Ο τίτλος του άρθρου είναι «Η σαθρή ολιγαρχία της Ελλάδας»
Στην εισαγωγή του ο δημοσιογράφος αναφέρει πως η δημοκρατία είναι σαν το ποδήλατο: αν δεν κάνεις συνέχεια πετάλι πέφτεις. «Όμως το ποδήλατο της Ελλάδας είναι σπασμένο εδώ και καιρό», παρατηρεί εκκινώντας από τη χούντα του 1974 οπότε,
κατά τη γνώμη του δημιουργήθηκε ένα υβρίδιο δημοκρατίας.
Με εκφράσεις κλισέ και ευφυολογήματα περιγράφει την βαθιά κρίση της Ελλάδας - «και λίγα έχουν ειπωθεί για την κρίση, αυτό το πεδίο μάχης συμφερόντων και ιδεολογιών».
Ο δημοσιογράφος και εκδότης του Hot Doc, κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην ελίτ των πλουσίων και στην επιρροή που ασκούν στην πολιτική. «Μερικές φορές αγοράζουν μια ποδοσφαιρική ομάδα προκειμένου να αποκτήσουν την λαϊκή υποστήριξη και να κάνουν τα εγκληματά τους με την υποστήριξη του λαού, όπως έκανε ο βαρόνος ναρκωτικών Pablo Escobar στην Κολομβία και ο ηγέτης των παρακρατικών στη Σερβία Arkan».
Αμέσως μετά αρχίζει το σφυροκόπημα στον Ευάγγελο Βενιζέλο και στον φορολογικό νόμο που εισήγαγε ως υπουργός Οικονομικών το 2011, για να μιλήσει στη συνέχεια στο κοινό της αμερικανικής εφημερίδας για τη λίστα Λαγκάρντ, τη δημοσίευση της από το περιοδικό του που τον οδήγησε στα δικαστήρια λέγοντας μάλιστα «κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τα ελληνικά media ήταν απόντα αν και το θέμα ήταν στη κορυφή του διεθνή τύπου»,αναφέροντας μάλιστα πως η ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε καμία δήλωση για την δημοσίευση της λίστας.
Ο Κώστας Βαξεβάνης αναφέρει μάλιστα στο άρθρο ότι φεύγοντας από το Υπουργείο Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος πήρε μαζί του τη λίστα, και μόνο όταν ο Γιάννης Στουρνάρας δήλωσε στους Financial Times ότι δεν παρέλαβε ποτέ τη λίστα, αποφάσισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να την παραδώσει στο γραφείο του πρωθυπουργού χωρίς να ερωτηθή ποτέ γιατί καθυστέρησε. Η περιγραφή του σταματά στην προκαταρκτική εξέταση για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου αναφέροντας ότι οι ΄Ελληνες πρέπει να μάθουν να οδηγούν και πάλι το ποδήλατο της δημοκρατίας «απαιτώντας να σταματήσει η εξαπάτηση και η διαφθορά. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να αντισταθούν αντισταθούν στη χειραγώγηση και να ανακαλύψουν ξανά το δημοσιογραφικό χρέος τους και η κυβέρνηση να αναβιώσει την αρχαία κληρονομιά της δημοκρατίας αντί να σκοτώνει τον αγγελιοφόρο»
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη έκδοση των New York Times, στη σελίδα Α19 υπό τον τίτλο «Η σαθρή δημοκρατία της Ελλάδας»
Αυτό που είναι καταπληκτικό είναι ότι αυτοί που το παίζουν στυγνοί ολιγάρχες απέναντι στον ελληνικό λαό μετατρέπουνται σε εθελόδουλες καμαριέρες που πέφτουν πρόθυμα "στα τέσσερα" -έκφραση του Σαμαρά όχι δική μου- μπροστά στα συμφέροντα των διεθνών εγκληματιών εναντίον της Ελλάδας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο και να βρίσουμε εμείς αγαπητό Λουτράκι, δεν νομίζω ότι μπορεί να επιδειχθεί μεγαλύτερη εμπάθεια και μίσος εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων απ' όσο έχουν επιδείξει έργω και λόγω, τόσο απροκάλυπτα τα τελευταία χρόνια, όλοι όσοι βρέθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις.
Μεγάλο δίκιο έχεις αγαπητέ. Δεν είμαστε καν καμαριέρες τύπου εκείνης του Στρος Καν για να τον κυνηγήσουμε (έστω και για συμβιβασμό). Όπως σοφά το αναφέρεις....εθελόδουλες καμαριέρες.
ΔιαγραφήΤο θέμα δεν είναι να βρίσουμε. Και στο γήπεδο βρίζουν, αλλά ουδενός το αυτί ιδρώνει. Το θέμα είναι να απαιτήσουμε (έστω και βρίζοντας), αλλά να μείνουμε δεσμευμένοι στις απειλές έναντι των απαιτήσεων μας, ούτως ώστε να γίνει μάθημα.
Και η προσπάθεια -τουλάχιστον η δική μου- αυτή είναι. Να πεισθούν όλο και περισσότεροι επ' αυτού.