Προφανώς στην κυβέρνηση κάτι λάθος έχουν καταλάβει. Η οικονομία δεν θα σωθεί αν εκτιμά τους προηγούμενους πρωθυπουργούς. Θα σωθεί - αν σωθεί – όταν αποφασιστικά συγκρουσθεί με τα λάθη τους. Μα, θα μου πείτε, «ξέρεις, τώρα, τις ισορροπίες… η καραμανλική ομάδα, η παπανδρεϊκή ομάδα».
Επειδή, λοιπόν, ξέρω τις ισορροπίες, καλώ τον Γιάννη Στουρνάρα να μην τις σεβαστεί. Είναι ο μόνος
ίσως που μπορεί να το κάνει. Άλλωστε, αυτό το δόγμα των ισορροπιών μας έφερε εδώ που μας έφερε. Και ο Παπανδρέου ο Ανδρέας τις ισορροπίες πρόσεχε.
Να μη δυσαρεστήσει τον Κουτσόγιωργα και μετά τη Μιμή. Και ο Σημίτης από τις ισορροπίες την πάτησε, όπου την πάτησε. «Μα, να μην κάνει υπουργό Αμύνης τον Άκη, την ψυχή του ΠΑΣΟΚ;». Όχι βέβαια να μην τον κάνει. Κι αν ο Σημίτης, στη δεύτερη κυρίως θητεία του, δεν προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην κοινωνία και τα (επαγγελματικά) στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ίσως να μην ήμασταν σήμερα εδώ. Γιατί οι ισορροπίες έχουν και ένα άλλο ελάττωμα: Ισορροπούν το παρελθόν, αλλά δεν χτίζουν κανένα μέλλον.
Τι να εκτιμήσει λοιπόν κανείς σήμερα από τη «γαλάζια παρέα»; Τον διπλασιασμό των δημοσίων υπαλλήλων σε πέντε χρόνια ή ότι σε δύο χρόνια πρόσθεσαν χρέος 57 δισ.; Κι από την «πράσινη ομάδα» τι εκτιμά; Τις δοκιμές μπροστά στον καθρέφτη με ποιο τόνο θα πουν «λεφτά υπάρχουνε»; Ο τονισμός στα «λεφτά» ή η έμφαση στο «υπάρχουνε»; Ή, μήπως, εκτιμά τον προεκλογικό προβληματισμό πώς θα διώξουν τους Κινέζους από το λιμάνι; Γιατί μπορεί να ήταν κουκουλοφόροι αυτοί που έκαψαν τους εκσκαφείς στη Χαλκιδική, αλλά η νοοτροπία «επενδυτές ίσον απατεώνες» ήταν το σύνθημα του (αντιπολιτευόμενου) ΠΑΣΟΚ και της (αντιπολιτευόμενης) Νέας Δημοκρατίας. Και για να σας μπερδέψω ακόμη περισσότερο, θα σας πω ότι οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να ταυτίσει ο κόσμος τους επιχειρηματίες με τα λαμόγια. Οι διευκολύνσεις, τα δάνεια και οι επιδοτήσεις, ήταν μόνο για τα δικά τους παιδιά και όλοι οι άλλοι έπρεπε να παλεύουν με τα μιζαδόρικα γραφειοκρατικά τέρατα.
Αλλά μεγάλη συζήτηση πάω να ανοίξω, ας επιστρέψω στον Στουρνάρα. Η συνθηκολόγησή του με το παρελθόν - που πολλοί τον πιέζουν να κάνει - θα τον οδηγήσει σε αργό θάνατο. Τι έχει να φοβηθεί δηλαδή; Ότι αν δεν πάρει πίσω την εκτίμησή του ότι υπήρξε γαλάζιος δημοσιονομικός εκτροχιασμός, θα τον ρίξει ο Αντώναρος και ο Κεφαλογιάννης; Ή πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν πολλοί στη Β’ Αθηνών και στο Ρέθυμνο που το πρώτο πράγμα που θα σου πουν, αυτή ειδικά την εποχή, είναι «εκτιμώ των Καραμανλή»; Αυτοί που εκτιμούν τους… πρώην, είναι αυτοί που διορίστηκαν, έγιναν βουλευτές και υπουργοί, έβγαλαν λεφτά. Είναι πολλοί, αλλά δεν είναι οι περισσότεροι.
Δεν ξέρω… Οι πολιτικοί μας περνάνε, πολύ γρήγορα, από τις μπουνιές στις αβρότητες (και ούτε το ένα θέλουμε, ούτε το άλλο). Το είδαμε και στην τελευταία ομιλία του Μητσοτάκη. Ο "ψηλός" έλεγε για τους λαϊκιστές πολιτικούς κι αυτοί από κάτω τον χειροκροτούσαν. Μα, για εσάς το έλεγε «πολιτικοί μου», δεν μιλούσε για την Ιταλία. Βέβαια και παρεμπιπτόντως, ο Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος όταν μιλάει για τα λάθη των άλλων. Για τις δικές του «κουμπαριές», ούτε λέξη. Τέλος πάντων.
Το θέμα μας, είπαμε, είναι η σύγκρουση με τα λάθη του παρελθόντος. Θα πρέπει να είναι ανελέητη, αλλιώς καμιά πρόταση για το μέλλον δεν θα είναι πειστική. Κανένα δάκρυ, λοιπόν, για τους παλιούς πολιτικούς, κύριε Στουρνάρα, ούτε καν για τους παλιούς σας φίλους. Γκρεμίστε τις γέφυρες και προχωρήστε αν, βεβαίως, το λέει η καρδιά σας.
Σ. Θεοδωράκης
Ο Γιάννης Στουρνάρας εκτιμά τον Κώστα Καραμανλή. Κι επειδή μπορείτε να μην το πιάσατε με την πρώτη, το επαναλαμβάνω: Ο Γιάννης Στουρνάρας εκτιμά τον Κώστα Καραμανλή. Όπως εκτιμά και τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο ίδιος, δηλαδή, βγήκε και το ξεκαθάρισε. «Εκτιμώ τον Καραμανλή, όπως εκτιμώ και τον Παπανδρέου». Προφανώς στην κυβέρνηση κάτι λάθος έχουν καταλάβει. Η οικονομία δεν θα σωθεί αν εκτιμά τους προηγούμενους πρωθυπουργούς. Θα σωθεί - αν σωθεί – όταν αποφασιστικά συγκρουσθεί με τα λάθη τους. Μα, θα μου πείτε, «ξέρεις, τώρα, τις ισορροπίες… η καραμανλική ομάδα, η παπανδρεϊκή ομάδα». Επειδή, λοιπόν, ξέρω τις ισορροπίες, καλώ τον Γιάννη Στουρνάρα να μην τις σεβαστεί. Είναι ο μόνος ίσως που μπορεί να το κάνει. Άλλωστε, αυτό το δόγμα των ισορροπιών μας έφερε εδώ που μας έφερε. Και ο Παπανδρέου ο Ανδρέας τις ισορροπίες πρόσεχε. Να μη δυσαρεστήσει τον Κουτσόγιωργα και μετά τη Μιμή. Και ο Σημίτης από τις ισορροπίες την πάτησε, όπου την πάτησε. «Μα, να μην κάνει υπουργό Αμύνης τον Άκη, την ψυχή του ΠΑΣΟΚ;». Όχι βέβαια να μην τον κάνει. Κι αν ο Σημίτης, στη δεύτερη κυρίως θητεία του, δεν προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην κοινωνία και τα (επαγγελματικά) στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ίσως να μην ήμασταν σήμερα εδώ. Γιατί οι ισορροπίες έχουν και ένα άλλο ελάττωμα: Ισορροπούν το παρελθόν, αλλά δεν χτίζουν κανένα μέλλον.
Τι να εκτιμήσει λοιπόν κανείς σήμερα από τη «γαλάζια παρέα»; Τον διπλασιασμό των δημοσίων υπαλλήλων σε πέντε χρόνια ή ότι σε δύο χρόνια πρόσθεσαν χρέος 57 δισ.; Κι από την «πράσινη ομάδα» τι εκτιμά; Τις δοκιμές μπροστά στον καθρέφτη με ποιο τόνο θα πουν «λεφτά υπάρχουνε»; Ο τονισμός στα «λεφτά» ή η έμφαση στο «υπάρχουνε»; Ή, μήπως, εκτιμά τον προεκλογικό προβληματισμό πώς θα διώξουν τους Κινέζους από το λιμάνι; Γιατί μπορεί να ήταν κουκουλοφόροι αυτοί που έκαψαν τους εκσκαφείς στη Χαλκιδική, αλλά η νοοτροπία «επενδυτές ίσον απατεώνες» ήταν το σύνθημα του (αντιπολιτευόμενου) ΠΑΣΟΚ και της (αντιπολιτευόμενης) Νέας Δημοκρατίας. Και για να σας μπερδέψω ακόμη περισσότερο, θα σας πω ότι οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να ταυτίσει ο κόσμος τους επιχειρηματίες με τα λαμόγια. Οι διευκολύνσεις, τα δάνεια και οι επιδοτήσεις, ήταν μόνο για τα δικά τους παιδιά και όλοι οι άλλοι έπρεπε να παλεύουν με τα μιζαδόρικα γραφειοκρατικά τέρατα.
Αλλά μεγάλη συζήτηση πάω να ανοίξω, ας επιστρέψω στον Στουρνάρα. Η συνθηκολόγησή του με το παρελθόν - που πολλοί τον πιέζουν να κάνει - θα τον οδηγήσει σε αργό θάνατο. Τι έχει να φοβηθεί δηλαδή; Ότι αν δεν πάρει πίσω την εκτίμησή του ότι υπήρξε γαλάζιος δημοσιονομικός εκτροχιασμός, θα τον ρίξει ο Αντώναρος και ο Κεφαλογιάννης; Ή πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν πολλοί στη Β’ Αθηνών και στο Ρέθυμνο που το πρώτο πράγμα που θα σου πουν, αυτή ειδικά την εποχή, είναι «εκτιμώ των Καραμανλή»; Αυτοί που εκτιμούν τους… πρώην, είναι αυτοί που διορίστηκαν, έγιναν βουλευτές και υπουργοί, έβγαλαν λεφτά. Είναι πολλοί, αλλά δεν είναι οι περισσότεροι.
Δεν ξέρω… Οι πολιτικοί μας περνάνε, πολύ γρήγορα, από τις μπουνιές στις αβρότητες (και ούτε το ένα θέλουμε, ούτε το άλλο). Το είδαμε και στην τελευταία ομιλία του Μητσοτάκη. Ο "ψηλός" έλεγε για τους λαϊκιστές πολιτικούς κι αυτοί από κάτω τον χειροκροτούσαν. Μα, για εσάς το έλεγε «πολιτικοί μου», δεν μιλούσε για την Ιταλία. Βέβαια και παρεμπιπτόντως, ο Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος όταν μιλάει για τα λάθη των άλλων. Για τις δικές του «κουμπαριές», ούτε λέξη. Τέλος πάντων.
Το θέμα μας, είπαμε, είναι η σύγκρουση με τα λάθη του παρελθόντος. Θα πρέπει να είναι ανελέητη, αλλιώς καμιά πρόταση για το μέλλον δεν θα είναι πειστική. Κανένα δάκρυ, λοιπόν, για τους παλιούς πολιτικούς, κύριε Στουρνάρα, ούτε καν για τους παλιούς σας φίλους. Γκρεμίστε τις γέφυρες και προχωρήστε αν, βεβαίως, το λέει η καρδιά σας.
- See more at: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=22408#sthash.dsuiCukh.dpuf
Τι να εκτιμήσει λοιπόν κανείς σήμερα από τη «γαλάζια παρέα»; Τον διπλασιασμό των δημοσίων υπαλλήλων σε πέντε χρόνια ή ότι σε δύο χρόνια πρόσθεσαν χρέος 57 δισ.; Κι από την «πράσινη ομάδα» τι εκτιμά; Τις δοκιμές μπροστά στον καθρέφτη με ποιο τόνο θα πουν «λεφτά υπάρχουνε»; Ο τονισμός στα «λεφτά» ή η έμφαση στο «υπάρχουνε»; Ή, μήπως, εκτιμά τον προεκλογικό προβληματισμό πώς θα διώξουν τους Κινέζους από το λιμάνι; Γιατί μπορεί να ήταν κουκουλοφόροι αυτοί που έκαψαν τους εκσκαφείς στη Χαλκιδική, αλλά η νοοτροπία «επενδυτές ίσον απατεώνες» ήταν το σύνθημα του (αντιπολιτευόμενου) ΠΑΣΟΚ και της (αντιπολιτευόμενης) Νέας Δημοκρατίας. Και για να σας μπερδέψω ακόμη περισσότερο, θα σας πω ότι οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να ταυτίσει ο κόσμος τους επιχειρηματίες με τα λαμόγια. Οι διευκολύνσεις, τα δάνεια και οι επιδοτήσεις, ήταν μόνο για τα δικά τους παιδιά και όλοι οι άλλοι έπρεπε να παλεύουν με τα μιζαδόρικα γραφειοκρατικά τέρατα.
Αλλά μεγάλη συζήτηση πάω να ανοίξω, ας επιστρέψω στον Στουρνάρα. Η συνθηκολόγησή του με το παρελθόν - που πολλοί τον πιέζουν να κάνει - θα τον οδηγήσει σε αργό θάνατο. Τι έχει να φοβηθεί δηλαδή; Ότι αν δεν πάρει πίσω την εκτίμησή του ότι υπήρξε γαλάζιος δημοσιονομικός εκτροχιασμός, θα τον ρίξει ο Αντώναρος και ο Κεφαλογιάννης; Ή πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν πολλοί στη Β’ Αθηνών και στο Ρέθυμνο που το πρώτο πράγμα που θα σου πουν, αυτή ειδικά την εποχή, είναι «εκτιμώ των Καραμανλή»; Αυτοί που εκτιμούν τους… πρώην, είναι αυτοί που διορίστηκαν, έγιναν βουλευτές και υπουργοί, έβγαλαν λεφτά. Είναι πολλοί, αλλά δεν είναι οι περισσότεροι.
Δεν ξέρω… Οι πολιτικοί μας περνάνε, πολύ γρήγορα, από τις μπουνιές στις αβρότητες (και ούτε το ένα θέλουμε, ούτε το άλλο). Το είδαμε και στην τελευταία ομιλία του Μητσοτάκη. Ο "ψηλός" έλεγε για τους λαϊκιστές πολιτικούς κι αυτοί από κάτω τον χειροκροτούσαν. Μα, για εσάς το έλεγε «πολιτικοί μου», δεν μιλούσε για την Ιταλία. Βέβαια και παρεμπιπτόντως, ο Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος όταν μιλάει για τα λάθη των άλλων. Για τις δικές του «κουμπαριές», ούτε λέξη. Τέλος πάντων.
Το θέμα μας, είπαμε, είναι η σύγκρουση με τα λάθη του παρελθόντος. Θα πρέπει να είναι ανελέητη, αλλιώς καμιά πρόταση για το μέλλον δεν θα είναι πειστική. Κανένα δάκρυ, λοιπόν, για τους παλιούς πολιτικούς, κύριε Στουρνάρα, ούτε καν για τους παλιούς σας φίλους. Γκρεμίστε τις γέφυρες και προχωρήστε αν, βεβαίως, το λέει η καρδιά σας.
- See more at: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=22408#sthash.dsuiCukh.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.