Η αποτυχία του εγχειρήματος του Ευρώ αρχίζει να γίνεται ορατή και στη Γερμανία.

Την ίδια στιγμή που δικός μας συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος, στον νέο του ρόλο ως υπουργός οικονομικών, προσπαθεί να μας πείσει ότι το Ευρώ αποτελεί πανάκεια, έρχεται ο συνάδερφός του από την Γερμανία, ο καθηγητής Βίλχελμ Χάνκελ, να δηλώσει κατηγορηματικά πως «Ο αγώνας για το Ευρώ χάθηκε».

Ο γνωστός ευρωσκεπτικιστής Βίλχελμ Χάνκελ ανήκει στην ομάδα των ακαδημαϊκών, οι οποίοι είχαν κάνει την προσφυγή στο συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας κατά της παροχής διμερούς βοήθειας προς την Ελλάδα.

Στη συνέντευξη που έδωσε στην Sabine Gusbeth από το γερμανικό FINANZEN.NET (βλέπε εδώ), δήλωσε τα εξής:

Κύριε Hankel, πώς εκτιμάτε τις προσπάθειες διάσωσης για το ευρώ;

Wilhelm Hankel: Αν η Μέρκελ, συνεχίσει έτσι, τότε η Ευρώπη θα βυθιστεί σε

 έναν στασιμοπληθωρισμό (Stag­flation). Στις χώρες/σωτήρες υπάρχει περισσότερο πληθωρισμός (Inflation) στην οικονομία τους, ενώ στις σωζόμενες εμφανίζεται  ένας καταστροφικός αποπληθωρισμός (Deflation). Μέσα σε μια νομισματική ένωση δεν μπορεί να λυθεί αυτό το δίλημμα. Ούτε καν με ένα Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις ή θα διαλυθεί ανεξέλεγκτα, η ζώνη του ευρώ, ή η Μέρκελ θα βρει τελικά την εναλλακτική λύση που μέχρι στιγμής απέκλειε.

Τότε έξοδος της Ελλάδας;

Hankel: Όχι, υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν την Ελλάδα, ενδεχομένως μέχρι και δώδεκα, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και του Βελγίου. Ο κίνδυνος τους ανεξέλεγκτου τέλους της ζώνης του ευρώ παραμένει.

Τι προτείνεται αντ’ αυτού;

Hankel: Η μάχη για το € είναι χαμένη. Η μόνη λογική λύση είναι μια ομαλή ρευστοποίηση, η εκκαθάριση της νομισματικής ένωσης. Αυτό έχει τη λιγότερη δαπάνη  και υπάρχουν ιστορικά καθώς και σύγχρονα μοντέλα σχετικά με αυτό. Στα Βαλκάνια, η Αλβανία, για παράδειγμα, έχει ένα εθνικό νόμισμα και το ευρώ ως ένα παράλληλο νόμισμα. Η αγορά καθορίζει την αναλογία ανταλλαγής. Ακόμα και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τη διάλυση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, εισήχθηκαν εθνικά νομίσματα και το παλιό νόμισμα, η κορώνα, συνέχισε για λίγο να υπάρχει παράλληλα.

Είστε δηλαδή υπέρ της επαναφοράς του Μάρκου, του Φράνκου και της Λίρας;

Hankel: Ναι, ειδικά για την επιστροφή του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος, το οποίο ήταν στην πραγματικότητα ένα σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών. Το Ευρώ δεν ήταν μια αφηρημένη υπολογιστική μονάδα, όπως το ECU, ήταν  χρήμα παράλληλης κυκλοφορίας. Ως εκ τούτου, η κάθε χώρα θα έχει το δικό της νόμισμα με μία ευέλικτη συναλλαγματική ισοτιμία έναντι του Ευρώ.

Τι θα φέρει αυτό;

Hankel: Οι χρεωμένες χώρες θα μπορούσαν να προβούν σε σημαντική υποτίμηση, για να ενισχύσουν έτσι την ανταγωνιστική και πιστοληπτική τους ικανότητα. Αντί να εξαρτώνται έτσι από κρατικά κεφάλαια, θα μπορούσαν να στραφούν και πάλι στην αγορά. Αυτή είναι επίσης η καλύτερη θεραπεία έναντι μελλοντικών υπερβολών χρέους. Εάν οι χώρες αυτές συνεχίσουν με την παλιά πολιτική και τον συνεχή κίνδυνο υποτίμησης, δεν πρόκειται να λάβουν χρήματα από το εξωτερικό. Κανένας επενδυτής δεν θα διακινδυνεύσει, λόγω υποτίμησης,  να χάσει μέρος του επενδυτικού του κεφαλαίου.

Έτσι θα υπάρξει όμως ανατίμηση του Μάρκου, και οι Γερμανικές εταιρείες φοβούνται συρρίκνωση στις εξαγωγές τους.

Hankel: Αυτή η φασαρία  υπήρξε πάντα πριν από κάθε ανατίμηση του Μάρκου – αλλά στη συνέχεια ακολουθούσε σιωπή. Οι γερμανικές εξαγωγές δεν έχουν υποστεί ποτέ καμία ζημιά από την ανατίμηση του Μάρκου, στην πραγματικότητα βελτιώνονταν. Η εξήγηση είναι απλή, τότε και τώρα: Στο γερμανικό εξαγωγικό φάσμα υπάρχει μέχρι και 50 τοις εκατό εισαγωγή προεργασίας, πρώτων υλών, ενέργειας, προκατασκευασμένα τμήματα. Αυτά γίνονται αυτομάτως φθηνότερα σε μια ανατίμηση. Γι αυτό η ανατίμηση αυξάνει την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής βιομηχανίας αντί να την μειώνει. Ο μεγάλος νικητής θα ήταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών: θα μπορούσε να εξοφλήσει φθηνά τα παλιά Ευρώ-χρέη του με το ανατιμημένο Μάρκο.

.

Σχόλιο:

.

Οι αντικειμενικές και ρεαλιστικές λύσεις απαιτούν και ανάλογη πολιτική βούληση, κάτι το οποίο δεν βλέπουμε δυστυχώς να υπάρχει ούτε από ελληνικής πλευράς, αλλά ούτε και από γερμανικής. Πλησιάζουμε όμως ως φαίνεται στην γενική πλέον διαπίστωση πως το πρόβλημα δεν είναι δημοσιονομικό, αλλά γεωπολιτικό.