέλη των επιτροπών Ευρωπαϊκών και Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, ο κ. Ράιντερ έδειξε να παίρνει αποστάσεις από την άποψη «πικρό το φάρμακο ενδεχομένως, αλλά αναγκαίο για την ανάρρωση» που χρησιμεύει ως αιτιολόγηση πολιτικών επιλογών που έχουν γίνει στο παρελθόν.
Ειδικότερα, αναφερόμενος στις υπεράνθρωπες προσπάθειες που έγιναν στην Ελλάδα και τα δεινά που βίωσε ο ελληνικός λαός, έκανε τρεις επισημάνσεις:

Πρώτον, τα καθυστερημένα και παρόλα αυτά δειλά σημάδια σταθεροποίησης και βελτίωσης στην Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα καλοδεχούμενα, αλλά δεν αποτελούν κατ’ ανάγκη απόδειξη ότι επελέγησαν οι σωστές πολιτικές. Είναι πάντοτε ενδεχόμενο η κατάσταση να ήταν καλύτερη εάν είχαν επιλεγεί άλλες λύσεις. Βεβαίως θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα τα πράγματα.

Δεύτερον, η κρίση και ο απόηχός της άφησε την ελληνική κοινωνία και την ελληνική οικονομία με βαθιές πληγές. Η ανάκαμψη στην παρούσα τροχιά δεν προσφέρει ιδιαίτερες ελπίδες επανόδου στην κατάσταση που επικρατούσε πριν από την κρίση στο άμεσα προβλέψιμο μέλλον και συνεπώς είναι μάλλον δύσκολο να μιλήσουμε για ένα σενάριο που αφορά το τέλος της κρίσης.

Τρίτον, η αναγνώριση των δεινών που υπέστη η ελληνική κοινωνία δύσκολα θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως δεινά ή θυσίες που έγιναν ασμένως δεκτές στο βαθμό που εισήχθησαν μέτρα κάτω από συνθήκες ιδιαίτερης δημοσιονομικής σκληρότητας με συστάσεις των εξωτερικών εταίρων που χρησίμευσαν ως σημεία αναφοράς που βραχυκύκλωσαν τις συνήθεις διαδικασίες διαβουλεύσεων και λήψεις αποφάσεων. Για αυτό λοιπόν είναι βάσιμο το να θεωρήσουμε ότι αυτό που έγινε δεν έγινε πάντοτε με την πλήρη δημοκρατική στήριξη του λαού της Ελλάδας.

Ακόμη, ο κ. Ράιντερ υπογράμμισε ότι μόνη ενδεικνυόμενη πορεία και τώρα και στο μέλλον είναι η άμεση ενδυνάμωση του κοινωνικού διαλόγου και των θεσμών μέσω των οποίων διεξάγεται ως απαραίτητο συστατικό των εργασιακών σχέσεων και των δημοκρατικών διαδικασιών στην Ελλάδα. «Πιστεύω» τόνισε «ότι θα πρέπει να απορρίψουμε την ιδέα ότι ο τριμερής και κοινωνικός διάλογος αποτελούν μια συνωμοσία κατά της χρηστής λήψης αποφάσεων και θα πρέπει να ενεργήσουμε πάνω σε μια λογική αναγνώρισης της πραγματικής τους αξίας».

Χρησιμοποίησε μάλιστα ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα για όσους στην Ευρώπη θέτουν μόνο οικονομικούς στόχους αδιαφορώντας για την κοινωνική – εργασιακή ειρήνη, άποψη που έχει ένθερμους οπαδούς εντός της σημερινής κυβέρνησης.
«Παρόλα αυτά» σημείωσε «είδαμε και όχι μόνο στην Ελλάδα, ότι δίνεται προτεραιότητα στους σαφώς οικονομικούς στόχους και αποκλειστικά στην μακροοικονομική πολιτική, θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα να μπει στην άκρη ο κοινωνικός διάλογος.

Θα μπορούσε, επίσης, να σημάνει αβάσταχτα δεινά για τους πλέον αδύναμου για αυτούς που έχουν τις λιγότερες δυνατότητες να άντεξαν αυτά τα δεινά. Αυτό είναι κοινωνικά απαράδεκτο, οικονομικά αναποτελεσματικό και αφήνει μια κληρονομιά υποψίας, καχυποψίας που θα πρέπει να ξεπεραστεί».

topontiki.gr