Ως πότε θα
μένουμε παρατηρητές στις επιταγές των άλλων;
Ανατροπές με 40% αποχή
δεν γίνονται.
Ένας λαός που διαμαρτύρεται για το επίπεδο ζωής του, που
φωνάζει διαρκώς για την φτώχεια, την πείνα, τον κοινωνικό αποκλεισμό,
την έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας, την έλλειψη πρόσβασης σε αξιοπρεπείς
συνθήκες περίθαλψης και την βαριά φορολογική πολιτική, αλλά ταυτόχρονα
δεν μετέχει στις διαδικασίες του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν μπορεί να
χαρακτηριστεί ως «θύμα».
Ένας λαός που ξέρει, αλλά δεν αντιδρά, δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την θυματοποίησή του.
Η εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής κατέδειξε μεταξύ άλλων πως παρά τα χιλιάδες
προβλήματα, παρά τις φωνές, παρά τις διαμαρτυρίες, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που αγγίζει το 40% δεν πήγε να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα.
Άραγε αυτό πως μπορεί να ερμηνευτεί πολιτικά;
Γύρισε τις πλάτες του στα πολιτικά δρώμενα; Απαξίωσε με τον τρόπο αυτό το πολιτικό προσωπικό της χώρας; Εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του μέσω της σιωπής;
Όχι, μέσω της σιωπής δεν στέλνονται μηνύματα... Με «ασκήσεις θάρρους» δεν γίνονται ανατροπές, ούτε βεβαίως με 40% αποχή απο τις κάλπες.
Η πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι η συμμετοχή στα κοινά. Οτιδήποτε άλλο λέγεται «ένοχη σιωπή».
Ο κορυφαίος Έλληνας ρήτορας, ο Δημοσθένης έλεγε ότι «είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα»
Είναι πράγματι απορίας άξιον ένας λαός που υποφέρει πραγματικά, που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ούτε στις βασικές ανάγκες της καθημερινότητας να αρνείται να καταθέσει την βούλησή του για αυτούς που θα διοικήσουν το δήμο ή την περιφέρεια μέσα στην οποία θα μεγαλώσουν τα παιδιά του.
Είναι πράγματι απορίας άξιον οι πάντες να θέτουν ζητήματα ευρωσκεπτικισμού, ζητήματα κακής λειτουργίας του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και της κοινοτικής αλληλεγγύης, αλλά ταυτόχρονα να μιλούν για χαλαρή ψήφο στις ευρωεκλογές.
Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές αποτελεί θέμα ύψιστης σημασίας για όλες τις χώρες-μέλη και ιδιαίτερα για χώρες που υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, καλούνται να αξιολογήσουν αιτίες και να μελετήσουν λύσεις με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία.
Άραγε πότε θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός ποια Ευρώπη θέλει;
Ως πότε θα παραμένουμε παρατηρητές στα κελεύσματα και στις επιταγές των άλλων;
Διότι παρατηρητές ήμασταν και όταν οι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν υπερήφανοι για το «ισχυρό» νόμισμα, τον φθηνό δανεισμό και την επίπλαστη ευημερία.
Όταν ήρθε η κρίση και τα τραγικά αποτελέσματα που όλοι ζούμε και βιώνουμε σήμερα, ξυπνήσαμε απότομα από τον λήθαργο της χαλαρής ψήφου και αναζητούμε τρόπους να φρενάρουμε την κατρακύλα της χώρας μας μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι ένα και κανείς μας δεν έχει δικαιολογία να το αποφύγει: «Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει και θα ζήσει!».
Ή θα σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας και θα κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε ή θα μείνουμε πίσω στη μιζέρια και στην υποτακτικότητα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Ήρθε η ώρα «να κάνουμε εμείς κάτι για τη χώρα μας κι όχι να περιμένουμε τους άλλους να κάνουν κάτι για εμάς».
Γι' αυτό τούτες οι εκλογές είναι πιο κρίσιμες από κάθε άλλη φορά.
Σε αντίθετη περίπτωση δεν δικαιούμαστε να ομιλούμε.
Απλά και σταράτα: «Αν δεν πας... μη μιλάς».
Ένας λαός που ξέρει, αλλά δεν αντιδρά, δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την θυματοποίησή του.
Η εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής κατέδειξε μεταξύ άλλων πως παρά τα χιλιάδες
προβλήματα, παρά τις φωνές, παρά τις διαμαρτυρίες, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που αγγίζει το 40% δεν πήγε να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα.
Άραγε αυτό πως μπορεί να ερμηνευτεί πολιτικά;
Γύρισε τις πλάτες του στα πολιτικά δρώμενα; Απαξίωσε με τον τρόπο αυτό το πολιτικό προσωπικό της χώρας; Εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του μέσω της σιωπής;
Όχι, μέσω της σιωπής δεν στέλνονται μηνύματα... Με «ασκήσεις θάρρους» δεν γίνονται ανατροπές, ούτε βεβαίως με 40% αποχή απο τις κάλπες.
Η πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι η συμμετοχή στα κοινά. Οτιδήποτε άλλο λέγεται «ένοχη σιωπή».
Ο κορυφαίος Έλληνας ρήτορας, ο Δημοσθένης έλεγε ότι «είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα»
Είναι πράγματι απορίας άξιον ένας λαός που υποφέρει πραγματικά, που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ούτε στις βασικές ανάγκες της καθημερινότητας να αρνείται να καταθέσει την βούλησή του για αυτούς που θα διοικήσουν το δήμο ή την περιφέρεια μέσα στην οποία θα μεγαλώσουν τα παιδιά του.
Είναι πράγματι απορίας άξιον οι πάντες να θέτουν ζητήματα ευρωσκεπτικισμού, ζητήματα κακής λειτουργίας του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και της κοινοτικής αλληλεγγύης, αλλά ταυτόχρονα να μιλούν για χαλαρή ψήφο στις ευρωεκλογές.
Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές αποτελεί θέμα ύψιστης σημασίας για όλες τις χώρες-μέλη και ιδιαίτερα για χώρες που υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, καλούνται να αξιολογήσουν αιτίες και να μελετήσουν λύσεις με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία.
Άραγε πότε θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός ποια Ευρώπη θέλει;
Ως πότε θα παραμένουμε παρατηρητές στα κελεύσματα και στις επιταγές των άλλων;
Διότι παρατηρητές ήμασταν και όταν οι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν υπερήφανοι για το «ισχυρό» νόμισμα, τον φθηνό δανεισμό και την επίπλαστη ευημερία.
Όταν ήρθε η κρίση και τα τραγικά αποτελέσματα που όλοι ζούμε και βιώνουμε σήμερα, ξυπνήσαμε απότομα από τον λήθαργο της χαλαρής ψήφου και αναζητούμε τρόπους να φρενάρουμε την κατρακύλα της χώρας μας μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι ένα και κανείς μας δεν έχει δικαιολογία να το αποφύγει: «Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει και θα ζήσει!».
Ή θα σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας και θα κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε ή θα μείνουμε πίσω στη μιζέρια και στην υποτακτικότητα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Ήρθε η ώρα «να κάνουμε εμείς κάτι για τη χώρα μας κι όχι να περιμένουμε τους άλλους να κάνουν κάτι για εμάς».
Γι' αυτό τούτες οι εκλογές είναι πιο κρίσιμες από κάθε άλλη φορά.
Σε αντίθετη περίπτωση δεν δικαιούμαστε να ομιλούμε.
Απλά και σταράτα: «Αν δεν πας... μη μιλάς».
s-spinos
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ένας λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, δεν είναι θύμα!
Είναι συνεργός τους!!!"
George Orwell
Δυστυχώς, αυτοί είναι οι Έλληνες.
Συνεργοί στο έγκλημα, και ας μην το παραδέχονται, επειδή δεν θέλουν να το καταλάβουν... αα ρε χάπατα που έχουμε.
Κι΄ όμως. Συζητούσα με ορισμένους νέους, οι οποίοι ακόμη θεωρούν ότι η αποχή είναι επιλογή έκφρασης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οι γονείς, οι παπούδες και οι πριν από αυτούς έχουν μάθει τα παιδιά τους σε ένα σύστημα σταυροθηρίας με έντονη τη διαπλοκή, που έχει οδηγήσει σε 100% ιδιοτελή την δημοκρατική διαδικασία, τότε σίγουρα δεν μπορεί να υπάρχει εκλογική και δημοκρατική παιδεία και άποψη.
Το τραγικότερο είναι ότι αυτοί που βάλονται περισσότερο από όλους, οι νέοι, υφίστανται διωγμούς και αντιμετωπίζουν ανεργία ποσοστού 60%, και όποιοι βρουν απασχόληση, αμοίβονται αστεία.
Και εκεί που θα περίμενες ότι από εκεί θα ξεκινήσει το "φτάνει πια", φαίνεται ότι ο μόνος τρόπος για να ασχοληθεί ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας είναι αν η ψηφοφορία γίνει μέσω smartphone ή αν θα υπάρχει δυνατότητα να κάνουν οι άλλοι "like" στη ψήφο σου. Για τόσο tragic μιλάμε.
Και δυστυχώς η ευθύνη είναι ξεκάθαρα δική μας, αφού ούτε τους έχουμε εκπαιδεύσει, ούτε τους έχουν δημιουργήσει το υπόβαθρο, ούτε τους προετοιμάζουμε για την αυριανή τους ευθύνη.
Το αφήνουμε στα media, στα social media και στους δωσίλογους της νέας τάξης, οι οποίοι κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους.
Πρέπει καλέ μου φίλε, να είμαστε οι χειρότερες γενιές που έχει γεννήσει αυτός ο τόπος. Μακράν οι χειρότερες.
s-spinos
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφνώ σε αυτά που λές, θέλω όμως να διευκρινήσω ότι δεν φταίνε μόνο, ή κατά κύριο λόγο οι γεννήτορες αυτής της γενιάς, (εξ άλλου η πλειοψηφία του 40% της αποχής δεν αποτελείται μόνο από τους 18 - 25χρονους), αλλά για πες μου, όταν η καθηγήτρια που πιάνει τον γιό του πρωθυπουργού να αντιγράφει και του σημειώνει (καλώς) την κόλα, και την επομένη η καθηγήτρια χάνει τη δουλειά της, τι κάνουμε???
Οταν τα παιδιά μας διαμαρτύρονται για τα χάλια της παιδείας, -και κάμποσες φορές μπορεί να προβαίνουν και σε ακρότητες- πότε ως γονείς και ως κοινωνία τους συμπαρασταθήκαμε??
Όταν οι μπάτσοι του συστήματος τα δολοφονούν, και τα τραβολογούν στην ασφάλεια και στα δικαστήρια με γελοίες κατσκευασμένες κατηγορίες, τι κάναμε???
Όταν οι Δάσκαλοι και οι καθηγητές κατεβαίνουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν την δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και την αξιοπρέπεια τους, πότε εμείς σαν γονείς σταθήκαμε στο πλευρό τους???
Από που περιμένουμε να αποκτήσει η νεολαία συνείδηση Πολίτη αν όχι από το σχολείο? Από τις καφετέριες ή από το οπαδικό Ποδόσφαιρο? Εκεί ξέρεις πολύ καλά τι διακινείται.
Και μη φανταστείς, δεν είμαι εκπαιδευτικός, όλη μου τη ζωή εργάτης είμαι, όμως πιστεύω πως όλη η βάση και η αιτία αυτής της τρομακτικής απολιτίκ αδιαφορίας, εκεί εδράζεται.
Και δεν είναι τυχαίο. Ο καπιταλισμός, αμόρφωτους, αδιάφορους και φοβισμένους δούλους χρειάζεται για να θρέφεται.
Συγγνώμη για το σεντόνι, αλλά μερικά πράγματα δεν τρώγωνται με τίποτα...
Μαζί σου, αφού το ίδιο λέμε, ότι δηλαδή το σχέδιο αφελληνισμού και αμορφωσιάς μας το κατάπιαμε αμάσητο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λόγος που κατηγορώ αυτές τις γενιές και τις θεωρώ τις χειρότερες της φυλής μας από τη γέννηση της, είναι ακριβώς αυτή τη αδιαφορία και ο ωχαδελφισμός.
Όπως και με την υγεία όπου όλοι μας κατηγορούμε αυτούς που ζητάνε φακελλάκι, αλλά είμαστε οι πρώτοι αν αφορά εμάς, έτσι και με την Παιδεία. Μόνοι μας δημιουργήσαμε την παιδεία των 3 ταχυτήτων, μόνοι μας δώσαμε αίγλη στα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια, μόνοι μας αφήσαμε τον κάθε καραγκιόζη πολιτικάντη πρύτανη να διαλύει το πανεπιστήμιο και να τρέχει στα κανάλια, μόνοι μας πληρώνουμε ιδιαίτερα τους ίδιους καθηγητές που έχουν τα παιδιά μας στο σχολείο, μόνοι μας αδιαφορούμε και βρίζουμε τους καθηγητές όταν περιμένουν 10 χρόνια να διοριστούν και αμοίβονται αστεία, το ίδιο και για τις δυνάμεις ασφαλείας που τους έχουν ομήρους για δεκάρες.
Και διηγώντας τα να κλαίς φίλτατε.
Για αυτό λοιπόν δε πρέπει να ξεχνούμε ότι ο αστικός κόσμος με τις κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ,και με τα καινούρια τους μορφώματα, τους 58, τα ποτάμια και τις ελιές, σε αγαστή συνεργασία με την "καλή Χρυσή αυγή", των Μπαλτάκου - Κασιδιάρη - Φράγκου - Κρανιδιώτη - Λαζαρίδη -ΛΑΟΣ, με την συνδρομή της Ε.Ε. και των δυνάμεων καταστολής, έχει διαμορφώσει στο πλαίσιο του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού το κράτος Διαρκούς Έκτακτης Ανάγκης για την εφαρμογή των δογμάτων τάξης και ασφάλειας, κατά της εργατικής τάξης, του εσωτερικού εχθρού!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως λοιπόν οι Έλληνες και προ πάντων τα νέα παιδιά να εμπιστευτούν τους πολιτικούς και να πάνε να ψηφίσουν?
Θα μου πεις βέβαια, "εικόνα σου είμαι κοινωνία, και σου μοιάζω", αυτοί όμως (οι πολιτικοί) με νύχια και με δόντια χρησιμοποιώντας κάθε βάρβαρο μέσον αυτό δημιούργησαν, και αυτό δεν θέλουν με τίποτα να το χάσουν, ή να το αλλάξουν.
Άμποτε και ξυπνήσουν τα χάπατα, μπορεί κάτι να γίνει.
Η ευκαιρία είναι μπροστά μας, την Κυριακή 25 Μάη
.υ.γ., ξέχασα το nik naim μου "s-spinos"
ΑπάντησηΔιαγραφή