Ο Σταύρος Θεοδωράκης, κάνει μια
πετυχημένη τηλεοπτική εκπομπή.
Παρόλα αυτά όπως ο ίδιος δήλωσε θέλει "να
κάνει κάτι", γι' αυτό ανακοίνωσε μια πολιτική κίνηση εν όψει
ευρωεκλογών. Ίδρυσε "Το Ποτάμι", ένα πολιτικό σχηματισμό, μια
πρωτοβουλία με κεντροαριστερό πρόσημο, δημιουργώντας συνωστισμό στον εν
λόγω χώρο, ειδικά και με την παρουσία των "58".
Για να το πούμε διαφορετικά, όλα αυτά τα trendy παρεάκια, νοσταλγούν
τις καλές μέρες του ΠΑΣΟΚ και βρίσκουν την ευκαιρία να μοιράσουν ξανά
την πίτα, λειτουργώντας και ως ανάχωμα. Ο Σταύρος θεοδωράκης είναι ένας κατ’ εξοχήν συστημικός δημοσιογράφος, που ποτέ δεν κατηγορεί κανέναν, δεν αποδίδει ευθύνες, δεν αποκαλύπτει, δεν ελέγχει την εξουσία
ως οφείλει να κάνει μια ανεξάρτητη φωνή, κάνει δημοσιογραφία του κομμωτηρίου.
Αν παρακολουθείς τις εκπομπές του, δεν καταλαβαίνεις πως η Ελλάδα χρεοκόπησε, δεν υπάρχουν διεφθαρμένοι πολιτικοί, ούτε ντόπιοι ολιγάρχες. Περισσότερο ενδιαφέρεται για το αν τα πλάνα δείχνουν καλά το προφίλ του στην κάμερα, αν ρέει καλά η εικόνα κι αν η μουσική είναι ταιριαστή. Χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο και ουσία μέσα από την θεματολογία του, βγάζει μια αυταρέσκεια γι’ αυτά που λέει. Είναι μια life style παρουσίαση θεμάτων με όρους θεάματος.
Αν δεν γνωρίζεις πως ο Θεοδωράκης είναι δημοσιογράφος θα πιστέψεις πως είναι ηθοποιός. Ανήκει στην συνομοταξία των “ψύχραιμων και ορθολογικών” που δεν αναγνωρίζουν προσωπικές ευθύνες σε άτομα, αλλά τις αποδίδουν στο γενικό. Σ΄αυτούς που απαιτούν καλούς τρόπους ακόμα κι αν συνδιαλέγεσαι με μαφιόζους. Τα κοινωνικά προβλήματα μετατρέπονται σε μεμονωμένες “ανθρώπινες ιστορίες” με την αισθητική ενός σήριαλ, έστω και καλογυρισμένου.
Εξετάζει αποκομμένα από την υπόλοιπη πραγματικότητα τους φυλακισμένους, τις πόρνες, τους άνεργους νέους κ.ο.κ, όπως ο φακός του National Geographic τα σπάνια είδη. Σαφώς αυτού του είδους η δημοσιογραφία είναι αγαπητή σε όσους προβληματίζονται με τα σήριαλ του Παπακαλιάτη και φυσικά είναι αρεστή σε κάθε καθεστώς, σε οποιαδήποτε ελίτ, γιατί πολύ απλά δεν τις αγγίζει. Είναι μια elegant (αν υπάρχει τέτοια) μορφή λαϊκισμού. Και κινείται σαν να βρίσκεται έξω από την κοινωνία, σαν να μην την αφορά, μια δημοσιογραφία του σαλονιού, αν και κάνει γυρίσματα στον δρόμο.
Όταν ο δημοσιογράφος ικανοποιείται περισσότερο από το πως γράφει στην οθόνη παρά για την αλήθεια, σημαίνει ότι έχει διασφαλίσει τα προς το ζην, ότι πιθανόν βρίσκεται πίσω του κάποιος χορηγός. Έτσι εξυπηρετείται μια παραίσθηση που παρουσιάζει μια άλλη Ελλάδα, όπως την διαστρέβλωνε και ο Κωστόπουλος μέσα από τα κίτρινα περιοδικά του. Αλλά τώρα φορά τον μανδύα του σοβαρού.
Ο Θεοδωράκης ξαφνικά θέλησε να “κάνει κάτι”, όπως έκανε υπηρετώντας τον Λαμπράκη και τον Σημίτη, αλλά όπως ξεπλένει κι ως σήμερα πρόσωπα και καταστάσεις χάρη στον Μπόμπολα και τον Ψυχάρη. Ξαφνικά παρουσιάζεται νέος και άφθαρτος, λες και δεν έχει πάρει χρήματα από συστημικά μέσα που ανήκουν σε μεγαλοεργολάβους και διαπλεκόμενους με την εξουσία.
Βέβαια ξέρει σε τι κοινό και τι εν δυνάμει ψηφοφόρους απευθύνεται. Έχει μελετήσει το target group που αναπολεί νέα πασοκοκρατία, αυτό που η μόνη του έγνοια θα είναι οι συνταγές μαγειρικής, τα ζώδια και η κριτική σκέψη ή ο προβληματισμός θα ανάγονται στην σφαίρα των hobbies. Τελικά “Το Ποτάμι” δεν είναι παρά ένα πισωγύρισμα της ιστορίας, μια προσπάθεια για fast rewind.
UΝFUCΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.