Gilmour vs. Waters και άλλα μεγάλα band fights

Tο πρώτο πράγμα που μου προκύπτει στο θέαμα της ψυχρής, αγγλικής φιγούρας του David Gilmour είναι ο τσακωμός-διαφωνία του με τον Roger Waters και η μοίρα των Pink Floyd, που μετά το 'The Final Cut', δεν θα ήταν ποτέ οι ίδιοι.
Ο Roger Waters (αυτός του οποίου το μέρος πεισματικά θα παίρνω μέχρι να σταματήσει να γυρίζει η Γη) είναι αυτός που φεύγοντας από την μπάντα, πρότεινε στους υπόλοιπους απλά να λήξει το κεφάλαιο Pink Floyd -στη λογική 'δεν υπάρχουν Floyd χωρίς εμένα'-, αλλά δεν εισακούστηκε.
Εν τω μεταξύ, ο Gilmour ωρυόταν ότι ως τότε, και ειδικά με το 'Final Cut' που έχει χαρακτηριστεί και ως solo album του Waters, η μουσική περνούσε σε δραματικά δεύτερο ρόλο για να υπερτονιστεί ο στίχος του τελευταίου.
Η διαφωνία πάνω στο συγκεκριμένο δημιουργικό υπόβαθρο ήταν έντονη. Μιλάμε για την ίδια
διαφωνία που έτρεχε τα μέλη της μπάντας για χρόνια στα δικαστήρια.
Ο David Gilmour γίνεται 67 ετών την Τετάρτη (6/3), τα χρόνια έχουν ξεθωριάσει αυτήν την κόντρα -άλλωστε ο ίδιος ο Waters έχει παραδεχτεί δημόσια ότι ήταν λάθος το πείσμα του που τους έτρεχε στα δικαστήρια- και μπορούμε πια να τον μνημονεύουμε όχι για αυτόν τον χαμό, αλλά ως μια από τις μεγαλύτερες κιθαριστικές ιδιοφυΐες όλων των εποχών.
Εξάλλου, χιλιάδες επίδοξοι οργανοπαίκτες άφησαν στην άκρη τις κιθάρες τους, μετά από αυτό το αριστούργημα:
 
Το θέμα είναι ότι οι διαμάχες μεταξύ των μελών συγκροτημάτων δεν στοίχισαν μόνο στους Floyd την ηρεμία και την original σύνθεσή τους. Το ΟΝΕΜΑΝ μιλάει με παραδείγματα.

Johnny Marr εναντίον Morrissey

 

Το τραγικότερο γεγονός που συνέβη στον κόσμο όταν ήμουν 4 ετών ήταν η διάλυση των Smiths, γεγονός που θα συνειδητοποιούσα περίπου 15 χρόνια αργότερα. Η αγάπη μου για τους Smiths είναι δεδομένη και διαδεδομένη και το μίσος μου για ό,τι τους χώρισε αναβλύζει από τα άπατα βάθη της ψυχής μου.
Για όλα φταίει ο Morrissey, αυτός ο υπέρτατος μουσικός θρύλος, αυτός ο υπέρτατα ιδιότροπος άνθρωπος. Για τα ακριβή αίτια του break-up του 1987, έχουν γραφτεί βιβλία. Σε συμβουλεύω να διαβάσεις το 'Morrissey and Marr: the Severed Alliance' του Johnny Rogan, ο οποίος μισιέται από τον Morrissey περισσότερο κι από τους σφαγείς ζώων. Ή έστω το ίδιο.
Οι πιο κίτρινες εκδοχές για τη διάλυση θέλουν τον κιθαρίστα Johnny Marr να απορρίπτει το ερωτικό ενδιαφέρον του Moz, οι πιο light θέλουν τους δυο τους να μην τα βρίσκουν στο δημιουργικό κομμάτι (πόσο κλισέ!). Η αρχή του τέλους ήταν το διάλειμμα που πήρε ο Marr χωρίς να το ζητήσει και το οποίο δεν συγχώρεσε ποτέ ο αμέμπτου -εγωιστικής- ηθικής Morrissey.
Το θέμα είναι ότι όπου μπλέκεται ένας τύπος (ο Morrissey) που απολύει τον μπασίστα της μπάντας του (Andy Rourke) με ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, οι διαδικασίες δεν μπορούν ποτέ να είναι χαλαρές (ή ακριβώς δημοκρατικές).
Έτσι εξηγείται άλλωστε και η μόνιμη άρνησή του να απαντήσει στα φιλικά μηνύματα του Marr τα τελευταία χρόνια. Έτσι διαβάζεται και η απειροελάχιστη πιθανότητα για ένα reunion. Λατρεύω τον Morrissey, αλλά εκτιμώ περισσότερο τον Marr, ειδικά όταν δηλώνει: "Δεν νομίζω ότι η κατάσταση ήταν σκατά (σ.σ. το '87, λίγο πριν η μπάντα διαλυθεί). Δεν το θυμάμαι καθόλου έτσι. Απλά νομίζω ότι είναι πολύ στενάχωρο τέσσερις άνθρωποι που ήταν τόσο κοντά να περάσουν μια τόσο μεγάλη πίκρα".
Νερό κι αλάτι, θα τους ευχαριστούμε πάντα γι' αυτό:

The Smiths - Heaven Knows I'm Miserable Now από Rikardo1980  

Tony Iommi εναντίον Ozzy Osbourne

 

Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται άνω-κάτω στους κόλπους των Black Sabbath από τότε που ο νυχτεριδοβόρος Ozzy απολύθηκε για πρώτη φορά από τον Tony (το μοναδικό αέναο μέλος της μπάντας) επειδή το παράκανε με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Τι ρομαντικά χρόνια, εκεί πίσω στα 70s.
Το line-up των Sabbath, όπως εξαιρετικά έχει γραφτεί από τον Tom Currie, ήταν πάντα "ο Iommi και όποιος άλλος κατάφερνε να μένει μακριά από εξαρτήσεις". Το πρόβλημα με αυτό άρχισε να γίνεται ποιοτικό, καθώς όπως εύστοχα είχε πει ο Ozzy, "το brand των Sabbath με μόνο τον Iommy από την αρχική σύνθεση είχε καταλήξει στη λεκάνη της τουαλέτας". Κάποιος απλά χρειαζόταν να τραβήξει το καζανάκι.
Επειδή ο Ozzy είναι παραδοσιακά αλλού, η 'δικηγόρος-σύζυγος' Sharon ανέλαβε να υποβάλλει μια ξεγυρισμένη μήνυση στον Iommi, γιατί πλούτιζε πουλώντας ουσιαστικά το προϊόν των παλιών, καλών Sabbath και παίρνοντας σπίτι όλα τα έσοδα που προέκυπταν από εκεί.
Οι δύο πλευρές τα βρήκαν τελικά μετά τον θάνατο του Dio (αντικαταστάτη του Ozzy στην μπάντα) και -οριστικά- μετά τη διάγνωση του Iommi με λέμφωμα. Τα μαζεμένα κακά νέα έφεραν τους δύο κυρίους πιο κοντά και το μόνο που σκιάζει αυτή τη σχέση είναι η μυθική απειλή του τεράστιου Ozzy προς τον Tony, "Αν τολμήσει να πεθάνει, θα τον σκοτώσω".
Νερό κι αλάτι, θα τους ευχαριστούμε πάντα γι' αυτό:

Black Sabbath - Paranoid από manon42  

Liam εναντίον Noel Gallagher

 

Η φημολογία ότι οι δυο τους δεν τα πάνε καλά ήταν έντονη από την πρώτη κιόλας νότα που παρήγαγαν με τους Oasis, αλλά τα πραγματικά σπουδαία άρχισαν να συμβαίνουν από τότε που ο Liam κοπάνησε τον Noel στο κεφάλι με ένα ντέφι, κατά τη διάρκεια της πρώτης αμερικάνικης περιοδείας τους.
Αυτό το χρυσό παιδί (o Liam) μισεί τον αδερφό του περισσότερο κι από τον ίδιο του τον εαυτό, έχοντας τολμήσει να αμφισβητήσει ακόμη και την πατρότητα της κόρης του Noel, Anais. Ωραίος θείος. Εντάξει, ούτε ο Noel δεν είναι το καλύτερο παιδί που γεννήθηκε ποτέ στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει ανταποδώσει το ξύλο και τη λάσπη με μια περίτεχνη προσγείωση ενός μπαστουνιού κρίκετ στο πόδι του αδερφού του. Και αυτό πρέπει να πόνεσε. ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ.
Ο αλληλοσπαραγμός κράτησε μέχρι το 2009, όταν οι δυο τους αποφάσισαν να λήξουν τους Oasis με τον Noel να δηλώνει επίσημα ότι δεν μπορεί να δουλέψει ούτε μία μέρα παραπάνω με τον αδερφό του. Οι φήμες για επανένωσή τους είναι ασθενικές, ακριβώς επειδή κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτά τα αγόρια μπορούν να περάσουν πάνω από πέντε ήρεμα λεπτά στο ίδιο δωμάτιο.
Νερό κι αλάτι, θα τους ευχαριστούμε πάντα γι' αυτό:

Oasis - Supersonic από LiamMartin21  

Varg Vikernes εναντίον Euronymous

 

Πολύ πριν ο μακελάρης Μπρέιβικ στρέψει τα φλας σε έναν παράφρονα Νορβηγό πολίτη (τον ίδιο), τα μέλη των Mayhem δίδασκαν παράνοια έξω από το γήπεδο της Ρόζενμπορκ. Και αλλού.
Όσο η μπάντα δεν βρισκόταν στο στούντιο, περνούσε χρόνο καίγοντας καθεδρικούς ναούς και προβαίνοντας σε ένα σωρό χριστιανικές πράξεις σαν κι αυτή. Μετά την αυτοκτονία του frontman Per Ohlin, η ένταση μεταξύ του μπασίστα Varg Vikernes (τον έχουν χαρακτηρίσει ως την πιο αμφιλεγόμενη metal περσόνα όλων των εποχών) και του κιθαρίστα Euronymous κλιμακώθηκε δραματικά. Και με αξέχαστα περιστατικά.
Το πιο λαχταριστό ήταν το 1993 που ο Vikernes άρπαξε ένα μαχαίρι και κάρφωσε 23 φορές τον Euronymous, πριν καταδικαστεί σε 21 χρόνια φυλάκιση γι' αυτόν τον φόνο. Στη φυλακή, έγραψε μπόλικους ύμνους στον Παγανισμό και το 2009 αποφυλακίστηκε λόγω καλής διαγωγής.
Ο Varg Vikernes αποτελεί μέχρι σήμερα τον φωτεινό οδηγό του "ποια είναι η πιο extreme και οριστική λύση για να λύσεις τις διαφορές σου με κάποιο άλλο μέλος της μπάντας σου".
Κανένα νερό, κανένα αλάτι.

Οι λοιποί γκρινιάρηδες συγγενείς

 

Αφού το άρθρο 'τερμάτισε' η σφαγή του Vikernes, αξίζει επίσης να αναφέρουμε και μερικά ακόμη παραδείγματα εσωτερικών διαμαχών (sic) που παρουσιάστηκαν σε δημοφιλείς μπάντες, με (λίγο περισσότερο από το κανονικό) εγωκεντρικά μέλη.
Στην ιστορία έχει μείνει η δήλωση του Vivian Campbell (κιθαρίστας στην ομώνυμη μπάντα του Dio) ότι ο Ronnie James είναι ένας από τους πιο κακιασμένους τύπους της μουσικής βιομηχανίας (Θεός σχωρέστον). Επίσης ιστορική θεωρείται η κόντρα των Everly Brothers -σε περίπτωση που σε ενδιέφερε-, η επιτηδευμένη χαζομάρα του Axl Rose που μπορούσε να κάνει κάθε συνεργάτη του να τον μισήσει, αλλά και τα αδέρφια Dave και Ray Davies των Kinks που έχουν να μιλήσουν πάνω από 15 χρόνια. Αδερφική αγάπη ή απλά το να είσαι ο μικρός κακομαθημένος αδερφός.

Oneman