Δημήτρης Χοροσκέλης: "Αν δε διδαχθούμε από την Ιστορία μας, η χώρα θα συνεχίσει να βουλιάζει"

Μπορεί ο Δημήτρης Χορόσκελης να είναι κατά δήλωσή του «θανατικά εργένης», αλλά ταυτόχρονα εξομολογείται στο ramnousia.com πως η πολυγαμικός χαρακτήρας της σχέσης του με τις Μούσες, μονοπωλεί την ημέρα του και τρέφει τα ανήσυχα (πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς..;) όνειρά του.
Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Παρίσι, αλλά η ενασχόλησή του με το γράψιμο και τη ζωγραφική όρισε την ζωή του. Η ανήσυχη φύση του τον οδηγούσε σε μονοπάτια διαφορετικών δημιουργικών προορισμών, πάντα όμως με συντροφιά της έξαψη της Τέχνης.
Τα όσα μοιράστηκε μαζί μας και ακολουθούν, είναι χαρακτηριστικά…

Ramnousia: Ποιες είναι οι προτεραιότητες σας αυτήν την περίοδο; Παραμένει ο βραδινός ύπνος το κίνητρο μιας δραστήριας ημέρας;
Δημήτρης Χορόσκελης: Oι παρούσες προτεραιότητες είναι πλέον αρκετά... υστερότητες! Από την «ηλικία της ωριμότητας» και μετά (δηλαδή καθ’ οδόν προς την αποσύνθεση!) γίνεσαι ολίγον καζαντζακικός: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν προσμένω τίποτα, είμαι λεύτερος» (θα πρόσθετα «ίσως και νεκρός»!). Ωστόσο, παρά την πανθομολογουμένη και διαχρονική διαπίστωση ότι «οι ηλίθιοι είναι
αήττητοι», συνεχίζω τον πολύτροπο διαφωτιστικό μου αγώνα επειδή (ως θανατικός εργένης!) δεν έχω και τίποτα καλύτερο να κάνω! Τώρα, «ύπνος»… τρόπος του λέγειν! Είναι εξαιρετικά υπέροχα, σουρεαλιστικά, προφητικά, αλλά επίσης συχνά πολύ τρομακτικά και κουραστικά τα παιδιά της νύχτας, τα όνειρα! Αποτέλεσμα, το πρωί σηκώνεσαι πτώμα, ύστερα από τόση (έστω και εγκεφαλική/εικονική) δράση! Εξ άλλου, όπως λέει και ο «εθνικός», «παντ’ ανοιχτά, παντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου»… Μυθικόν δίδαγμα: οι ποιητές δεν κοιμούνται ποτέ!...

R: Λογοτέχνης, ζωγράφος και πολλές ακόμα καλλιτεχνικές ταυτότητες. Το ευρύ κοινό σας γνώρισε μέσα από τις λογοτεχνικές μεταφράσεις σας. Ποιο έργο σας δυσκόλεψε πιο πολύ;

Δ.Χ: Πιο πολύ με δυσκόλεψε η τέχνη που μου άρεσε περισσότερο απ’ όλες αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να ασχοληθώ μαζί της, λόγω έλλειψης υπομονής: η μουσική. Στα 15 πήρα κιθάρα και την παράτησα σε τρεις μήνες, επειδή δεν έπαιζα όπως ο Χέντριξ, στα 30 πήρα σαξόφωνο και το παράτησα σε έξι μήνες, επειδή δεν έπαιζα όπως ο Τσάρλι Πάρκερ!… Τώρα, για τις πολλαπλές μου δραστηριότητες, η καθεμία έχει και τις δικές της χαρές και δυσκολίες... Η συγγραφή το να μεταφράσεις με λέξεις, επακριβώς και όσο πιο πρωτότυπα γίνεται, αυτά που έχεις στο μυαλό και την καρδιά σου, η ζωγραφική το ίδιο με εικόνες, η μετάφραση να μεταγράψεις αυτά που γράψαν άλλοι χωρίς να τους προδώσεις, το θέατρο να στήσεις με ζωντάνια «φέτες ζωής»… Το θέμα είναι ότι όσο πιο πολλές ερωμένες-Μούσες έχεις, τόσο πιο πολλοί είναι οι μπελάδες στο κεφάλι σου!...


R: Το βιβλίο σας «Η τρομερή Ανάγκη», υπογραμμίζει και αποδεικνύει το ρόλο του πεπρωμένου στη ζωή… Νιώθετε πως στη δική σας περίπτωση, η μοίρα όρισε περισσότερο τη ζωή σας από τις πράξεις σας;

Δ.Χ: Λοιπόν, αν υπάρχει μια «γκάμα τύχης», από εκείνους τους λίγους που τους πάνε όλα τόσο καλά (σαν τον χρυσοφόρο Μίδα) σε σημείο που δεν το πιστεύουν ούτε κι οι ίδιοι, από τους περισσότερους που είναι περίπου στο 50%-50%, κι από τους επίσης λίγους που είναι στο άλλο άκρο, εκείνο της απόλυτης γκαντεμιάς, ε, λοιπόν, εγώ εκεί είμαι, ένα είδος Αντι-Μίδα: ό,τι πιάνω γίνεται κάρβουνο! Κάποτε κάθησα κι έκανα μια στατιστική επιτυχιών/αποτυχιών των συνολικών ενεργειών μου μόνο στα θέματα συγγραφής και ζωγραφικής, κι έβγαλα ποσοστό πάνω από 75% αποτυχίες! Μεταξύ σοβαρού κι αστείου, λέω ότι είμαι ένα ζωντανό παράδειγμα απόδειξης του πεπρωμένου: δεν μπορεί να είναι κάποιος τόσο άτυχος (όπως και τυχερός), κι αυτό… να είναι τυχαίο!... Πολλοί φιλόσοφοι και λογοτέχνες μίλησαν γι’ αυτό το θέμα, αλλά θα παραθέσω ένα σύγχρονο Γάλλο συγγραφέα που μου αρέσει ιδιαιτέρως, τον Μισέλ Ουελμπέκ… Γράφει κάπου: «Στις περισσότερες κρίσιμες στιγμές της ζωής μου είχα την ελευθερία που έχει μια ηλεκτρική σκούπα»… Τελικά, η μόνη ελευθερία της βούλησης που έχουμε είναι… να αντισταθούμε στο πεπρωμένο!...

R: Αν ήταν γραφτό ένα έργο σας να επηρεάσει μαζικά τους νέους καλλιτέχνες, θα προτιμούσατε να είναι ένα θεατρικό έργο, ένα μυθιστόρημα ή ένας πίνακας ζωγραφικής;

Δ.Χ: Ε, νομίζω ότι ο κάθε δημιουργός θέλει να αφήσεις επιγόνους, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο θα γίνει αυτό… Είναι κι αυτό μια ματαιοδοξία, τόσο ανθρώπινη όσο και ιδιαίτερη των δημιουργών!... Ωστόσο, όπως το έθεσε πολύ σωστά ο Νίτσε, «Ψάχνεις για οπαδούς; Ψάχνεις για μηδενικά»!… Προσοχή όμως, ίσως και να το παραθέτω αυτό ακριβώς επειδή… δεν έχω οπαδούς!...


R: Η τεχνολογία ενισχύει ή ευνουχίζει την γνήσια πνευματική δημιουργία;


Δ.Χ: Σε κάποιες περιπτώσεις απλά τη διευκολύνει σημαντικά, όπως τη συγγραφή. Πλέον, με λίγες γνώσεις Η/Υ μπορείς να γράψεις, να σελιδοποιήσεις, να φτιάξεις το εξώφυλλο, και να τυπώσεις μόνος σου ολόκληρο βιβλίο. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, όπως είναι ο εικαστικός τομέας, η μουσική, ο κινηματογράφος, τις ενισχύει και επιδρά καθοριστικά… Είναι στιγμές που σκέφτομαι πόσο συγκλονιστικό πράγμα ήταν ο εξηλεκτρισμός της μουσικής: ο φοβερός ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας, το απίστευτο ηχητικό φάσμα του συνθεσάιζερ, όλος εκείνος ο μουσικός τομέας που ονομάζουμε «ηλεκτρονική μουσική», από τους Pink Floyd και τους Tangerine Dream, μέχρι τον Ξενάκη και τον Στοκχάουζεν, απλά δεν θα υπήρχε χωρίς την τεχνολογία… Από την άλλη, είναι γεγονός ότι οδηγεί σε μια μαζικότητα της δημιουργίας (κυρίως στη μουσική) , ακριβώς επειδή το ίδιο το μηχάνημα πλέον καθοδηγεί τον δημιουργό, και όχι το αντίθετο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά φασόν κι εύπεπτα ακούσματα… Ε, είναι κι αυτό ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας, η επέλαση του ευτελούς και του μαζικού!...

R:Αν ήταν αναπόφευκτο να χάσετε μια από τις 5 αισθήσεις, ποια θα θυσιάζατε με λιγότερο πόνο ψυχής;

Δ.Χ: Πάντως σίγουρα όχι την 6η αίσθηση!... Ε, νομίζω ότι αυτό είναι πανεύκολο: την αφή!.. Όμως όχι, έτσι δεν θα υπάρχει πια η ερωτική ηδονή!... Την όσφρηση, μήπως;… Αλλά κι αυτή συνδέεται άμεσα με τη γεύση, άρα πάει κατά διαόλου και η απόλαυση του φαγητού και του ποτού! Την όραση και την ακοή σίγουρα όχι!... Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στις δύο πρώτες: επειδή πιστεύω ότι ο έρωτας μετά τα πενήντα είναι κάτι που θα έπρεπε να απαγορεύεται δια νόμου (ως κάτι γκροτέσκο και αηδιαστικό), τελικά θα έλεγα, ναι, την αφή!...

R:Τι θα φοβόσασταν και τι θα ελπίζατε για το μέλλον της χώρας την επόμενη πεντηκονταετία;
Δ.Χ: Δεδομένης της απαισιόδοξης παγκόσμιας κατάστασης και του δικού μας παρελθόντος, δεν ελπίζω τίποτα. Πολύ φοβάμαι ότι, για άλλη μια φορά, δεν θα διδαχτούμε απολύτως τίποτα από την Ιστορία μας, και θα συνεχίσουμε «παραδοσιακά» να τρωγόμαστε ρίχνοντας το φταίξιμο ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στους «κακούς ξένους», καθώς η χώρα θα συνεχίσει να βουλιάζει βασανιστικά. Κι αυτή τη φορά δεν θα επέμβει κανένας «Θεός της Ελλάδας» (κουράστηκε κι αυτός), καμιά ξένη «φιλική χώρα» («Ελλάς-Γαλλία, συμμαχία»), δεδομένου ότι ζούμε πλέον σε ένα άκρως ανταγωνιστικό και παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, όπου ο κάθε κατεργάρης είναι στον πάγκο του και κάτι πρέπει να παράγει και να πουλάει. Εμείς παράγουμε και πουλάμε αεριτζίδικη τρέλα του τύπου «όταν εμείς κάναμε Παρθενώνες οι άλλοι ζούσαν σε σπηλιές», και δεν βλέπουμε ότι τώρα οι άλλοι πετάνε προς τον Άρη κι εμείς κοντεύουμε να γυρίσουμε στις σπηλιές! Είναι οριστικό («γράψτο όπως το λέω», που έλεγε κι ο Φρέντυ):


ΕΝΑΣ ΑΣΩΤΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!

 

Ramnousia.gr
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.

Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.