Κάνε κι εσύ ένα κόμμα, μπορείς!

Η βασανιστική διαδικασία αποσάθρωσης των πρώην «μεγάλων» του πρώην δικομματισμού μέχρι στιγμής έχει δύο απτά αποτελέσματα: στη θέση του καταρρεύσαντος ΠΑΣΟΚ έχει αναδεχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίπαλο δέος της Ν.Δ., και μάλιστα πλέον με όρους φαβορί για τις επόμενες εκλογές, ενώ στα δεξιά της πολιτικής σκηνής η διάσπαση της βάσης τής άλλοτε κραταιάς Ν.Δ. έχει δώσει τεράστιο χώρο στη Χρυσή Αυγή, η οποία σταθεροποιείται ήδη ως τρίτη δύναμη.
Αυτά είναι τα βασικά δεδομένα.
Ωστόσο η κρίση – η οποία, εκτός από οικονομική και κοινωνική, είναι αναπόφευκτα και πολιτική, δημιουργεί ποικίλες πολιτικές φιλοδοξίες, με αποτέλεσμα μια πανσπερμία κομμάτων να δημιουργείται δίπλα στα ήδη αρκετά προϋπάρχοντα, παρ’ ότι τα περισσότερα από αυτά δεν πρόκειται
να έχουν την παραμικρή εκλογική τύχη.
Σε κάθε περίπτωση η δημιουργία τους αποτυπώνει όχι τόσο την ποικιλία πολιτικών προτάσεων όσο την πληθώρα πολιτικών φιλοδοξιών, κυρίως από ανθρώπους οι οποίοι είτε απλώς απέτυχαν πολιτικά είτε, ακόμη χειρότερα, περιθωριοποιήθηκαν είτε απλώς φιλοδοξούν να αναδειχθούν πολιτικά είτε απλώς ελπίζουν ότι, φτιάχνοντας ένα κόμμα ή απόκομμα, αυξάνουν την πιθανότητα να βρεθούν συνεργαζόμενοι με ένα μεγαλύτερο κόμμα και να εξασφαλίσουν διά της πλαγίας την είσοδό τους στη Βουλή ή την Ευρωβουλή.
Αν ήθελε κάποιος να χαριτολογήσει με την αφθονία πολιτικών κομμάτων και κινήσεων, θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι:
- Η Αθήνα έχει περισσότερα θέατρα από το Λονδίνο, που θεωρείται η θεατρική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
- Ακόμη, η Ελλάδα έχει περισσότερες εφημερίδες που κυκλοφορούν σε εθνικό επίπεδο από τη Μεγάλη Βρετανία και από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
- Προσεχώς θα έχει και τα περισσότερα κόμματα!
Ας δούμε όμως τι περιλαμβάνει ο πολιτικός μας βιότοπος. Ο μπαξές έχει απ’ όλα: Από παλιές... «δόξες» της πολιτικής ζωής, τύπου Τζουμάκα, μέχρι ομογενείς που απέτυχαν στη δεύτερη πατρίδα τους και ξαναθυμήθηκαν την πρώτη, τύπου Χατζημαρκάκη. Μέσα από το γκρέμισμα των παρατάξεων, που αποτυπώνεται στα γκάλοπ (στην τελευταία έρευνα της Public Issue ένας στους δύο ερωτηθέντες θεωρεί ότι δεν ανήκει πλέον σε καμιά παράταξη – Δεξιά, Αριστερά, Κέντρο), φυτρώνουν, σαν το «κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα», διάφορα μικρά κόμματα. Πόσα απ’ αυτά θα αντέξουν, πόσα θα παρασυρθούν στο πρώτο φύσημα του ανέμου και θα ξεχαστούν για πάντα, ο καιρός θα δείξει.
Άλλωστε, η μεταπολιτευτική μας ιστορία είναι γεμάτη από κόμματα της καμίας, της μίας ή το πολύ των δύο χρήσεων. Των περισσοτέρων από αυτά θυμόμαστε τους αρχηγούς, έστω κι αν οι πιο πολλοί απ’ αυτούς θέλουν να ξεχάσουμε ότι είχαν δικά τους κόμματα. Και μιλάμε για πρώτα ονόματα: Σαμαράς, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, Στεφανόπουλος, Αρσένης, Τσοβόλας, για να θυμηθούμε μόνο τους πολύ επώνυμους!
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Πάμε εκ δεξιών προς τα αριστερά, για να δούμε τι υπάρχει και τι άλλο πρόκειται πιθανότατα να δημιουργηθεί μέχρι τις ευρωεκλογές.

Ακροδεξιά και λαϊκή Δεξιά
Η Χρυσή Αυγή σύμφωνα με τα γκάλοπ κρατά υπολογίσιμη δύναμη (τρίτο κόμμα, άλλοτε με μονοψήφιο κι άλλοτε με διψήφιο ποσοστό), παρ’ ότι ο αρχηγός και πολλά στελέχη της είναι στη φυλακή. Η θεωρία βάσει της οποίας θα καταρρεύσει ή θα απαγορευτεί η κάθοδός της στις εκλογές με δικαστική απόφαση μένει να αποδειχτεί στην πράξη – μέχρι στιγμής πάντως δεν επιβεβαιώνεται. Πέριξ της Χρυσής Αυγής, όμως, για την ακρίβεια στα... αριστερά της, εκεί που βρίσκονται κοινοβουλευτικά η Ν.Δ. και οι ΑΝΕΛΛ, υπάρχει κινητικότητα.
1. Ο Βύρων Πολύδωρας, μετά τη διαγραφή του από τη Ν.Δ., καραδοκεί. Κανείς δεν ξέρει πότε θα φυσήξει ο «στρατηγός άνεμος» και θα τον ωθήσει στη δημιουργία ενός λαϊκού δεξιού κόμματος, που θα λειτουργεί ως ανάχωμα των δυσαρεστημένων της Ν.Δ. προς τη Χρυσή Αυγή. Ο Βύρων θεωρείται από κάποιους «το κατάλληλο πρόσωπο για να γίνει ο κυματοθραύστης προς την ακροδεξιά ψήφο», πράγμα που σημαίνει ότι και εντός Ν.Δ. καλοβλέπουν την πιθανότητα στο μέλλον να διαπραγματευτούν μαζί του. «Πιο εύκολα μιλάς με τον Βύρωνα σε μια ανάγκη απ’ ό,τι με έναν χρυσαυγίτη ή με τον Καμμένο» υποστηρίζει ιστορικό στέλεχος της Ν.Δ.
2. Στον χώρο των ΑΝΕΛΛ γίνεται ήδη χαμός. Ο Χρήστος Ζώης έφυγε κι έφτιαξε τη Νέα Μέρα και ο Νίκος Νκολόπουλος έχει το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος. Αλλά ο πολυκερματισμός δεν τελειώνει εκεί. Πριν από τα Χριστούγεννα η Ραχήλ Μακρή άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ανεξαρτητοποιηθεί, χωρίς να υλοποιήσει την απειλή της, με το νέο έτος διαγράφτηκε ο Γιώργος Νταβρής και εσχάτως βρίσκεται σε εξέλιξη στο παρασκήνιο κόντρα του Πάνου Καμμένου με τον Νότη Μαριά για το ποιος εκ των δύο θα ηγηθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος.
3. Στη νεοφιλελεύθερη Δεξιά τα πράγματα είναι επίσης συγκεχυμένα. Ο ευρωβουλευτής Θόδωρος Σκυλακάκης ηγείται πλέον της Δράσης, η οποία συζητά και με τους «58» της Κεντροαριστεράς, προσωρινά χωρίς αποτέλεσμα. Κάπου δίπλα υπάρχει πάντα ο Θάνος Τζήμερος με τη Δημιουργία Ξανά, ενώ ένας άλλος φιλελεύθερος ευρωβουλευτής, ο Γιώργος Χατζημαρκάκης, που έφυγε από το κόμμα του Ρέσλερ στη Γερμανία, μας έρχεται εδώ να διεκδικήσει την είσοδό του στην Ευρωβουλή με τους Έλληνες Ευρωπαίους Πολίτες.

Κεντροαριστερός χαμός
Φεύγουμε από τα δεξιά κι ερχόμαστε προς το Κέντρο. Εκεί είναι που γίνεται ο κακός χαμός, εκεί είναι που τείνει να επιβεβαιωθεί η θεωρία της... διάσπασης του ατόμου, αφού βρίσκονται σε φάση κατακερματισμού ακόμη και κόμματα που δεν ανιχνεύονται δημοσκοπικά. Ας ξεκινήσουμε όμως απ’ αυτά που ανιχνεύονται – ακόμη –, αλλά παρουσιάζουν διαλυτικές τάσεις.
1. Πρώτο και καλύτερο το ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν διάφορες τάσεις, με εντελώς διαφορετικές στρατηγικές βλέψεις, αλλά με κοινό παρονομαστή την προσπάθεια να «φάνε» τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Κώστας Σκανδαλίδης, Νίκος Ανδρουλάκης, Φώφη Γεννηματά θέλουν να φύγει ο Βενιζέλος και να ανοίξει ο δρόμος για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. (Σημειωτέον ότι ο Σκανδαλίδης ήταν μνημονιακός υπουργός του ΓΑΠ, ο Ανδρουλάκης είναι γραμματέας του κόμματος επί Βενιζέλου και η Φώφη είναι ακόμη υπουργός του Σαμαρά!).
Η άλλη ομάδα είναι αυτή του Φίλιππου Σαχινίδη και του Θάνου Μωραΐτη. Αυτοί θέλουν απλώς να φύγει ο Βενιζέλος και βλέπουμε. Υπάρχουν και οι «75» (Μιχάλης Καρχιμάκης και διάφορα άλλα ορφανά του... ΓΑΠαπανδρεϊσμού στην Αθήνα, τις Βρυξέλλες και ολόκληρο τον κόσμο) που βλέπουν προοπτικές επανασύστασης υπό τον Γιώργο Παπανδρέου.
2. Όσο το ΠΑΣΟΚ έρχεται πιο κοντά στους «58» ή προσπαθεί να κρυφτεί πίσω τους τόσο θα ενισχύονται αυτές οι διαλυτικές τάσεις, με εξαιρετικά πιθανή τη δημιουργία κι άλλων νέων σχημάτων σ’ αυτόν τον χώρο. Ήδη ο Στέφανος Τζουμάκας ανακοίνωσε την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, το οποίο προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των κομμάτων που φτιάχνονται πάνω στις στάχτες του ΠΑΣΟΚ. Έχουν προηγηθεί, μεταξύ άλλων, η Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα του Ανδρέα Λοβέρδου και η Κοινωνική Συμφωνία της Λούκας Κατσέλη.
3. Ο Λοβέρδος, αναζητώντας τη «συμφωνία» του, έχει μιλήσει με τον Φώτη Κουβέλη, αλλά... διαφωνούν στο πώς θα λέγεται το κόμμα στο οποίο θα συνυπάρξουν η ΔΗΜΑΡ και η Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα. Ο Κουβέλης θέλει να λέγεται ΔΗΜΑΡ, ωστόσο δεν εννοεί Δημοκρατική Αριστερά, αλλά Δημοκρατική Μεταρρυθμιστική Αριστερά, που και πάλι βγάζει... ΔΗΜΑΡ! «Αδύνατον» λέει ο Λοβέρδος και προτείνει Προοδευτική Συμπαράταξη.
Όσο δεν τα βρίσκουν στο όνομα κι ο καιρός περνά, ο Λοβέρδος ελπίζει και σε κάποια περαιτέρω αναδιάταξη δυνάμεων στον ευρύτερο χώρο, είτε μέσω των «58» είτε με αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ είτε με τη δημιουργία «κυβέρνησης εθνικής ενότητας», τύπου Παπαδήμου, στην οποία θα μπορούσε να γίνει υπουργός.
4. Στη ΔΗΜΑΡ γίνεται επίσης πανικός. Σπύρος Λυκούδης και Γρηγόρης Ψαριανός έχουν πια επισήμως δική τους τάση, με οργανωμένη ομάδα μέσα στο κόμμα, ενώ μαζί με τον Ανδρέα Παπαδόπουλο φλερτάρουν επισήμως με τους «58». Ο Παπαδόπουλος, μάλιστα, έχει περάσει από το φλερτ στον έρωτα και βαδίζει ολοταχώς στον γάμο, καθώς πληροφορίες τον φέρνουν να συζητά ακόμη και μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο των «58», ενώ κάποιοι τον θέλουν έως και επικεφαλής της ευρωλίστας.
Ενοχλημένος με την ηγεσία είναι και ο Βασίλης Οικονόμου, ο οποίος έχει καλές σχέσεις και με την Άννα Διαμαντοπούλου. Θα τον δούμε κι αυτόν με δικό του κόμμα; Θα τον δούμε προς ΠΑΣΟΚ ή προς τους «58»; Τίποτα δεν αποκλείεται.
5. Αλλά και οι «58», που έγιναν πλέον Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη και φιλοδοξούν να αναδιατάξουν τον κεντροαριστερό χώρο, έχουν κι αυτοί εσωτερικά προβλήματα (πριν ακόμη γίνουν κόμμα) που μπορεί να λειτουργήσουν διαλυτικά. Ποιος θα τεθεί επικεφαλής; Κάποιος βέρος σημιτικός τύπου Τάσου Γιαννίτση, κάποιος «νέος και άφθαρτος» τύπου Γιώργου Παγουλάτου ή Α. Παπαδόπουλου ή κάποιος που να θυμίζει λίγο περισσότερο ΠΑΣΟΚ, τύπου Αθηνάς Δρέττα; Είναι φανερό ότι ο φυσικός ηγέτης δεν υπάρχει, οι προσωπικές φιλοδοξίες όμως υπάρχουν με το παραπάνω και προκαλούν ήδη προβληματισμό.

Στα δύσβατα της Αριστεράς

Κλίνατε επ’ αριστερά. Εδώ κυριαρχεί αδιαμφισβήτητα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, πρώτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις, έχει βάλει επισήμως στόχο στις βουλευτικές εκλογές την αυτοδυναμία και θεωρεί απαρχή της επικράτησής του τις εκλογές για Ευρωβουλή και Αυτοδιοίκηση.
Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ έχει το ίδιο ορόσημο, με διαφορετικό στόχο. Ύστερα από την εκλογική αποτυχία του 2012 και τις αναταράξεις που ακολούθησαν, φιλοδοξεί υπό τον Δημήτρη Κουτσούμπα να ανακάμψει, και μέχρι στιγμής στις δημοσκοπήσεις δείχνει ότι τα καταφέρνει.
1 Από εκεί και πέρα υπάρχει η από χρόνια καθιερωμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με έντονο σκεπτικισμό έναντι του ευρώ και σαφή προτίμηση στο εθνικό νόμισμα. Στον ίδιο χώρο κινείται ο Αλέκος Αλαβάνος με το Σχέδιο Β, ενώ υπάρχει από τις εκλογές του 2012 το ΕΠΑΜ με τον Δημήτρη Καζάκη επικεφαλής. Να σημειωθεί ότι στο παρελθόν είχαν γίνει ανεπιτυχείς προσπάθειες να συμπηχθεί ένα ενιαίο μέτωπο των τριών αυτών σχημάτων, ωστόσο το καθένα τράβηξε τον δρόμο του.
Κάπου εδώ έσκασε μύτη εσχάτως μέχρι κι ο... Θόδωρος Κατσανέβας με τη Δραχμή Πέντε Αστέρων.
2 Στον χώρο της Αριστεράς κινείται επίσης το κόμμα Κοινωνία Πρώτα των ανεξάρτητων (προερχόμενων από τη ΔΗΜΑΡ) βουλευτών Οδυσσέα Βουδούρη - Πάρι Μουτσινά και του (προερχόμενου από το ΠΑΣΟΚ) Θόδωρου Παραστατίδη, με βλέψεις ανάλογες με αυτές του κόμματος της Λούκας Κατσέλη, δηλαδή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
3 Αν νομίζετε ότι ο πολυκερματισμός τελειώνει εδώ, πλανάστε. Εκτός όλων των άλλων, σε τριχοτόμηση οδηγούνται και οι Οικολόγοι - Πράσινοι! Η Ιωάννα Κοντούλη και ο Γιώργος Καραμέρος πάνε για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι Νίκος Ράπτης και Δημήτρης Στασινόπουλος πάνε για συμφωνία με τους «58», ενώ, σταθεροί στην πορεία τους, ο Βαγγέλης Πισσίας και ο Νίκος Χρυσόγελος ευελπιστούν όχι μόνο για μια ακόμη θητεία του κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο μετά τις εκλογές του Μαΐου, αλλά και στη συσπείρωση ενός κόσμου που βλέπει στους Οικολόγους - Πράσινους μια εναλλακτική φωνή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.

Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.