Υπάρχουν κάποια στοιχεία, που σε όλους τους λαούς κι έθνη, καθορίζουν την εθνική τους ιδιαιτερότητα και ταυτότητα. Αποτελούν στοιχεία της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών, που μέσω της λαϊκής ψυχής και της συλλογικής μνήμης, απέκτησαν εμβληματικό χαρακτήρα.
Τέτοια αποτελούν οι σημαίες κι οι εθνικοί ύμνοι.
Σύμβολα ιερά κι απαραβίαστα όχι μόνον για εμάς, ως Έλληνες, αλλά για όλους τους λαούς του κόσμου.
Και είναι ιερά γιατί μέσω αυτών εκφράζεται η ιδιαίτερη ταύτιση του κάθε έθνους με συγκεκριμένες
αρετές, αξίες, προσδοκίες και επιδιώξεις, αναγκαίες στην καθαρότητά τους, για την κατάληψη της ιδιαίτερης επίσης θέσης του κάθε λαού, μέσα στην αγωνιζομένη για ένα νέο όραμα ανθρωπότητα.
Άλλωστε μόνον μέσα από την αυτογνωσία και την αγάπη για το έθνος και το λαό σου, μπορείς ως Έθνος να αποκτήσεις μία υγιή και συνειδητή θέση μέσα στη συνεργαζόμενη για την αναζήτηση των πεπρωμένων της ανθρωπότητα.
Είναι μία προσέγγιση της φύσης των Εθνών και της Διεθνούς συνεργασίας τους υπό το πρίσμα της υγιούς αντίληψης της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, που πρέπει να διέπει την οργάνωση και εξέλιξη των Εθνών και της Ανθρωπότητας ως Όλον, σε αντίθεση με τις υλιστικές και επίπεδες προσεγγίσεις των πάσης φύσεως υλισμών, κομμουνιστικού ή καπιταλιστικού τύπου.
Τα σύμβολα αυτά αποτελούν πηγή μίας ιδιαίτερης δύναμης και υπό την προϋπόθεση του σεβασμού τους, συμβάλουν καίρια στη διατήρηση της ενότητας ενός Έθνους, ενός λαού, της κοινωνίας. Στο σημείο αυτό διαπιστώνουμε ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον ζούμε σε μία κοινωνία πάσχουσα από ακραία μορφή σχιζοφρενικής διαταραχής.
Ενώ θα έπρεπε να διατηρούμε ως ιερά κι απαραβίαστα τα κοινά σύμβολά μας, μία δυναμική μειοψηφία, τα υπονομεύει, τα υβρίζει και καταστρέφει. Αποτελεί μειοψηφία μεν, πλην όμως απολαμβάνει δημόσιας προβολής, νομικής «ασυλίας» και κοινωνικής ανοχής, εθίζοντας το λαό μας σε αισθήματα κατωτερότητας, διασπώντας τα στοιχεία αυτά ενότητας, που αποτελούν πηγές δύναμης και διασπείροντας τα δηλητηριώδη βέλη ενός διεθνιστικού εθνομηδενισμού, άκρως υπόπτου προελεύσεως, ως προκύπτει από τα μέσα και τα χρήματα που αναλώνονται για την προβολή των «μη αξιών», που επιχειρεί να επιβάλει!
Έτσι φθάσαμε στο σημείο, στην ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου, να βλέπουμε νέα αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας άτομα, ελλείψει κοινωνικών και οικογενειακών βιωμάτων, αντί ψυχικής ανάτασης, να παθαίνουν παράκρουση!!! Να ξύνονται, να μορφάζουν, να αντιδρούν, να ασχημονούν, να αισθάνονται άβολα κι όλα αυτά ως αποτέλεσμα μίας σύγχρονης πλύσης εγκεφάλου από την κυρίαρχη διεθνώς τάξη, που αποφάσισε ότι η εθνική συνείδηση και τα προσδιοριστικά της στοιχεία, κάνουν «κακό» στα συμφέροντά της για απόλυτο έλεγχο των ανθρώπων, που πρέπει να μαζικοποιηθούν και να χάσουν κάθε μέσο φυσικής άμυνας και ενότητάς τους.
Τις σκέψεις μου αυτές, που αφορούν θεωρώ την ουσία του ζητήματος, που θα έπρεπε να μας απασχολεί, πυροδότησε η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή επί του ζητήματος της διεκδίκησης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας από το You Tube υπέρ ξένης ιδιωτικής εταιρίας για τον Εθνικό μας Ύμνο!
Ολα άρχισαν όταν ο ιστότοπος Thepressproject.gr ανήρτησε στο YouTube το δελτίο ειδήσεων, που παρουσίασαν στις 7 Νοεμβρίου οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Στο τέλος του βίντεο ακούγεται το ιστορικό σήμα της ΕΡΤ (ο γνωστός «Τσοπανάκος») ακολουθούμενο από τον Εθνικό μας Ύμνο.
Κατά τη διαδικασία ανάρτησης το You Tube ενημέρωσε ότι το σχετικό ηχητικό κομμάτι προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα και ζήτησε είτε να αφαιρεθούν τα ηχητικά τμήματα του βίντεο, που έχουν πνευματικά δικαιώματα, είτε να επιτραπεί στο You Tube να παίζει διαφημίσεις!
Αυτό δε διότι το ηχητικό κομμάτι, δηλαδή ο Εθνικός Ύμνος ανήκε δήθεν στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA (που πλέον ονομάζεται Orchard)», τον έλεγχο της οποίας φέρεται να έχει η ιαπωνική εταιρεία Sony.
Το ζήτημα αυτό συζητήθηκε στο Βουλή κατόπιν ερώτησης, που υπέβαλλαν οι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων Γιάννης Δημαράς και Τέρενς Κουίκ, προς τον υπουργό Πολιτισμού Πάνο Παναγιωτόπουλο, ο οποίος απέφυγε να θέσει το ζήτημα στην ορθή νομική του διάσταση, λέγοντας μόνο ότι «το υπουργείο παρενέβη στις διαδικτυακές πλατφόρμες οι οποίες αναγνώρισαν το λάθος τους».
Πολλοί μου έστειλαν μηνύματα για την άποψή μου, οπότε ας τοποθετήσουμε το ζήτημα σε μία σειρά, τόσο από νομική όσο και από ουσιαστική άποψη.
Σύμφωνα με τη διεθνή σύμβαση της Βέρνης αναγνωρίστηκε η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων επί σειράς πρωτότυπων έργων, όπου ως τέτοιο νοείται κάθε πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης, που εκφράζεται με οποιαδήποτε μορφή, περιλαμβανομένων και των μουσικών συνθέσεων. Επίσης με τη Διεθνή Σύμβαση της Ρώμης αναγνωρίστηκε η προστασία των λεγόμενων συγγενικών δικαιωμάτων, που αφορά στους παραγωγούς, ερμηνευτές ή εκτελεστές καλλιτέχνες , δηλαδή στα πρόσωπα που ερμηνεύουν ή εκτελούν με οποιονδήποτε τρόπο έργα του πνεύματος όπως οι μουσικοί, οι τραγουδιστές, οι χορωδοί κλπ. Παράλληλα ορίζεται και η έννοια του έργου συνεργασίας, όπου ως τέτοιο θεωρείται αυτό που έχει δημιουργηθεί με την άμεση σύμπραξη δύο ή περισσοτέρων δημιουργών, όπως σε περίπτωση μουσικού κομματικού του συνθέτη (για τη μουσική σύνθεση) και του στιχουργού.
Στο Ελληνικό δίκαιο οι ανωτέρω συμβάσεις εντάχθηκαν με το νόμο 2121/1993. Εις το άρθρο 29 ορίστηκε ότι η πνευματική ιδιοκτησία διαρκεί όσο η ζωή του δημιουργού και εβδομήντα (70) χρόνια μετά το θάνατό του, που υπολογίζονται από την 1η Ιανουαρίου του έτους, το οποίο έπεται του θανάτου του δημιουργού και ότι μετά τη λήξη της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, το Δημόσιο, εκπροσωπούμενο από τον Υπουργό Πολιτισμού, μπορεί να ασκεί τις εξουσίες αναγνώρισης της πατρότητας του δημιουργού και τις εξουσίες προστασίας της ακεραιότητας του έργου, που απορρέουν από το ηθικό δικαίωμα.
Με βάση τα ανωτέρω τα πνευματικά δικαιώματα του Εθνικού μας Ύμνου ανήκαν στο Διονύσιο Σολωμό για τους στίχους (ποίηση) μέχρι το θάνατό του το 1857 και στο Νικόλαο Μάντζαρο για τη μουσική σύνθεση, μέχρι το θάνατό του το 1872. Για 70 χρόνια μετά το θάνατό τους, ήτοι μέχρι το 1927 και 1942 αντίστοιχα, το πνευματικό δικαίωμα ανήκε στους κληρονόμους τους. Μετά τις ημερομηνίες αυτές το Ελληνικό Δημόσιο, εκπροσωπούμενο από τον Υπουργό Πολιτισμού, οφείλει κι όχι «μπορεί» κατά την ατυχή διατύπωση του νόμου, να ασκεί τις εξουσίες αναγνώρισης της πατρότητας του δημιουργού και τις εξουσίες προστασίας της ακεραιότητας του έργου, που απορρέουν από το ηθικό δικαίωμα, ιδίως αναφορικά με εμβληματικά στοιχεία της Ελληνικής ταυτότητας, συνείδησης και πολιτισμού, όπως είναι ο Εθνικός μας Ύμνος.
Αυτό σημαίνει ότι οφείλει να παρεμβαίνει, ως έγινε εν προκειμένω, όταν επιχειρείται να γίνει αποκλειστική εκμετάλλευσή του, από τρίτους ή όταν προσβάλλεται, αλλοιώνεται ή διακωμωδείται το έργο και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις.
Το μόνο στοιχείο, που θα μπορούσε ενδεχομένως να τύχει αυτοτελούς ιδιωτικής προστασίας είναι τα συγγενικά δικαιώματα των μουσικών, μαέστρου και τραγουδιστή ή της χορωδίας και αυτό μόνο για συγκεκριμένες εκτελέσεις που έχουν δισκογραφηθεί ή μαγνητοφωνηθεί.
Η άμεση επίλυση του ζητήματος που ανέκυψε κατά τα ανωτέρω από την παράνομη εκμετάλλευση του Εθνικού μας Ύμνου από ιδιωτική εταιρία, με κινητοποίηση ιδιωτών, πολιτικών και Υπουργού, δείχνει το μόνο δρόμο, μέσω του οποίου μπορούμε και πάλι να βρούμε τη διέξοδο προς τη δημιουργικότητα και την ευημερία.
Μέσω της ενότητας και της δράσης μας, με ομόνοια και αποτελεσματικότητα, χωρίς κομματικές διχαστικές αγκυλώσεις, καλλιεργώντας το καλό μέσα και γύρω μας και κλείνοντας τις πόρτες στο κακό, τον υλισμό, το μηδενισμό, την ατομικότητα και την αδιαφορία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.