Προσβληθήκατε;

Της «κακομοίρας» έγινε, για να χρησιμοποιήσουμε μια καθημερινή έκφραση, από τα αστικά ΜΜΕ της χώρας μας με την τοποθέτηση του Βρετανού ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φάρατζ, που εκπροσωπεί το Κόμμα Ανεξαρτησίας Ενωμένου Βασιλείου στο ευρωκοινοβούλιο, κατά τη διαδικασία παρουσίασης των θέσεων και προτεραιοτήτων της Ελληνικής Προεδρίας.

Τα συνήθη παπαγαλάκια της κυβέρνησης κατέφυγαν σε μια ανοιχτή επίθεση ενάντια στον συγκεκριμένο ευρωβουλευτή, εξ αιτίας των όσων είπε αναφερόμενος στην ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, χαρακτηρίζοντάς τον «αήθη», «προσβλητικό», «γραφικό» και άλλα πολλά.

Και όλα αυτά, γιατί ο Νάιτζελ Φάρατζ ουσιαστικά «πέταξε κατάμουτρα», όπως συνηθίζεται να

λέγεται, στον Αντώνη Σαμαρά, μια αλήθεια: ότι στην Ελλάδα κάνει κουμάντο η τρόικα και η κυβέρνηση υπακούει και εφαρμόζει την πολιτική της, κάτι που τον οδήγησε να μιλήσει για «κατοχή» της χώρας μας, υπονοώντας σαφώς τη Γερμανία, μια τοποθέτηση, που από τους εργαζόμενους της χώρας μας γίνεται ευρύτατα αποδεκτή.

Κατέστρεψε, ο Νάιτζελ Φάρατζ, μ’ αυτόν τον τρόπο την εξωραϊσμένη εικόνα,  που προσπάθησε να δώσει με την ομιλία του ο Έλληνας πρωθυπουργός για τη «συνεργασία», που υποτίθεται ότι είχε η χώρα μας, με την Ένωση και τους εταίρους για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης – μια εικόνα έντονα φορτισμένη με δραματικούς τόνους για τις θυσίες των εργαζομένων της χώρας μας.

Η τοποθέτηση του Νάιτζελ Φάρατζ, προφανώς, ενόχλησε. Και ενόχλησε πολύ, γιατί η μαρτυρία προερχόταν από μια πολιτική πλευρά υπεράνω υποψίας, ως προς τις σχέσεις της με το οποιοδήποτε κόμμα της Αριστεράς, που για τους δικούς της λόγους επιβεβαίωνε μια αλήθεια.

Επιβεβαίωνε την εξάρτηση της χώρας μας, ανεξάρτητα αν αυτή υπάρχει και βαθαίνει με τη συγκατάθεση της αστικής τάξης της χώρας μας. Και, βέβαια, η τοποθέτηση αυτή του Νάιτζελ Φάρατζ δεν αφορούσε στην έγνοια του για να χτυπήσει την εξάρτηση της χώρας μας, προτείνοντας μάλιστα και την έξοδό της από το ευρώ για να «γλυτώσει, αλλά για να χτυπήσει δια μέσου της «νύφης» την «πεθερά», τη Γερμανία.

Η αντίδραση ήταν άμεση. Σύσσωμος, σχεδόν, ο ευρωπαϊκός τύπος έμεινε ικανοποιημένος από την τοποθέτηση του Αντώνη Σαμαρά, γιατί, προφανώς επιβεβαίωνε τη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας (προβάλλοντας, παράλληλα, τον εαυτό του ο Αντώνης Σαμαράς, ως εκφραστή της πολιτικής σταθερότητας στη χώρα μας, δηλαδή, του καθεστώτος της εξάρτησης), ενώ τα ντόπια ΜΜΕ κατάγγειλαν τον Νάιτζελ Φάρατζ με αρκούντως έντονα «κοσμητικά» επίθετα.

Στην απάντησή του προς τον Νάιτζελ Φάρατζ ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε  να αποσπάσει την όσο το δυνατό μεγαλύτερη πολιτική υποστήριξη από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφήνοντας και την ανάλογη σπόντα του ενάντια στον Νάιτζελ Φάρατζ λέγοντας ότι, ίσως, δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι που «η Ελλάδα παρέμεινε στο ευρώ».

Η ουσία του ζητήματος, πάντως, είναι ότι τα όσα είπε ο Νάιτζελ Φάρατζ αποτελούν μια πραγματικότητα για την Ελλάδα, αν τα συνδυάσει κανείς με τις πρόσφατες δηλώσεις του Όλι Ρεν, που αποκάλυψε ότι η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην οικονομική κρίση της χώρας μας καθορίστηκε από το γεγονός του πως θα διασωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ένωσης, δηλαδή, του πως δε θα χάσουν οι κρατικές τράπεζες της Ένωσης από τα ελληνικά ομόλογα που είχαν στα χέρια τους.

Φυσικά θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως είναι «λογικό» η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε και να βάλει το «κοινό συμφέρον» της Ένωσης πάνω απ’ όλα, φορτώνοντας τη χώρα μας με τα αλλεπάλληλα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα, μια και το κυρίαρχο ζήτημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν να μη διαταραχτεί η λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ένωσης, και κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, που κατέχουν τον πολύ μεγάλο όγκο των ελληνικών ομολόγων και είναι οι κυρίαρχες οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή είναι, όμως, και η ουσία του ζητήματος, που δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τις περιόδους των οικονομικών κρίσεων, ώστε να υπάρχει αυτή η «δικαιολογία».

Στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης της χώρας μας συνετέλεσε αποφασιστικά το γεγονός της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, που οδήγησε στην παραγωγική συρρίκνωση και στην απώλεια ακόμη κι αυτής της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, πέρα από το γεγονός ότι βασικοί οικονομικοί κλάδοι της χώρας μας (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ναυπηγεία, κλπ)  παραδόθηκαν βορά στο ξένο, κατά προτεραιότητα, κεφάλαιο.

Και το κυριότερο. Η ίδια πολιτική και με πολύ μεγαλύτερη ένταση συνεχίζεται μέσα από την εφαρμογή των μνημονίων, που οδηγεί στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στο βάθεμα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης της χώρας μας.

Αυτή η εικόνα της χώρας μας έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητή στους εργαζόμενους, πράγμα που αποδεικνύεται από την αυξανόμενη αντίθεση του Ελληνικού λαού απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορεί, λοιπόν, ο Νάιτζελ Φάρατζ να επιβεβαίωσε αυτήν την εικόνα, με τους δικούς του όρους και τους δικούς του σκοπούς, αλλά η ουσία του ζητήματος δεν μπορεί να αλλάξει για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας.

Η επιβεβαίωση αυτής της εικόνας είναι που ανησύχησε τα αστικά ΜΜΕ της χώρας μας και έσπευσαν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, που δημιουργήθηκαν σε βάρος των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της Ελλάδας.

Και κάτι άλλο. Εμείς, που δεν προσβληθήκαμε απ’ όσα είπε ο Νάιτζελ Φάρατζ, έχουμε πλήρη επίγνωση του ρόλου που έπαιξε ο Βρετανικός ιμπεριαλισμός και των δεινών που υπέστη ο Ελληνικός λαός από τις επεμβάσεις του στη χώρα μας αλλά και του σκοπού που υπηρετούσε με την ομιλία του στο ευρωκοινοβούλιο.

Δεν χρειαζόμαστε τις υποδείξεις του για το πώς θα σωθεί η χώρα μας από την ανεργία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε χρειαζόμαστε τη γενναιοδωρία του για τις επενδύσεις που θα «κουβαλήσει» στη χώρα μας εάν και εφ’ όσον βγει η Ελλάδα από το ευρώ.

Αυτή η υπόθεση αφορά κυρίαρχα και μόνο τους εργαζόμενους της χώρας μας, όλα τα καταπιεσμένα λαϊκά μικροαστικά στρώματα, που αργά ή γρήγορα θα την πάρουν στα δικά τους χέρια για να αφαιρέσουν το «δικαίωμα» στον κάθε Νάιτζελ Φάρατζ να σπεκουλάρει πάνω σε μια πολιτική που φέρνει δυστυχία, ανέχεια και ανεργία. Επομένως θα είναι απέναντι και στη «δική» του πολιτική και στο «δικό» του ιμπεριαλισμό.

Νέα Σπορά