Συνέντευξη με τον Μαζεστίξ

Μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του "τοίχο-τοίχο"!
Ακολουθεί η πρώτη (εφ' όλης της όλης) συνέντευξη του Μαζεστίξ.
Ο δημοσιογράφος μας αλίευσε όσα θέλετε να μάθετε γι' αυτόν, αλλά και όσα δεν θέλετε να μάθετε
-Μαζεστίξ, τί τύπος είσαι;
-Τρίτος τύπος. Γι' αυτό και μ' αρέσουν οι στενές επαφές.
-Όλα τα κράζεις. Τελικά τί περιλαμβάνει το κουτί σου;
-Περιλαμβάνει τη σοφία του 18χρονου και την ενέργεια του 50χρονου.
-Μήπως τα λες ανάποδα;
-Όχι, καθόλου! Πιστεύω πως σοφός είναι ο άνθρωπος που κάνει τα πάντα για να ζήσει νέες εμπειρίες κι όχι εκείνος που κρίνει τα πάντα με βάση τις εμπειρίες που έχει ήδη ζήσει.
-Καλά, για τη σοφία του 18χρονου μας εξήγησες. Για την ενέργεια του 50χρονου;
-Μα ακριβώς επειδή το σκέφτομαι αυτό, πάει να πει πως δεν έχω την ενέργεια του 18χρονου. Εκείνος που ζει τη ζωή που θέλει, δεν την αναλύει.

Είμαι, λοιπόν, κάπου ανάμεσα στους δύο...
-Πώς προέκυψες στον κόσμο του διαδικτύου;
-Είχα πολλά νεύρα και ήθελα να ξεσπάσω. Κάπου να τα πω!
-Πώς ξεκίνησες το blog;
-Ανέκαθεν είχα την τάση να γράφω, αλλά δεν είχα σκεφτεί να φτιάξω έναν προσωπικό χώρο για να εκφράζομαι.
-Και πώς το σκέφτηκες τελικά;
-Έγραψα ένα κειμενάκι κάποια στιγμή και το έστειλα σαν επιστολή αναγνώστη στο blog "tromaktiko". Αυτό το κείμενο προκάλεσε πολλά σχόλια και ανταπαντήσεις επί ανταπαντήσεων. Με αφορμή αυτό λοιπόν, είπα να φτιάξω τον προσωπικό μου χώρο για να εκφράζομαι.

-Ποιος είσαι, Μαζεστίξ;
-Είμαι ένας μέσα απ' το πλήθος. Πάντοτε είχα την τάση να λειτουργώ λίγο μέσα-λίγο έξω απ' το πλήθος, αλλά μέσα εκεί είμαι.
-Κριτικάρεις όλους και όλα. Θες να μας πεις ότι εσύ είσαι ο άγιος;
-Δεν είμαι άγιος. Είμαι ναυ-άγιος. Αυτά που λέω στους υπολοίπους, τα λέω πρώτα απ' όλα στον εαυτό μου. Πολλές φορές παρεξηγούμαι με τον εαυτό μου, εξαιτίας αυτών που γράφω. Γιατί συχνά αγγίζει κι εμένα αυτή η κριτική.
-Τι είσαι τελικά; Αριστερός; Σοσιαλιστής; Προοδευτικός; Πατριώτης; Αναρχικός; Δημοκράτης;
Γιατί σαν κάτι να μου λέει....
-(διακόπτω) Να σου λεέι τι; Ότι δεν προήλθα από παρθενογένεση; Ας ψαχτούμε όλοι να δούμε από πού προήλθαμε και πώς ήρθαμε εδώ που ήρθαμε. Δεν ντρέπομαι για τίποτα απ' όσα έχω κάνει στο παρελθόν. Γνώρισα αυτόν τον κόσμο και τον έφτυσα την ώρα που οι πολλοί ακόμη συνωστίζονταν για μια χειραψία κι ένα ρουσφέτι.
-Μιλάς σαν κάτι να κρύβεις. Σαν κάποιο ενοχικό συναίσθημα να σε καταδιώκει.
-Δεν κρύβω τίποτα. Έτσι κι αλλιώς εδώ μέσα κανείς δεν μπήκε με ταυτότητα και πιστοποιητικό φρονημάτων. Δε θα προσέφερε τίποτε άλλο, παρά προβλήματα στην επικοινωνία των απόψεων και των σκέψεών του.
-Συνεχίζεις να μιλάς με γρίφους. Τι σέρνεις στην καμπούρα σου;
-Στην καμπούρα μου σέρνω το όραμα και τη διάψευση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Κυρίως τη διάψευση. Γιατί για να δεις όραμα πρέπει να ξαπλώνεις μ' ανοιχτά μάτια και όχι να κοιμάσαι όρθιος.

-Γιατί επιλέγεις την ανωνυμία; Δεν δηλώνει δειλία αυτό;
-Επιλέγω να γράφω ανώνυμα, ή καλύτερα ψευδώνυμα, διότι επιθυμώ στο κέντρο της κριτικής να βρίσκονται τα γραφόμενά μου και όχι εγώ, όπως μοιραία θα συνέβαινε αν έγραφα επώνυμα.
Θέλω οι απόψεις μου να αναμετρώνται με την ορθότητά τους και όχι συσχετιζόμενες με την προσωπικότητά μου.
-Γιατί; Έχεις κάτι να κρύψεις;
-Μα ακριβώς για να μην κρύβω, για να μη λέω τα "κατά συνθήκην ψεύδη" της επωνυμίας, διατηρώ την ανωνυμία μου. Χάριν της πληρότητας των γραφομένων υπ' εμού.
-Όταν έρχεσαι σε δύσκολη θέση αρχίζεις τα καθαρευουσιάνικα ή λάθος νομίζω;
-Δεν ήρθα σε καμία δύσκολη θέση.
-Κι αφού γράφεις ανώνυμα, γιατί επιλέγεις μερικές φορές να γράφεις ιστορίες γνωστών και φίλων σου στο blog; Δε φοβάσαι μήπως τις αναγνωρίσουν;
-Πρώτον, η επισκεψιμότητα στο blog δεν είναι δα και τόσο μεγάλη ώστε να συγκεντρώνει τόσες πολλές πιθανότητες πια να διαβάσει την ιστορία που γράφω ο χ ή ο ψ γνωστός ή φίλος μου.
Δεύτερον, λαμβάνω κι εγώ τα "μέτρα ασφαλείας" σ' αυτό το θέμα και πάντα αλλάζω τα ονόματα ή κάποια επιμέρους στοιχεία στις ιστορίες που γράφω, για να μην είναι εύκολα αναγνωρίσιμες από όσους τις γνωρίζουν από τον προσωπικό μου κύκλο γνωριμιών.



-Έχω παρατηρήσει ότι έχεις μια τάση να αρχαΐζεις με τη γλώσσα σου. Είανι συμβατό αυτό με την ιδεολογία σου;
-Πράγματι, ο δημοτικισμός εκφράζει την πλειοψηφία των συνιδεολόγων μου, αλλά εγώ, και λόγω ιδιότητας, είμαι φίλα προσκείμενος προς τον αρχαιοπρεπή λόγο. Η διαφορετικότητα σ' αυτά τα θέματα είναι γοητεία...
-Γιατί τέτοια μανία με τη γλώσσα; Βοηθάει σε κάτι;
-Η γλώσσα δεν είναι μόνο αυτά που λες. Κι αυτά που σκέφτεσαι κι αυτά που ονειρεύεσαι από μέσα σου, με λέξεις τα λες. Με γλώσσα. Διαφυλάττοντας την υψηλή αισθητική της γλώσσας λοιπόν, διαφυλάττουμε και την υψηλή αισθητική των σκέψεων και των ονείρων μας.
-Να φανταστώ λοιπόν ότι ακούς κλασική μουσική στις ελεύθερές σου ώρες;
-Ωχ! Τόσο κατεστραμμένος δείχνω; Όχι, δεν ακούω κλασική μουσική. Τουλάχιστον, όχι ως πρώτη επιλογή. Αλλά, μεταξύ μας, είναι υπέροχο να ακούς Μπετόβεν. Αραιά και πού, βάζω λίγη...
-Είδες πού στα 'λεγα;
-Όχι, όχι! Στην καθημερινότητά μου, όταν έχω χρόνο, ακούω πιο συμβατική μουσική. Ή κάνα παλιό ροκάκι, στυλ Beatles, Doors, Pink Floyd ή κάνα ελληνικό (Σιδηρόπουλο, Παπακωνσταντίνου, Τρύπες κλπ) ή κάνα εντεχνολαϊκό. Ξέρεις, Χαρούλα, Σωκράτη, Θανάση, Ρασούλη, Παπάζογλου κλπ.
Τελευταία μ' έχει πιάσει να ακούω και πολύ Χιώτη...

-Με το ποδόσφαιρο ασχολείσαι;
-Αν παίζω εννοείς; Πλέον πολύ σπάνια. Δεν έχω χρόνο. Και δεν είναι εύκολο να βρεις δέκα άτομα να πάτε για μπάλα.
Αλλά τώρα πια ούτε να βλέπω θέλω. Να πάνε να γαμηθούνε όλοι.
Αηδία έχουν καταντήσει τα πάντα.
Αυτό το μπουρδέλο το στοίχημα το κατέστρεψε διά παντός.
-Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ταιριάζει στη σημερινή κατάσταση;
-Ναι, υπάρχει ένα τραγούδι: το "φταίνε τα τραγούδια" του Τσακνή.
Διότι όταν οι φασίστες οργανώναν αντάρτικο στον Άγιο Παντελεήμονα, η Αριστερά έκανε ακόμη αντίσταση μέσω των τραγουδιών. Μαζεύονταν κι ακούγανε Ρούκουνα και Μπαγιαντέρα σε κάτι υπόγες, λες και τους κυνηγούσε ακόμη ο Μπαϊρακτάρης να τους κόψει το μανίκι. Εκατό χρόνια μετά...
Ξαναζούσε την επανάσταση που δεν έζησε κι έτσι ξέχασε να κάνει την επανάσταση που της έλαχε να ζήσει.

-Γιατί ασχολείσαι περισσότερο με πολιτικά θέματα στο blog;
-Έλα ντε! Συνέχεια λέω "κάτσε να γράψω τίποτ' άλλο", αλλά σχεδόν πάντα κάτι με οδηγεί στο να γράψω κάτι για όλα αυτά που γίνονται γύρω μου. Όταν γράφω για άλλα θέματα, το απολαμβάνω πολύ περισσότερο, αλλά αυτό φαίνεται πως είναι το τίμημα της απόλαυσης: η σπανιότητά της.
-Έχω παρατηρήσει ότι σε σχέση με τον πρώτο καιρό του blog έχεις ρίξει πολύ τους τόνους. Πού οφείλεται αυτό; Σε έθελξε κι εσένα η κυβερνητική προοπτική έναντι της επανάστασης;
-Χμμμμ, ίσως έχεις δίκιο σε αυτό. Έχω πράγματι ρίξει τους τόνους. Γιατί όμως; Γιατί θεωρώ ότι "κάθε πράμα στον καιρό του". Τον καιρό των λυρικών λογυδρίων μου περί επαναστατικής ανατροπής, συνέβαινε πράγματι στην κοινωνία μας αυτή η επαναστατική διεργασία. Με τα καλά της και τα στραβά της. Και μάλιστα δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα και καμία άλλη προοπτική αλλαγής πέραν αυτής.
Σήμερα δεν έχω αυτό το συναίσθημα, διότι τελείωσε άδοξα αυτή η διεργασία. Και τελείωσε επί του καναπέως.
Εξάλλου προσπαθώ, αν και είναι δύσκολο όταν γράφεις συχνά, να μην επαναλαμβάνομαι. Τα είπαμε, τα ξαναείπαμε. Τι να τα ξαναλέμε τώρα; Εντάξει, όλοι το καταλάβαμε: είναι Ούνοι.
Διαλέξαμε πλευρά πλεόν οι περισσότεροι. Τότε που η γραφή μου ήταν πιο επιθετική ήταν ακόμη σε εξέλιξη αυτή η διαδικασία επιλογής πλευράς και είχαν νόημα αυτά τα κείμενα. Εξάλλου η συνεχής επανάληψη λόγων και φρασεολογίας με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση τελικά αποβαίνει εις βάρος του στόχου της. Όλα χρειάζονται μέτρο και φειδώ.
Όταν και αν ξαναέρθει αυτή η στιγμή, εδώ θα είμαστε με ίδιο και ίσως και περισσότερο πάθος.
Τώρα είμαστε μάλλον στη φάση που, αφού έχουμε επιλέξει πλευρά, αναζητούμε τους καλύτερους δυνατούς τρόπος διεξόδου απ' αυτήν την κατάσταση.

-Τώρα δηλαδή έχουμε επιλέξει πλευρά ο καθένας μας;
-Ναι, ως επί το πλείστον. Και ξέρεις, παραδόξως, σ' αυτό βοήθησαν ιδιαιτέρως οι εκλογές. Διότι την ώρα που έπεσε πραγματικά το δίλημμα στα χέρια μας, τότε ξεχώρισε ή ήρα απ' το στάρι. Ξέρω πολλούς που μέχρι το Φλεβάρη-Μάρτη έβριζαν, καταριόνταν κι αναθεμάτιζαν κυβερνήσεις και μετά, μόλις η ευθύνη ήρθε στα χέρια τους, έτρεξαν στην αγκαλιά του Σαμαρά.
Γι' αυτό επιθυμούσα πολύ να γινόταν το δημοψήφισμα που είχε προαναγγείλει ο ΓΑΠ. Τότε θα γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι με πολλούς που έβριζαν την τότε κυβέρνηση, ενώ αποθεώνουν τη σημερινή.

-Συμφωνείς με τα γιαουρτώματα σε πολιτικούς;
-Συμφωνώ με τα γιαουρτώματα, όχι και τόσο όμως όταν κατευθύνονται στους πολιτικούς (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που γεια στα χέρια τους όποιοι το 'καναν). Διότι τρώνε οι πολιτικοί όλη τη λέζα, για να βγαίνουν ατσαλάκωτοι οι πραγματικοί εξουσιάζοντες και υπεύθυνοι για όλα αυτά, το μεγάλο Κεφάλαιο.
-Έχεις συμμετάσχει ποτέ σε πάσης φύσεως "μπάχαλα";
-Φυσικά! Και δυο-τρεις περιπτώσεις μάλιστα θεωρώ πως είναι οι σημαντικότερες συμμετοχές μου στη δημόσια ζωή! Καμιά φορά και η κλωτσοπατινάδα χρειάζεται. Αντιπαθώ όμως τις μολότωφ και τα επαγγελματικά "μπάχαλα". Τώρα να γίνει κάνα σκηνικό, να πέσει καμιά "ψιλή", να δείρεις κάνα μπάτσο... δεν είναι δα και έγκλημα!
-Μπορείς να μου προσδιορίσεις για τί είδους μπάχαλα μιλάμε;
-Καταλαβαίνω τις ανάγκες σου για ρεπορτάζ, αλλά αντιλαμβάνεσαι κι εσύ πως αυτά δε λέγονται...
Σε διαδήλωση πάντως δεν έχω πετάξει ποτέ ούτε καπάκι από εμφιαλωμένο.



-Σε ποιους απευθύνεσαι όταν γράφεις;
-Όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν είχαν ακόμη ξεκαθαρίσει τα πράγματα και απευθευνόμουν σε όλους. Προσπαθούσα να βάλω το λιθαράκι μου κι εγώ σ' αυτή τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Πλέον το θεωρώ σχεδόν περιττό. Δεν απευθύνομαι σε όλους. Απευθύνομαι στους "δικούς μου". Σ' αυτούς δηλαδή που νιώθω πως ζουν στον ίδιο κόσμο μ' εμένα. Με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μας, βέβαια, αλλά στα πλαίσια του ίδιου κόσμου.
-Δεν είναι λιγάκι ελιτίστικο αυτό;
-Μπα, μάλλον το αντίθετο. Τους ελιτιστές αφήνω απ' έξω, τους βάρβαρους αφήνω απ' έξω, τους φασίστες αφήνω απ' έξω. Οι υπόλοιποι όλο και κάτι ενδιαφέρον μπορούν να βρουν στο λημέρι μου. Και σίγουρα πολλά ενδιαφέροντα έχουν να μου πουν κι αυτοί.
-Αυτά που γράφεις εδώ μέσα, τα λες και έξω;
-Έξω λέω και χειρότερα ώρες-ώρες. Διότι scripta manent, verba volant.
Άλλες φορές βέβαια, αυτολογοκρίνομαι είτε έξω είτε μέσα. Πάντα τα ίδια λέω στην ουσία, αλλά ανάλογα με το περιβάλλον, τα σερβίρω με διαφορετικό τρόπο.

-Υπάρχει κάποιο blog που ζηλεύεις; Που λες "θα 'θελα να είναι έτσι το δικό μου".
-Ό,τι ζήλεψα από άλλα blogs, το 'χω ήδη αντιγράψει στο δικό μου, φίλτατε!
-Θεωρείς εαυτόν έμπειρο στο διαδικτυακό κόσμο; Διότι έχεις πέσει σε λούμπες κάποιες φορές.
-Πρόσβαση στο διαδίκτυο έχω εδώ και περίπου 15 χρόνια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι πιο ενεργά. Και μάλλον το διαδίκτυο το έμαθα καλά μετά που έφτιαξα το blog. Στην αρχή ήμουν πολύ άπειρος και μπορούσα να πιστέψω ό,τι παπαριά γραφόταν. Πλέον έχω βρει τρόπους να ξεχωρίζω κάθε site/blog τί ρόλο βαράει.
Για τις λούμπες που είχα πέσει, ζήτησα συγνώμη.
Αλλά ουσιαστική συγνώμη είναι το να μην ξαναπέφτεις εκεί. Και έχω γίνει πολύ πιο προσεκτικός στη διύλυση κάθε δημοσίευσης.
-Έχεις facebook, όπως έχω παρατηρήσει. Σε τι σου χρησιμεύει;
-Ναι, έχω. Άνοιξα το λογαριασμό όταν ξεκίνησε η υπηρεσία αυτή να επεκτείνεται και στην Ελλάδα και αναμφίβολα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Η αλήθεια είναι ότι το έφτιαξα με προτροπή ενός παλιού συμμαθητή μου, ο οποίος μου είπε να μπω εκεί, να βρούμε παλιούς συμμαθητές και κυρίως συμμαθήτριες και να οργανώσουμε μια γιορτή επανένωσης, διότι είχε παρατηρήσει ότι κάποια... πρώην "ασχημόπαπα" έχουν μεταβληθεί σε "πανέμορφους κύκνους". Τελικά δεν το καταφέραμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι ξαναήρθα σε επαφή με κόσμο που είχα χρόνια να συναντήσω.
Με τον καιρό εκφυλίστηκε με την είσοδο κάθε χαζοπαπάρα που μοστράρει με μπλουζάκια V το ξυρισμένο στέρνο του και κάθε χαζογκόμενας που βγάζει φωτογραφίες στην τουαλέτα της βάζοντας προσθετικά στο σουτιέν της και ποζάροντας σαν τσιπούρα.
Θα το είχα σβήσει, αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα να φτιάξω μια σελίδα του blog και εκεί και πλέον το χρησιμοποιώ κυρίως για τη σελίδα.

-Όλο μας το παίζεις δήθεν αντισυστημικός, αλλά παντού μέσα είσαι!
-Σου είπα εξαρχής: είμαι ένας απ' το πλήθος.
-Έχεις πάει ποτέ μπουζούκια;
-Μια και δυο; Πολλές φορές έχω πάει. Δεν ήταν ποτέ του στυλ μου, αλλά στα φοιτητικά μου χρόνια πήγαινα για να ρίξω καμιά γκόμενα.
Εμένα μου άρεσε πάντα να παίρνουμε με την παρέα τις κιθάρες, τα μπουζούκια, τα βιολιά κλπ, να μαζευόμαστε σε σπίτια και να σκαρώνουμε γλεντάκια με άφθονο κρασί και μεζεκλίκια.
Αλλά η επιθυμία μου δε γινόταν πάντοτε πράξη και, μεταξύ μας, και τα μπουζούκια είχαν κι αυτά την πλάκα τους!
Άσε που πάντα έμπλεκα με σκυλούδες και αναγκαζόμουν να ανεβοκατεβαίνω την Ιερά Οδό ξημερώματα...
-Σε λίγο θα μου πεις πως έχεις πάει και Μύκονο...
-Ναι, έχω πάει και πέρασα υπέροχα! Πρέπει να ντραπώ και γι' αυτό;
Και Μύκονο έχω πάει και Σαντορίνη και Κέρκυρα...
Αλλά έχω πάει και Αντίπαρο και σε άλλα camping.
Και σε πολλά άλλα μέρη. Και μαζική και εναλλακτική κουλτούρα. Όλα μέσα!
Γενικώς, αν και δε μου φαίνεται, δε λειτουργώ με ταμπέλες.
Μπορώ να περάσω καλά οπουδήποτε.
Και δεν ντρέπομαι για την καλοπέραση.
Για σήμερα ντρέπομαι που δεν μπορώ να πάω ούτε ως το περίπτερο.
-Τώρα θα μας το παίξεις και φτωχαδάκι; Ας πρόσεχες! Ας μην έπαιρνες σβάρνα τα τουριστονήσια!
-Τι μου ζητάς τώρα; Να απολογηθώ επειδή παλιότερα είχα τη δυνατότητα να κάνω μια καλή ζωή; Να απολογηθώ επειδή επέλεξα να ζήσω με βάση αυτά που είχα και να μη μιζεριάζω αιωνίως σκεπτόμενος και συσκεπτόμενος; Όχι, δε θα το κάνω.
Πάντα σκεφτόμουν και πάντα γλεντούσα. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Δεν υπήρξα ποτέ πλούσιος. Αλλά με αυτά που είχα έζησα πέντε πράγματα που δε θα τα ξεχάσω ποτέ. Έτσι κι αλλιώς είτε τα ζούσα είτε δεν τα ζούσα, θα ερχόταν η κρίση και δε θα με άφηνε να τα ζήσω ποτέ. Πάλι καλά που πρόλαβα σαν φοιτητής να ζήσω πέντε πράγματα, να λες... Γιατί μετά γαμήθηκε ο Δίας.
Ελπίζω βέβαια να μην υπονοείς πως για την παγκόσμια κρίση φταίει ένα τετραήμερο που πήγα κάποτε στη Μύκονο και μια ζεμπεκιά που 'ριξα στο Μαζωνάκη...
-Μαζί τα φάγαμε, τελικά, ρε Μαζεστίξ;
-Ταυτόχρονα τρώγαμε, αλλά χώρια τρώγαμε. Άλλοι έπαιζαν με δισεκατομμύρια κι άλλοι απλώς ζήσανε άνετα κάποια χρόνια. Όταν όμως στέρεψε το πηγάδι, έγινε φανερό ότι δεν τα φάγαμε μαζί, διότι στους δικούς μας λιγαριασμούς υπήρχαν μόνο χρέη ενώ στους δικούς τους υπήρχαν εκατομμύρια. Ακόμη κι αν κάποιος επιμένει πως μαζί τα φάγαμε, αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί είναι πως τον φάγαμε χώρια. Μόνο εμείς. Οι άλλοι έχουν κάνει το δρομολόγιο ΕΤΕ-HSBC... Κολιάτσου-Παγκράτι.
Το σίγουρο είναι ότι το λογαριασμό μόνοι μας τον πληρώνουμε.
-Τελειώνοντας τη συνέντευξή μας, τί θα ήθελες να πεις σ' αυτούς που μας διαβάζουν;
-Να ζουν τη ζωή τους όσο καλύτερα μπορούν, όσες δυσκολίες κι αν συναντούν, να χαμογελούν, να μη μιζεριάζουν, να ελπίζουν, να ονειρεύονται και να αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο.