Ανατομία της Δεξιάς

Αν και η πολιτική γεωγραφία, που συμβατικά αντιπροσωπεύεται από τους όρους «Δεξιά» και «Αριστερά», θεωρείται ξεπερασμένη, το σχήμα αυτό ασκεί ακόμη γοητεία και κυριαρχεί στις συζητήσεις της καφετέριας. 

Τι εννοεί κάποιος όταν αναφέρεται στη λέξη «δεξιός»;

Αναμφίβολα, οι λέξεις παίρνουν άλλη σημασία ανάλογα με το στόμα που τις εκστομίζει. Λόγου χάρη, αλλιώς εννοεί την «ηθική» ο Πλεύρης, αλλιώς ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης. Ωστόσο, υπάρχει κοινός τόπος; 

Σίγουρα, ο όρος «δεξιός» χαρακτηρίζει ανθρώπους που επιλέγουν μια συντηρητική στάση ζωής ενώ απεχθάνονται τις (έντονες) αλλαγές και την επαφή με το διαφορετικό. Επίσης, αποδέχονται ανθρώπους ως αυθεντίες, αρκούνται σε διαβεβαιώσεις (πολιτικής ή θρησκευτικής) σωτηρίας, ενώ υιοθετούν από τα πρώτα τους τη στερνή γνώση: «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ», αρά γιατί να προσπαθούμε;

O Δεξιός προσπάθησε να πετύχει τη συνύπαρξη ενός ανοικτού (φιλελεύθερου) οικονομικού συστήματος και ενός κλειστού κοινωνικού συστήματος. 

Σε κοινωνικό επίπεδο, είναι άνθρωπος που θα κάνει φιλανθρωπίες στέλνοντας SMS σε τηλεμαραθώνιο, στέλνοντας ρούχα στην Εκκλησία τα Χριστούγεννα αλλά εξαιρετικά δύσκολα θα έκανε bazaar αλληλεγγύης τον Φλεβάρη ή τον Ιούνιο μοιράζοντάς τα με τα χέρια του. Σίγουρα θα «έκοβε πίτα» με φιλανθρωπικό σκοπό προσκαλώντας δήμαρχο, παπά και κάποιον απ’ την Περιφέρεια για να χαιρετίσουν την εκδήλωση.

Πέραν από την περιγραφή του «μέσου» Δεξιού, υπάρχει και ο ακροδεξιός που θεωρεί την κοινωνική ομάδα που ανήκει ως «ανώτερη» και τις υπόλοιπες είτε κατώτερες (βλ. Πακιστάν, Νιγηρία κα), είτε απλώς κομπλεξικές καθώς «μας μισούν γιατί είμαστε απόγονοι του Πλάτωνα, βλέπε Κίσινγκερ» και «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εκείνοι έτρωγαν βελανίδια». Επίσης, συνηθίζεται να μπλέκει τον Σταυρό της Αγάπης και της Ειρήνης με το όπλο, τον πόλεμο και το μίσος, ενώ παράλληλα θεωρούν

ότι το Ισλάμ είναι μια σιωνιστική συνομωσία για την εκδίκηση των Σημίτων δια της αλληλοεξοντώσεως των αλλοθρήσκων. Η κατηγορία αυτή νιώθει έντονα την ανάγκη της καθοδήγησης. Δηλαδή, αναθέτει άβουλα, ως στρατιώτης, τον καθορισμό της ζωής του σε αρχηγούς, κόμματα και φιγούρες που υπόσχονται σωτηρία.

Το τελευταίο κομμάτι, στο σημερινό ελληνικό παράδειγμα, εξαντλείται έντονα σε ακροδεξιά κόμματα π.χ. το ΛΑΟΣ ή σε νεοναζιστικά (που προπαγανδίζουν εξαιρετικά αποτελεσματικά για το αντίθετο), όπως π.χ. η Χρυσή Αυγή, ενώ ένα μέρος τους συναντάται στη ΝΔ και βρίσκει έκφραση μέσα από την ομάδα Σαμαρά (Λαζαρίδης, Μπαλτάκος, Φαήλος κα).

Ένα σημαντικό μέρος των υπολοίπων «δεξιών» αποτελείται και από ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται αριστεροί. Είναι άνθρωποι που εντάσσονται σε ομάδες ανέλιξης και αλληλοσφαγοβοήθειας. Κυκλώματα ρουσφετιού και αναπαραγωγής του νεοραγιάδικου πελατειακού κράτους. Προφανώς, εξανίστανται κάθε φορά που ακούν για συμπτώματα διαφθοράς και ζητούν την καταδίκη τους αλλά συνεχίζουν δουλικά να αναπαράγουν στην εξουσία τους ενορχηστρωτές της διαπλοκής. Στην ανάγκη, θα σκύψουν το κεφάλι στον πάσα ένα κομματάρχη για να κάνουν τη δουλίτσα τους, καθώς «εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο»;

Το τρίτο μέρος των συμβατικά αποκαλούμενων «δεξιών» είναι οι νεοφιλελεύθεροι. Αποτελούν ένα μορφωμένο –με όρους εξειδίκευσης– πλήθος νέων κυρίως ανθρώπων που έχουν σιχαθεί το δημόσιο-μπουρδέλο, το οποίο συνδέουν αφενός με τον διεφθαρμένο δικομματισμό και αφετέρου με την Αριστερά. Ωστόσο, υποδιαιρούνται σε μισάνθρωπους (βλ. Τζήμερος) και στους θιασώτες μιας πραγματικής δυτικής φιλελεύθερης αστικοδημοκρατικής καπιταλιστικής κοινωνίας (βλ. Μιχαλόπουλος).

Μια περαιτέρω υποδιαίρεση των τελευταίων είναι ο διαχωρισμός σε εκείνους που αποδέχονται την κλεπτοκρατία του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως αυτονόητη δράση των ισχυρών και εκείνους που αν και βλέπουν το κέρδος ως πρωτεύοντα παράγοντα κινητοποίησης, ωστόσο θέτουν ελάχιστα κοινωνικά όρια για τις μεθόδους επίτευξής του.

Συνεπώς, με τη συμβατική χρήση των όρων της πολιτικής γεωγραφίας συνάγεται το συμπέρασμα ότι είτε 9 στους 10 Έλληνες είναι Δεξιοί, είτε ότι η χρήση αυτή δεν έχει πια νόημα.

Πηγή: Ανατομία της Δεξιάς - RAMNOUSIA