Στην εντελώς αναπάντεχη συνέντευξη που είχαμε κάνει πρόσφατα με τον σκηνοθέτη μιας γαλλικής ρομαντικής κομεντί(*), η πολύ σωστή ατάκα που είχε ειπωθεί σχετικά με την δύναμη των ιστοριών του αθλητισμού ήταν αυτή:
“Eίναι πολύ ενδιαφέρουσα η εγγενής δραματουργία των σπορ. Πολλές φορές είναι πιο έντονη κι από τον ταινιών.”
Δεν λέει ψέματα ο φίλος μας ο Regis. Τι έχει να ζηλέψει η προαιώνια κόντρα Yakees-Red Sox ή τα αιματοβαμμένα ντέρμπι μίσους West Ham-Milwall από την οποιαδήποτε ιστορία οποιασδήποτε ταινίας; Όσο κι αν όλοι θα θαυμάσουμε ένα γκολ ή ένα κάρφωμα, τελικά υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό σε ένα σπορ από μια μεγάλη κόντρα; Για ένα δράμα ζούμε.
(*Μέχρι αποδείξεως του εναντίου θα θεωρήσω δεδομένο πως είναι η πρώτη φορά που ένα αθλητικό κείμενο ξεκινά με τη φράση ‘γαλλική ρομαντική κομεντί’ στην πρώτη παράγραφο.)
Ο αθλητισμός είναι γεμάτος με τέτοιες κόντρες. Από τα προφανή τύπου Πελέ-Μαραντόνα και Σέλτικς-Λέικερς μέχρι ας πούμε τα Ρόνι Ο’Σάλιβαν-Στίβεν Χέντρι ή τα Πέιτον Μάνινγκ-Τομ Μπρέιντι. Όρεξη να έχει κανείς να κοιτάζει.
Εκ των πραγμάτων πρόκειται για μια ακραία υποκειμενική καταγραφή λοιπόν. Με αφορμή το γεγονός πως αυτό το καλοκαίρι δε μας δίνει αφορμές για απολύτως τίποτα αθλητικό, άρα γράφουμε για αυτά που μας αρέσουν ανεξαρτήτως, καταγράφουμε 8 αθλητικά rivalries που δεν χορταίνουμε να απολαμβάνουμε (αν τρέχουν ακόμα) ή να θυμόμαστε και να χαζεύουμε ξανά και ξανά μέσα από παλιά κλιπάκια (αν ανήκουν στο χρονοντούλαπο της αθλητικής ιστορίας).
Μιας και η λίστα αυτή θα μπορούσε να αριθμεί όχι 8, αλλά 80 τέτοιες έχθρες, περιμένουμε τις δικές σας αγαπημένες στα σχόλια.
Μπόκα εναντίον Ρίβερ
Θα προσπαθήσω να το κρατήσω όχι-πολύ-ποδοσφαιρικό, γιατί θα μπορούσε με ευκολία η λίστα να έχει μόνο τέτοια μέσα. Αλλά από όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ντέρμπι του πλανήτη, από τις Ρεαλμπαρτσελόνες και τις Μαντσεστερολίβερπουλ και τις Σελτικρέιντζερς, ετούτο εδώ είναι το αγαπημένο μου.
Δε θα προσποιηθώ αντικειμενικότητα, στηρίζω Μπόκα με πάθος, έχω αγγίξει τα ιερά χώματα του γηπέδου Μπομπονέρα, έχω περπατήσει τους θλιμμένα πολύχρωμους δρόμους του Καμινίτο, έχω μιλήσει με ντόπιους για μπάλα. Αυτοί οι άνθρωποι δε ζουν για τίποτα άλλο. Για μπάλα και για κρέας. Όταν παίζουν Μπόκα και Ρίβερ το 70% του πληθυσμού της χώρας κολλάει σε μια οθόνη, όσοι δηλαδή δεν είναι μέσα για να δημιουργούν τέτοια ατμόσφαιρα.
Με μια κοινή διαδρομή που αριθμεί πάνω από έναν αιώνα ζωής (πρώτο τους ματς το 1908), το απαραίτητο στοιχείο της πάλης των τάξεων εμφανές αλλά με twist (η Ρίβερ αρχικά ήταν από τις ίδιες φτωχογειτονιές με τη Μπόκα, και μετά μετακόμισαν προς τα βόρεια), και τη σημασία δεδομένη ακόμα και καθαρά ποδοσφαιρικά (αν αναλογιστεί κανείς τις επιτυχίες και τα ταλέντα που συνοδεύουν αυτές τις δύο φανέλες διαχρονικά), το Superclasico επιβεβαιώνει κάθε γράμμα του φαινομενικά υπερφίαλου αυτοχαρακτηρισμού του.
Όταν η Ρίβερ έπεσε στη 2η κατηγορία πριν δύο χρόνια, οι της Μπόκα το γλεντήσαμε στα πλαίσια των ποδοσφαιρικών πειραγμάτων, αλλά σύντομα χάσαμε το ενδιαφέρον μας. Ποιο το νόημα να παλεύεις για ένα πρωτάθλημα αν δε μπορείς να πεις πως πέρασες τη Ρίβερ για να το πάρεις;
Ναδάλ εναντίον Φέντερερ
Οι μέρες του Ελβετού μοιάζουν πλέον να είναι αριθμημένες, και δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς(*) πως και ο Ράφα έχει τις καλύτερες μέρες του ήδη πίσω του. Όμως διάβολε, όσο κράτησε, ήταν το κάτι άλλο, έτσι δεν είναι; Δεν είναι εύκολο να εκτιμήσεις πλήρως κάτι τόσο μεγαλειώδες όσο το ζεις, όσο συμβαίνει, γιατί δεν έχεις τη δυνατότητα να το βάλεις σε ιστορικό πλαίσιο. Αλλά τώρα που πλέον ζούμε σε εποχές ‘Μάρεϊ εναντίον Τζόκοβιτς’ μπορούμε κάποια στιγμή να καθίσουμε ψύχραιμα και όμορφα και να χωνέψουμε το γεγονός πως ίσως είδαμε τους δύο καλύτερους όλων των εποχών να παίζουν αντιμέτωποι.
Ο ένας ψυχρός και υπολογιστικός και βασικά τέλειος, ο άλλος θερμός, ορμητικός, νευρώδης. ‘Αρμονία εναντίον δύναμης’ κλπ. Αλλά κυρίως αυτό. Οι δύο καλύτεροι. Ξανά και ξανά. Και ξέρεις τι το έκανε πάντα ακόμα πιο απολαυστικό; Που ο ένας κυριαρχεί ιστορικά κι ο άλλος στα μεταξύ τους. Έτσι, για να έχουμε να κουβεντιάζουμε εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
*ETA: Τελικά προκύπτει πως αμφιβάλλουν αρκετοί! Το ευρύτερο νόημα δεν αλλοιώνεται, αλλά mea culpa όπως και νά'χει που βιάστηκα να τον τελειώσω τον άνθρωπο.
Ινδία εναντίον Πακιστάν
Και τώρα ας μιλήσουμε για κρίκετ! Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι γίνεται στο κρίκετ. Δεν καταλαβαίνω πώς παίζεται, δεν καταλαβαίνω πώς παρακολουθείται, δεν καταλαβαίνω καν πώς διαβάζεις το τελικό σκορ. Ας κάνουμε μια δοκιμή με ένα τυχαίο τελικό σκορ που βρήκα τώρα στο BBC:
Λέστερσαϊρ 232-7 (39.5 overs) vs. Γίορκσαϊρ 228-7 (40.0 overs)
Το Λέστερσαϊρ νίκησε για 3 wickets
Τι. Στα. Κομμάτια.
Πρέπει να γράψεις ολόκληρη έκθεση απλά για να πληροφορήσεις το τελικό σκορ, άντε δηλαδή να ήθελες να γράψεις και περίληψη ενός ματς που κρατάει 3 μέρες.
Οπότε θα μου πεις, τι φάση; Τι rivalry σε νοιάζει όταν δε μπορείς καν να δεις το άθλημα; Ε, είναι να έχει τύχει να περπατήσεις στο Λονδίνο σε μέρα που παίζουν Ινδία-Πακιστάν για το παγκόσμιο κύπελλο. Να βλέπεις ουρά στο Πικαντίλι επειδή ο τύπος στο ταμείο του γωνιακού ψιλικατζίδικου μας έχει γράψει όλους και ακούει το ματς στο ράδιο. Υπολογίζεται πως ένα τέτοιο ματς το παρακολουθούν περίπου 1 δις άνθρωποι στον κόσμο.
Το δε πολιτικό background της έχθρας νομίζω δε χρειάζεται να εξηγηθεί. Μιλάμε για μίσος. Και μιλάμε για μέρες που παραλύουν κοινωνίες. Και όλα αυτά για έναν αγώνα.
Που κανείς δεν καταλαβαίνει καν πώς παίζεται.
Ομπράντοβιτς εναντίον Ίβκοβιτς
Έχω αυτό το πράγμα που με ενθουσιάζουν περισσότερο οι κόντρες και οι μυθολογίες προπονητών αντί παικτών, οπότε για κάθε Πελέ εναντίον Μαραντόνα (που by the way γελάει ο κόσμος, μόνο Ντιέγκο προφανώς) εγώ θα προτιμώ πάντα ένα ‘προπονητικό σκάκι’. Όπως ας πούμε αυτό εδώ. Οι δύο καλύτεροι προπονητές της εποχής τους, πετυχημένοι και οι δύο τόσο ως γυρολόγοι, όσο και ως δημιουργοί ομάδων, με χρυσά σε εθνικές, με ευρωλίγκες, με εθνικούς τίτλους, τροπαιοθήκες στο άπειρο, και φυσικά κοινές ρίζες, κοινή θητεία στον πάγκο της εθνικής τους, και κοινούς -ισχυρούς- δεσμούς με την Ελλάδα.
Όπου, τι πιο δίκαιο, ο ένας άρρηκτα συνδεδεμένους με τον Ολυμπιακό (παρόλο που πήρε τίτλους και με άλλες ομάδες) κι ο άλλος με τον Παναθηναϊκό. Πώς αλλιώς; Κι αν ο Ομπράντοβιτς έχτισε ό,τι πιο επιβλητικό έχει συμβεί στην ιστορία του ευρωπαϊκού συλλογικού μπάσκετ, το αποκορύφωμα της αντιπαλότητάς τους ήρθε με το πιο απίθανο μεμονωμένο κατόρθωμα, κατευθείαν από τα χέρια του Ίβκοβιτς.
Αν αυτοί οι δύο προπονητές ήταν Αμερικάνοι, το ESPN θα τους είχε αναμφίβολα αφιερώσει ένα επεισόδιο “30 for 30”.
Οβέτ εναντίον Κόου
Έχω τεράστια δυσκολία να αγαπήσω αθλητές (και τις άρα τις ιστορίες τους) που εμφανέστατα μας δουλεύουν μες στα μούτρα μας, οπότε αν μοιάζει αφελώς ρομαντικό να πιστεύεις πως η ωραιότερη αντιπαλότητα από όλη την ιστορία του στίβου, είναι εκείνη δύο Άγγλων σε μεσαίες αποστάσεις πριν από 30 χρόνια, τότε ΟΚ, το δέχομαι. Ας είναι.
Αλλά είναι πραγματικά φανταστικό. Θεωρούμενοι στην εποχή τους ως οι καλύτεροι στα 800 και τα 1,500, είναι αδιανόητο πως πέρασαν σχεδόν μια ολόκληρη καριέρα αποφεύγοντας ο ένας τον άλλον. Οι έχθρες συνήθως στηρίζονται στην επανάληψη (όπως πχ Ρεάλ-Μπαρτσελόνα που πλέον παίζουν κατά μέσο όρο 17 φορές κάθε σεζόν) όμως οι Οβέτ και Κόου έτρεξαν αντίπαλοι μόλις 6 φορές στην καριέρα τους. 6! Συν μία όταν πήγαιναν ακόμα σχολείο. (Πού νά’ξεραν.)
Δύο από αυτές ήρθαν στην Ολυμπιάδα του 1980 όπου ο καθένας κέρδισε τη δυνατή απόσταση του άλλου (όλες οι ιστορίες από τότε εστιάζουν στο πώς τα πρωινά των τελικών, ο ένας έψαχνε με νευρικότητα να μάθει τι έκανε και πού ήταν ο άλλος). Ο Κόου διατήρησε τον τίτλο του και στην Ολυμπιάδα του 1984. Στο ενδιάμεσο, και πριν, και μετά, έκαναν κατά βάση ό,τι ήταν δυνατόν για να μην συναντιούνται, απλώς όπου κι όποτε έτρεχαν, αντάλλαζαν Καλύτερες Επιδόσεις και παγκόσμια ρεκόρ, συχνά ακόμα και μες στην ίδια βδομάδα.
Σε ένα πρωτάθλημα στίβου στο Μπέρμινχαμ, το 1989, στη δύση πια της καριέρας τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι για έκτη και τελευταία φορά. Ήταν η πρώτη φορά που έτρεχαν μαζί σε βρετανικό έδαφος. Ο Κόου κέρδισε, ο Οβέτ κατέληξε ένατος, και έμεινε μετά να κλαίει στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί αυτή η αντιπαλότητα δεν έχει γίνει ακόμα ταινία βραβευμένη με 9 Όσκαρ, ειλικρινά δεν ξέρω.
Θορπ εναντίον Φελπς
Είναι μια αρκετά καλή αντιστοιχία του Φέντερερ εναντίον Ναδάλ αλλά στο κολύμπι, με τη βασική διαφορά βέβαια πως οι δυο τους δεν συνέπεσαν για πάρα πολύ καιρό. Προσωπικά το να βλέπω τον Θορπ να κολυμπάει το θεωρώ ως μια από τις αγνότερες αθλητικές απολαύσεις. Στην μετά-Θορπ εποχή ο Μάικλ ‘μοτεράκι’ Φελπς δε θα αντιμετώπιζε άλλες δυσκολίες στο δρόμο του προς το να γίνει ο πολυνίκης αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, όμως για όσο καιρό οι δυο τους έπαιζαν ταυτόχρονα, συνέβησαν μαγικά πράγματα.
Με αποκορύφωμα φυσικά τα 200μ ελεύθερο στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, τον τελικό που χαρακτηρίστηκε ‘Κούρσα του Αιώνα’, βλέποντας αντιμέτωπους τον κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ, τον αμέσως προηγούμενο κάτοχό του, τον κάτοχο του Ολυμπιακού τίτλου, και τον μετέπειτα πολυνίκη αθλητή των Αγώνων. Όχι κι άσχημα.
Κέρδισε ο Θορπ. Πανηγύριζα λες και ζούσα ξανά την τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο.
Ιταλία εναντίον Γερμανίας
Θυμάστε έστω μία φορά που να έχουν βρεθεί αυτοί οι δύο σε νοκ άουτ παιχνίδι διοργάνωσης και να μην έχουμε δει μεγάλες στιγμές; Από το 4-3 του ‘70 (ή αλλιώς το Καλύτερο Παιχνίδι Όλων Των Εποχών) μέχρι το μεγαλείο του Μπαλοτέλι στην Πολωνία πέρσι κι από το ‘τελευταίο γκολ του Ντελ Πιέρο το 2006’ μέχρι τον εμβληματικό πανηγυρισμό του Ταρντέλι το 1982, είναι απίστευτο πόση ποδοσφαιρική ιστορία χωράει σε όχι περισσότερο από μια ντουζίνα επίσημες αναμετρήσεις.
Έχει πλάκα. Η Γερμανία είναι η προσωποποίηση της σταθερότητας στο ποδόσφαιρο, ξέρεις πως πάντα θα είναι ‘εκεί ψηλά’. Η Ιταλία είναι ή του ύψους ή του βάθους. Θα πάνε να το σηκώσουν όταν κανείς δε τους υπολογίζει ή θα αποκλειστούν με τρεις ισοπαλίες από κάτι τυχάρπαστους όταν τους έχεις στα φαβορί. Μεταξύ τους έχουν 7 Μουντιάλ και 4 Ευρωπαϊκά. Και κάθε μα κάθε φορά που συναντιούνται, ξέρεις πως θα δεις ένα μεγάλο παιχνίδι.
Το Βραζιλία-Αργεντινή παίρνει όλο το hype επειδή εκεί κάτω φωνάζουν περισσότερο και χορεύουν όλη την ώρα, όμως τα Ιταλία-Γερμανία είναι τα κλασικά ντέρμπι αντάξια μιας μονομαχίας ευρωπαίων αιωνίων.
Προστ εναντίον Σένα
Το προ 3 ετών “Senna” έπαιρνε προφανώς θέση, βάζοντας τον Βραζιλιάνο στη θέση του τραγικού ήρωα και τον Γάλλο στη θέση του villain, αλλά ΟΚ, αυτοί οι ρόλοι ταίριαζαν στη συγκεκριμένη αφήγηση. Τελικά δεν έχει και πολλή σημασία. Όταν ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) αθλητικά ντοκιμαντέρ όλων των εποχών έχουν στηθεί γύρω από μια κόντρα, αυτό σίγουρα κάτι σημαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.