Tα ικριώματα που στήθηκαν το Σαββατοκύριακο στο Σύνταγμα, για να απαγχονιστούν οι «εθνοπροδότες» της Εθνικής Νέων, ας μη βιαστούμε να τα αποκαθηλώσουμε. Μπορεί να μας χρησιμεύσουν το Σεπτέμβριο, μετά το Ευρωμπάσκετ των Ανδρών.
Εάν «αποτύχουν» οικτρά και αυτοί όπως απέτυχαν οι μικροί, με 8 νίκες σε 10 αγώνες και 5η θέση, θα πρέπει να τους κρεμάσουμε για τιμωρία και παραδειγματισμό. Στον ασυμβίβαστο Ελληνα, που δίδασκε δημοκρατία όταν οι οξαποδώ ξένοι έτρωγαν μπανάνες στα δέντρα, ταιριάζει μόνο η πρωτιά, η κορυφή.
Οσους υποσκάπτουν την υπεροχή του θα πρέπει να τους εξοστρακίζουμε στον Καιάδα, με πρωτεργάτη ίσως τον ίδιο τον «Καιάδα». Πώς αλλιώς θα αποδείξουμε ότι ξαναγίναμε πίθηκοι και
επιστρέψαμε πρώτοι στα δέντρα για να προλάβουμε τους κουτόφραγκους;
- Η πρώτη φρίκη του τετραημέρου που προηγήθηκε προκλήθηκε από την αντίδραση των ανωνύμων «σοφών» του διαδικτύου, που κρέμασαν κουδούνια στους 19χρονους διεθνείς για την ήττα από την προφανέστατα ανώτερη, πιο σκληραγωγημένη και ηλικιακά πιο προχωρημένη, Ισπανία. Πώς τόλμησαν, τα κωλόπαιδα; Πήραν τα μυαλά τους αέρα! Είναι «λούζερ», σαν τους μεγάλους. Εγιναν κι αυτοί γιουσοφάκια των Ισπανών. Απαράδεκτοι. Αισχροί. Τρισάθλιοι. Η 5η θέση δεν αρμόζει σε εκπροσώπους της προοδευμένης νέας Ελλάδας, όπου όλα κυλούν ρολόι και όλοι εργάζονται μεθοδικά. Να τους αφαιρεθεί το διαβατήριο, εδώ και τώρα. Ιδίως αυτού του μαύρου, που έχει το θράσος να παριστάνει τον Ελληνα, ο λαθρομετανάστης, ο άπλυτος, ο χάλιας, ο ορκ. Που θέλει και ΝΒΑ, ο άμπαλος. Εμείς που τά’χουμε φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, και που τα γεμίζουμε ασφυκτικά κάθε Σαββατοκύριακο, ξέρουμε περισσότερο μπάσκετ από τα αμερικανάκια. Δεν ήταν τυχαίο ότι τους κερδίσαμε στην Ιαπωνία.
- Η δεύτερη φρίκη του τετραημέρου, άλλου παπά ευαγγέλιο αυτή, προήλθε από τη συμπεριφορά των ίδιων των παικτών, παιδιών που φοράνε το εθνόσημο αλλά είναι παιδιά. Παιδιών που είναι παιδιά, αλλά φοράνε το εθνόσημο. Ο πολυτάλαντος αλλά άμυαλος Διαμαντάκος της Εθνικής Εφήβων πανηγύρισε τη νίκη επί της Ρωσίας (τη βαθμολογικά αδιάφορη) με κωλοδάχτυλα προς τους αντιπάλους του, βαδίζοντας στον δρόμο που χάραξε προ τριετίας στη Ρόδο ο Μπόγρης. Ελπίζω τουλάχιστον αυτός να κάνει καριέρα ως μπασκετμπολίστας και όχι ως περσόνα της νύχτας. Ο Μποχωρίδης με τον Αντετοκούνμπο της Εθνικής Νέων πιάστηκαν –απ’ό,τι μαθεύτηκε- στα χέρια πριν τον αγώνα Ελλάδας-Ισπανίας. Ο Παππάς, της Εθνικής Ανδρών πλέον, «πανηγύρισε» την ήττα των Νέων ανεβάζοντας αυτοστιγμή στο Facebook επινίκια ενσταντανέ από τη δική του Εθνική Νέων, αυτή που κατέκτησε χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο. Το ένα unfair πίσω από το άλλο, από φίρμες της νέας γενιάς. Αλλά για ποια νέα γενιά νεοελλήνων μιλάμε; Την αμόρφωτη, ανιστόρητη, αγράμματη, αδιάφορη, αποβλακωμένη που πάει να βγάλει τη Χρυσή Αυγή πρώτο κόμμα στις ηλικίες 18-25;
- Η τρίτη φρίκη των ημερών προέκυψε μόλις έφτασε βράδυ Παρασκευής χωρίς να ζητήσει εξαίρεση από την Εθνική Ανδρών ο Σχορτσανίτης. Ομολογώ ότι ανησυχούσα. Μήπως κάτι του συνέβη και αποφάσισε να παίξει; Μήπως είναι άρρωστος; Όταν έφτασε Δευτέρα μεσημέρι, ήρθαν τα πράγματα στη θέση τους.Ο Σοφοκλής επικαλέστηκε («προφασίστηκε» είπαν άλλοι) τραυματισμό και έθεσε εαυτόν εκτός προετοιμασίας. Υποτίθεται ότι θα επανεξεταστεί μετά το Καρπενήσι, αλλά εδώ γελάνε. Ο αποκλεισμός του φαίνεται ότι αποφασίστηκε κοινή συναινέσει, αφού οι πιθανότητες συμμετοχής του στην τελική 12άδα ήταν εξαρχής λιγοστές. Ο σημερινός «Σόφο» δεν δικαιούται το πόστο του Βουγιούκα ούτε του Μαυροκεφαλίδη ούτε βέβαια του Μπουρούση. Γλίτωσε, λοιπόν, την ταλαιπωρία, όπως τη γλίτωσαν στο παρελθόν άλλοι βετεράνοι (πάει να πει: έμπειροι) που κινδύνευαν σοβαρά να κοπούν από τον προπονητή: ο Κακιούζης του 2008, ο Πρίντεζης του 2011, ο Περπέρογλου του 2012. Ετσι όπως δρομολογήθηκε ο αποκλεισμός του, με διπλωματική ασθένεια, ήταν μάλλον καλύτερα για όλους. Και για την ομάδα.
Στο μεταξύ, ο Νικ Καλάθης παραμένει συν γυναιξί και τέκνω στην Αμερική και διαπραγματεύεται την ένταξή του στους Μέμφις Γκρίζλις, με το τηλέφωνο στο χέρι και ανοιχτή με Ευρώπη. Όχι με Καρπενήσι, αλλά με Κράσνονταρ.
Καμία φρίκη εδώ, πέρα από την ομαδική αστοχία όσων έσπευσαν να χαιρετίσουν την άφιξή του στο ΝΒΑ. Δεν είναι βέβαιο ότι οι Γκρίζλις θα του προσφέρουν άμεσα συμβόλαιο. Οι δημοσιογράφοι του Μέμφις δίνουν πιθανότητες 50-50 ή 60-40.
Μέχρι να αποφασίσουν οι «αρκούδες» να πληρώσουν στη Λοκομοτίβ Κούμπαν τη ρήτρα αποδέσμευσης (που πάντως είναι ισχνή για τα δεδομένα του ΝΒΑ), ο Νικ παραμένει στην αγκάλη της άλλης «αρκούδας», της ρωσικής. Η σχετική προθεσμία εκπνέει στις 26 Ιουλίου.
Ο Καλάθης, που ποζάρει στο Twitter ντυμένος στα γαλανόλευκα, έχει δηλώσει ότι θα απόσχει από την Εθνική Ελλάδας μόνο αν βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ, πράγμα αμφίβολο. «Ειδάλλως θα παίξω ευχαρίστως στο Ευρωμπάσκετ», είπε.
Θα τον δεχθούν όμως η Ομοσπονδία και ο προπονητής; Υπάρχουν φωνές που εισηγούνται επιείκια (παρόμοια με αυτή που επιστρατεύτηκε σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν, παικτών που έκαναν ταξίδι-αστραπή από το Καρπενήσι για να παρουσιαστούν λ.χ. στην Ισπανία) και άλλες που υιοθετούν τη σκληρή γραμμή.
Εγώ έχω να πω το εξής. Οποτε η Ομοσπονδία προσπάθησε να επιβάλει κανόνες, τσουβάλιασε ανόμοιες περιπτώσεις και τελικά εκτέθηκε, με τρανό παράδειγμα το κάζο Μαυροκεφαλίδη. Κάθε αίτημα είναι διαφορετικό και πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά.
Εάν υπάρχει για κάποιον παίκτη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια, ας δρομολογηθεί σιωπηρά ο ισόβιος αποκλεισμός του, όπως έγινε παλαιότερα με τον Καλαϊτζή. Από τη στιγμή που συνοδεύτηκαν με δάκρυα συγκίνησης και ευχολόγια οι περιπτώσεις Παπαλουκά και Διαμαντίδη, ένεκα της προσφοράς των δύο στις Εθνικές ομάδες, είναι άκυρο να αντιμετωπίζονται οι πληβείοι με λεονταρισμούς.
Αυτός που ξέρει ότι δεν είναι απαραίτητος ή υποψιάζεται ότι θα κοπεί ή τέλος πάντων έχει υπαρκτό και αντικειμενικό πρόβλημα θα περάσει πιο εύκολα από τη μισάνοιχτη πόρτα της εξόδου.
Δεν την άνοιξε αυτός. Οι βεντέτες την άνοιξαν, με επιχείρημα το «προσφορόμετρο» και με τις ευλογίες της Ομοσπονδίας. Λες και είναι πιο κοπιαστικά τα 10 καλοκαίρια που αφιέρωσε στις Εθνικές ομάδες ο φίλτατος Διαμαντίδης από τα 18 συνεχόμενα του Φώτση ή τα 15 του Ζήση ή τα ήδη 9 του Κώστα Παπανικολάου.
Ναι, σωστά διαβάσατε. Ο Διαμαντίδης τελείωσε τη «γαλανόλευκη» καριέρα του με 140 συμμετοχές στις εθνικές ομάδες, ενώ ο 23χρονος Παπανικολάου μετράει κιόλας 136.
Όταν άσκησα από εδώ και από αλλού –σχεδόν μόνος- σκληρή κριτική πρώτα στον Θοδωρή Παπαλουκά και μετά στον Δημήτρη Διαμαντίδη, οι πολύχρωμοι σχολιαστές του διαδικτύου μου απέδωσαν οπαδικά κριτήρια, αρχικά πράσινα και μετά κόκκινα, λες και συμβιβάζονται τα μεν με τα δε. Τελικά μπερδεύτηκαν και αποφάσισαν –κάποιοι- ότι φωνάζω επειδή χάνω τα ταξιδάκια, λες και μπήκα ποτέ σε τσάρτερ της χαράς.
Όχι. Αδιαφορώ πλήρως για τον Παναθηναϊκό και για τον Ολυμπιακό. Και είμαι χορτασμένος από ταξιδάκια. Το πρόβλημά μου ήταν η πύλη που άνοιγε, από τα χεράκια δύο κολοσσών του ελληνικού μπάσκετ και της «επίσημης αγαπημένης».
Εάν φεύγει ολόκληρος Παπαλουκάς, ο αρχηγός της ομάδας, γιατί να καθίσει να σκοτωθεί στα γήπεδα καλοκαιριάτικα ο Καλάθης, που καλά καλά δεν νιώθει Ελληνας; Ή ο Κουφός; Γιατί να μη περάσει το καλοκαίρι με τα μικρά του παιδιά ο Σχορτσανίτης; Αυτοί, άλλωστε, έχουν δουλειές με φούντες μέσα στο καλοκαίρι και μωρά που κλαίνε.
Όταν είπαν «αντίο» ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης ήταν αμφότεροι εργένηδες, χωρίς επαγγελματικό άγχος, χωρίς νέες υποχρεώσεις. Και δεν είχαν μπει δα στην τρίτη ηλικία. Τριάντα χρονών ήταν.
Με γεια τους και με χαρά τους, θα πείτε. Εχουν κάθε δικαίωμα να ζητούν εξαίρεση από το καλοκαιρινό «στρατιωτικό». Ναι. Αλλά δεν έχουν δικαίωμα να ζητούν εξαίρεση από την κριτική. Αυτό το αίτημα αγγίζει τα όρια του εξωφρενικού.
Η Εθνική έχει ως κινητήριο δύναμη την καλή θέληση των παικτών που δίνουν παρών. Δώδεκα πρόθυμοι είναι προτιμότεροι από οχτώ πρόθυμους και τέσσερις βαριεστημένους, ακόμα και όταν υπάρχει έλλειμμα ταλέντου ή πείρας.
Το 2011 είχαμε ομάδα για 12η θέση, αλλά φτάσαμε στην 6άδα και πετύχαμε τον στόχο. Το 2010 πήγαμε στην Τουρκία με υλικό για μετάλλιο, αλλά είδαμε τον ουρανό σφοντύλι, πληρώνοντας τη νευρική ανορεξία και τα κατεβασμένα μούτρα.
Οσοι ταξίδεψαν σήμερα το πρωί για το Καρπενήσι πήγαν εκεί με όλη τους την καρδιά. Ξέρετε πόσα μικρά παιδιά άφησαν πίσω –για τις επόμενες 60 μέρες- ο Σπανούλης, ο Ζήσης και ο Φώτσης;
Επτά.
Βρέφη. Που σπαράζουν στην αγκαλιά της μαμάς και θέλουν τον μπαμπά τους.
Αλλά φαίνεται ότι ο μπαμπάς τους είναι κορόιδο, με περικεφαλαία.
gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.