Είναι σε μαύρο χάλι γιατί συνωμοτούν σκοτεινές δυνάμεις εναντίον της; Είναι σε πλήρη εξάρτηση γιατί ήταν πέρα ώς πέρα διεφθαρμένη; Τι ακριβώς είναι που μας έφταιξε; Ωστόσο, πριν απαντήσουμε κατά βούληση και ελεύθερα, δίχως απειλές και συκοφαντίες στην αντίθετη άποψη, ας εξετάσουμε τις θέσεις των αντιμνημονιακών κομμάτων.
Ας ξεκινήσουμε, λόγω παλαιότητας, από το ΚΚΕ, που είναι καθέτως και οριζοντίως κατά των πάντων. Από τη μεταπολίτευση και δώθε, το ΚΚΕ – εκτός από την ιστορική σύμπραξη με τον Μητσοτάκη το 1989 – έχει μια σταθερή πολιτική πρόταση: Όχι σε όλα!
Ακόμα και στον αέρα που αναπνέουμε, βρίσκει… καπιταλιστικές προθέσεις. Όλα είναι λάθος, όλα πηγαίνουν στραβά. Ακόμα και τις χρυσές μέρες της μεταπολίτευσης, που «δέναν’» – κατά κοινή ομολογία και παραδοχή – «τα σκυλιά με τα λουκάνικα», το ΚΚΕ έβλεπε κοινωνική εξαθλίωση, πείνα,
δυστυχία, καταπιεσμένο προλεταριάτο και χειμαζόμενους αγρότες (που, επίσης κατά γενική ομολογία, κατασπατάλησαν, ως τάξη, αστρονομικά ποσά επιχορηγήσεων)…
Αυτό το εθνικό όνειδος - έγκλημα που δεν τόλμησε κανένα κόμμα να καταγγείλει (η κυβέρνηση μοίραζε και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούσαν παραπάνω!), διαπράχτηκε μπροστά στα μάτια του ελληνικού λαού· δεν είναι κάτι κρυφό. Η Αριστερά όμως στην Ελλάδα δεν καταγγέλλει αγροτικές ή άλλες συντεχνιακές ασυδοσίες, παρά μόνο το τραπεζικό τοκογλυφικό κατεστημένο. Καθαρά λόγια – όπως λένε και οι σύντροφοι. Αλήστου μνήμης παραμένουν οι Μπούτοι, οι Πατάκηδες και οι λοιποί αγροτοπατέρες συνδικαλιστές που διοικούσαν τη χώρα κατά τα κέφια τους και τα συμφέροντά τους, με κομματική υποστήριξη – κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα από τις δεκάδες χιλιάδες συντεχνιακές διαστρεβλώσεις που συστηματικά εξόντωναν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η οποία κατανάλωνε σε οργιώδεις ρυθμούς και παρήγε ασταμάτητα… μισθούς και προνόμια.
Αλλά δεν ωφελεί να θυμίσει κανείς πώς πολιτεύτηκε το ΚΚΕ σε αυτές τις καραμπινάτες περιπτώσεις. Η χώρα δεν έπασχε μόνο από κακούς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ – κυρίως –, γιατί της Δεξιάς η Αριστερά δεν τους άγγιζε, ούτε για ξεκάρφωμα… Αν είχε έστω και ένα μικρό ποσοστό δίκιου στις εκτιμήσεις του, η κοινωνία έπρεπε να είχε καταρρεύσει προ πολλού και ολοκληρωτικά, σύμφωνα με την κρίση των θεωρητικών του, όπως για παράδειγμα συνέβη με το σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης. Το ΚΚΕ αποδείχτηκε σταθερός παίχτης του συστήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πολλές συνιστώσες, από την άλλη, έπαιζε μόνιμα κατά βούληση ελεύθερος με τα κουβαδάκια του σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης με διάφορες ονομασίες (ΚΚΕ εσ., ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ). Τύγχανε της γενικής συμπάθειας του συστήματος, πλην ΚΚΕ, και εξαργύρωνε την μπλαζέ επαναστατικότητά του κατά καιρούς στα ανταλλακτήρια της εξουσίας. Συνήθως, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης καλλιέργησε τον ανεξάρτητο τρόπο σκέψης του στις καταλήψεις των πανεπιστημίων και των εγκαταλειμμένων κτηρίων, στις ποιητικές ανακοινώσεις και στα Ειδικά Δικαστήρια. Γενικώς, η περί πολιτικής διακυβέρνησης γνώμη του βασιζόταν στον δημιουργικό αυτοσχεδιασμό και στην ελευθερία της έκφρασης. Στη μακρά και ευημερούσα διάρκεια της μεταπολίτευσης, έδωσε διά των μελών του (που είχαν την ευχέρεια να αντιπαρατίθενται με το σύστημα και να μετέχουν διακριτικά σε επιλεκτικές θέσεις εξουσίας: υπουργεία, συμβουλευτικές επιτροπές, κρατικά μέσα ενημέρωσης κ.ά.) μια χαρμόσυνη και ευφάνταστη νότα στο πολιτικό μας σύστημα. Έως ότου οι συγκυρίες τούς εξέπληξαν και τους έφεραν στο κατώφλι της εξουσίας, ωστόσο όχι «σαν έτοιμους από καιρό», αλλά απροετοίμαστους.
Και εκεί άρχισε η περιπέτεια… όλων μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να αντιπαρατεθεί στο σύστημα, ψάχνει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τη συνταγή ΠΑΣΟΚ - Αντρέα Παπανδρέου. Και είναι ψυχολογικά αποδεκτό να ταυτίζεσαι με αυτό που μισείς (…από θαυμασμό), αλλά πολιτικά καταστροφικό να νεκρανασταίνεις τη συντεχνιακή πρακτική που στοίχισε ένα μεγάλο μέρος των επιβαρύνσεων του μνημονίου που πληρώνουμε σήμερα. Όσον αφορά τους… Ανε-ρμάτιστους Έλληνες και τους χρυσαυγίτες, που συμπληρώνουν το δυναμικό αντιμνημονιακό μπλοκ, οποιαδήποτε προσέγγιση είναι υπεράνω των δυνατοτήτων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.