Νικηθήκαμε;

Αγαπητό ιστολόγιο...
Είμαι απ’ αυτούς που φύγανε μακριά, αηδιασμένη από το πόσο χάπατα έχουν καταντήσει οι παλιοί μου φίλοι και γνωστοί.
Πήγα πιο μακριά από άλλους, στη Βραζιλία, αν και ένας σύντροφος παλιότερα είχε πει ότι όσο μακριά κι αν ταξιδέψεις, ένα είναι που δεν μπορείς να αποφύγεις: τον εαυτό σου.
Η Βραζιλία, πριν από ένα μήνα, είχε επέτειο 50 χρόνια από την κατάλυση της δημοκρατίας από στρατιωτική δικτατορία.
Οι πιο πολλοί κι εδώ χάπατα είναι, μη νομίζεις, αλλά υπάρχουν ακτίνες υγείας, όπως ένα γκράφιτι
που είδα στο δρόμο τις προάλλες που έλεγε «50 χρόνια ψέματα». Απλό και λιτό, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Ευτυχώς, έχω ανακαλύψει κάποιους ανθρώπους με τους οποίους συνεννοούμαι. Ο μεξικάνος φίλος μου πριν λίγο καιρό με ρωτούσε για τη δικτατορία στην Ελλάδα, πόσο κράτησε κοκ. Του ανέφερα τις χρονολογίες, αλλά πρόσθεσα:
Μη νομίζεις όμως ότι πριν και μετά ήταν καλύτερα τα πράγματα. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι συνεργάτες των γερμανών παρέμειναν στις θέσεις τους, το κομμουνιστικό κόμμα ήταν εκτός νόμου, και ορδές ανθρώπων δολοκτονούνταν ή εξορίζονταν στα ξερονήσια. Φυσικά αυτό συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ενώ αφού το δικτατορικό καθεστώς έπεσε, παλιοί βασανιστές της χούντας συνέχισαν να είναι «όργανα της τάξης» στο νέο «δημοκρατικό» καθεστώς, ενώ οι περισσότεροι έμειναν στις υψηλές θέσεις τους, εκτός ίσως από τα πιο βαριά ονόματα του καθεστώτος.
Πώς να το πω, ρε πιτσιρίκε, κάθαρση δεν έγινε ποτέ. Μόνο από μικρές μεμονωμένες και παράνομες ομάδες. Το ίδιο συνεχίζεται 40 χρόνια τώρα στην Ελλάδα. Όπως πολλές φορές έχεις πει κι εσύ, για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα η δικαιοσύνη διατείνεται ότι δεν φταίει κανείς, παρά μόνο (και μόνο κάποιες φορές) ελάχιστοι για τα μάτια του κόσμου. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει, τα ‘παμε αυτά.
Πριν λίγες μέρες πήγαμε και είδαμε ένα ντοκιμαντέρ «Os dias com ele» (Οι μέρες μαζί του). Ο πρωταγωνιστής είναι ο Carlos Enrigue Escobar, που πήρε μέρος στον ένοπλο αγώνα κατά της χούντας στη Βραζιλία, πέρασε από βασανιστήρια κλπ. Είναι αρκετά ενδοσκοπικό γιατί η κόρη του είναι που του παίρνει συνέντευξη, κι ενώ αυτός θέλει να μιλήσει για τις εμπειρίες του, αυτή φαίνεται να ενδιαφέρεται πιο πολύ για τη σχέση της μαζί του. Πάντως, σε κάποιο σημείο, αυτός λέει:
Η πτώση της δικτατορίας άλλαξε τα πράγματα μόνο κατ’ όνομα. Αυτοί που είχαν ψηλές θέσεις πριν συνέχισαν να τις έχουν και μετά. Τα καρφιά, οι προδότες, οι βασανιστές ακόμα. Δεν θέλω να εννοήσω ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της μοίρας. Εμείς φταίξαμε. Εμείς όλοι, που δεν ζητήσαμε το αδύνατο, που δεν προπαγανδίσαμε αρκετά τις απόψεις μας. Εμείς που μείναμε στους καναπέδες μας, αδιαφορώντας για ό,τι δε μας αφορούσε άμεσα. (Δεν ήταν ακριβώς αυτά τα λόγια του, ό,τι θυμάμαι.)
Αγαπημένε μου πιτσιρίκο, βλέποντας το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται σε δύο χώρες τόσο μακρινές, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι λίγο πολύ όλη η γη τραβάει τον ίδιο δρόμο. Αν αυτό σημαίνει ότι ο δρόμος αυτός είναι αναπόφευκτος, τότε λυπάμαι. Και δυστυχώς δε μιλώ ως πεσιμίστρια, αλλά ως ρεαλίστρια.
Με πολλή αγάπη και εκτίμηση
ΔΠ
(Αγαπητή φίλη, δεν νικηθήκαμε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι άνθρωποι απέτυχαν. Περί αποτυχίας των ανθρώπων πρόκειται· δεν είναι θέμα νίκης και ήττας. Θα βρει η ανθρωπότητα τον δρόμο της. Πάντα τον βρίσκει, αργά ή γρήγορα. Και πάντα προχωράει. Η ανθρωπότητα δεν ξεκίνησε με εμάς, και δεν θα τελειώσει με εμάς. Ευτυχώς. Να είστε καλά.)

pitsirikos

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.

Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.