Μια υποθετική ιστορία από την εντατική

Ας πούμε μια υποθετική ιστορία από την εντατική κάποιου νοσοκομείου.

Παθαίνει κάποιος γνωστός σας κάτι πολύ σοβαρό και βρίσκεται στην εντατική σε καταστολή, χωρίς επικοινωνία με το περιβάλλον εκείνη τη στιγμή.
Η κατάστασή του είναι πολύ δύσκολη.
Η δυσκολία της κατάστασης όμως δεν εγγυάται τη βεβαιότητα ότι είναι και μη αναστρέψιμη.
Αυτές τις λίγες πιθανότητες που έχει, οφείλουν οι γιατροί να τις εξαντλήσουν.
Εξάλλου υπάρχουν πολλά παραδείγματα «τελειωμένων» απ’ τους γιατρούς περιπτώσεων, οι οποίες ανέτρεψαν κάθε ιατρική πρόβλεψη και επανήλθαν στη ζωή, παρόλο που θεωρούνταν «εγκεφαλικά νεκροί».
Επίσης, το ποιόν κάθε γιατρού δεν το γνωρίζουμε.
Ένας γιατρός κρίνεται από τρία πράγματα: από τις ικανότητές του, από τις γνώσεις του και από το ήθος του.
Ξέρετε κάθε φορά σε τι γιατρό μπορεί να έχει πέσει ο γνωστός σας;
Ας πούμε λοιπόν ότι ενώ γνωστός σας βρίσκεται σε καταστολή στην εντατική, έρχεται ο
νευρολόγος, κάνει την εξέτασή του και κρίνει ότι η νευρολογική του λειτουργία είναι μηδενική, ενώ ταυτόχρονα συμφωνεί και με τους υπολοίπους γιατρούς ότι η καρδιοαναπνευστική του λειτουργία είναι επίσης μηδενική. 
Για αρκετές μέρες μηδέν λοιπόν. Ο νευρολόγος καθημερινά αναφέρει πως δεν ανταποκρίνεται ο γνωστός σας σε καμία μέθοδο και πως όλες οι λειτουργίες του είναι νεκρές και 100% μη αναστρέψιμες 
Συντάσσει αυτές τις αναφορές, βέβαια, διατηρώντας ταυτόχρονα την φαρμακευτική καταστολή σε υψηλά επίπεδα, εμποδίζοντας έτσι τον οργανισμό του γνωστού σας να ενεργοποιηθεί μόνος του...

Και, εν μέσω των αναφορών περί μηδενικής λειτουργίας, να ‘ρθει και μια μέρα που να σας μιλήσουν οι θεράποντες απ’ έξω-απ’ έξω για την αξία της δωρεάς οργάνων.
Και κολλητά να σας ανακοινώσουν ότι ο γνωστός σας πρέπει να περάσει από τεστ εγκεφαλικού θανάτου.
Δηλαδή σας ανακοινώνουν ουσιαστικά ότι ως γιατροί, ως επιστήμονες, διαπίστωσαν τον εγκεφαλικό θάνατο του γνωστού σας και απλώς απομένει η τυπική επιβεβαίωση από το τεστ.
Τι θα υποθέσετε πως συμβαίνει;
Θα τους αφήσετε να προχωρήσουν ανενόχλητοι το έργο τους;
Φαντάζομαι πως όχι. Θα κινήσετε γη και ουρανό για να δείτε μήπως κάτι δεν πάει καλά στην ιστορία.

Θα πάτε λοιπόν σ' αυτήν την εντατική κάποιον άλλο γιατρό, κάποιον δικό σας, της εμπιστοσύνης σας, για να διαπιστώσει αν πράγματι πρόκειται για κατάσταση εγκεφαλικού θανάτου.
Και όταν εξετάσει ο δικός σας γιατρός το γνωστό σας θα τον ακούσετε να διαπιστώνει πως όχι μόνο δεν υπάρχει ζήτημα εγκεφαλικού θανάτου, αλλά αντιθέτως ο γνωστός σας αναπνέει κανονικά και η καρδιά του λειτουργεί!
Και μάλιστα να διαπιστώνει πως ο «κλινικά νεκρός» κάνει και κάποιες –ανεπαίσθητες και ανακλαστικές έστω- κινήσεις!

Να διαπιστώσει δηλαδή πράγματα που οι γιατροί του νοσοκομείου επί μακρόν σας απέκρυπταν επιμελώς, για δικούς τους λόγους.

Και όταν μάλιστα αυτά τα ευρήματα αποτελούν τη βάση των ελπίδων για μια ενδεχόμενη ανάνηψη του γνωστού σας, τότε οι προηγούμενες υποθέσεις πως κάτι πάει στραβά στην υπόθεση, μπορούν πλέον να γίνουν και βεβαιότητες.

Αν δεν υπήρχαν αυτά τα ευρήματα, δεν θα υπήρχε ελπίδα. Αλλά απ’ τη στιγμή που βρεθούν, υποχρεούνται οι γιατροί να συνεχίσουν τη θεραπεία.

Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που δεν... "βρίσκονταν" αυτά...

Και μετά, οι γιατροί του νοσοκομείου να καταπίνουν τη γλώσσα τους ενώπιον του δικού σας γιατρού, να επιβεβαιώνουν αναγκαστικά τη διάγνωσή του και να λένε ότι... ξαφνικά εκείνη τη μέρα υπήρξε βελτίωση!

Βελτίωση δηλαδή από το… μηδέν, βελτίωση από τον εγκεφαλικό θάνατο στην ικανοποιητική καρδιοαναπνευστική λειτουργία και σε μια υπουτυπώδη νευρολογική λειτουργία!

Γίνεται; Δε γίνεται!

Τα συμπεράσματα που θα βγάλετε εκείνη την ώρα θα είναι φρικτά.
Θα διαπιστώσετε πως ο γνωστός σας είναι στο στόμα του λύκου και δε θα μπορείτε ούτε σαματά να κάνετε, αφού η ζωή του γνωστού σας θα βρίσκεται στα χέρια τους, αλλά ούτε και να μείνετε άπραγοι αφού έχετε αντιληφθεί πως οι γιατροί κάθε άλλο παρά αξιόπιστοι είναι.
 

Ανεξαρτήτως της καλής ή κακής κατάληξης της ιστορίας του γνωστού σας, πείτε μου, αν (χτύπα ξύλο) σας συμβεί ποτέ, θα έχετε πάρει τα μέτρα σας να έχετε υπογράψει άρνηση δωρεάς οργάνων; Ναι ή όχι;

Θα εμπιστευθείτε τη ζωή τη δική σας ή του γνωστού σας στα χέρια αμφιλεγόμενων χασάπηδων με πτυχίο ιατρικής;
Ξέρετε αν κάποιοι απ’ αυτούς έχουν κι άλλες… μπίζνες, παράλληλα με τα κανονικά καθήκοντά τους;
Ξέρετε τι συμφέροντα υπάρχουν πίσω από τέτοιες υποθέσεις και πόσο εύκολα μπορεί κάποιος κακοπροαίρετος να πλησιάσει γιατρούς για ν’ αποσπάσει τη συνεργασία τους σ’ ένα αλισβερίσι οργάνων;
Είναι τόσο μεγάλη και τόσο επικερδής αυτή η επιχείρηση, ώστε δεν είναι καθόλου απίθανο να παρασυρθούν μερικοί γιατροί.

Για να δούμε όμως μερικά πράγματα χρήσιμα για να καταλάβουμε την υποθετική αυτή ιστορία.
Η μεταμόσχευση γίνεται από ζωντανό σε ζωντανό.
Πώς όμως θα μπορέσει ένας γιατρός αφαιρέσει τη ζωή ενός ασθενούς;
Δε θα αντιμετωπίσει την κατηγορία της ανθρωποκτονίας;

Προκειμένου λοιπόν να αποφευχθεί η νομική σκόπελος της ανθρωποκτονίας,  συμφωνήθηκε ο δότης να θεωρείται νεκρός.
Δηλαδή αν και όταν θεωρήσουν οι θεράποντες ιατροί πως ο ασθενής έχει υποστεί εγκεφαλικό θάνατο, τότε νομικώς παύουν τα όργανά του να θεωρούνται ζωντανά, αλλά πλέον θεωρούνται πτωματικά!

Για να δούμε λοιπόν τι γίνεται.

Από 1/6/2013 ισχύει ο νόμος που ψηφίστηκε επί υπουργείας Λοβέρδου και αφορά τη λεγόμενη «εικαζόμενη συναίνεση».
(ψηφίστηκε στις 15/6/2011, με το Μεσοπρόθεσμο, αλλά η έναρξη εφαρμογής του συγκεκριμένου άρθρου περί μεταμοσχεύσεων πήρε παράταση ως την 1/6/2013)

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι όποιος από εμάς κριθεί από κάποιο γιατρό εγκεφαλικά νεκρός, τότε, θεωρούμαστε αυτομάτως δότες οργάνων, εφόσον δεν έχουμε κάνει έγγραφη υπεύθυνη δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων ότι ΔΕΝ επιθυμούμε να γίνουμε δότες οργάνων.
Με το ζόρι δότες!
Δηλαδή δε θα ρωτιούνται οι συγγενείς από τους γιατρούς το βασανιστικό ερώτημα «να τραβήξουμε τα καλώδια;» ή «να χαρίσουμε τα όργανα σε κάποιον που τα έχει ανάγκη;»
Οι γιατροί θα ενεργούν αυτοβούλως, θα τραβούν τα καλώδια και θα κάνουν τη μεταμόσχευση, ανεξαρτήτως της επιθυμίας των συγγενών και του ασθενούς.

Θα πει κάποιος: και πού είναι το πρόβλημα;

Ας γυρίσουμε λίγο στο παρελθόν.

1967, Νότια Αφρική. Επιτυγχάνεται η πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: πώς θα βρεθούν δότες καρδιάς, προκειμένου να έχει νόημα το νέο αυτό ιατρικό κατόρθωμα;

Αφού για να μεταμοσχευτεί η καρδιά κάποιου, αυτός πρέπει να βρίσκεται εν ζωή και μόλις του αφαιρεθεί, τότε αυτομάτως θα πεθάνει.

Κι αφού κάποιος που του αφαιρείται η καρδιά τότε αυτομάτως πεθαίνει, αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι μέχρι να του την αφαιρέσουν είναι ζωντανός!

Άρα ο δότης είναι ζωντανός.

1968, Harvard. Βρέθηκε η λύση. Επινοείται η ορολογία του «εγκεφαλικού θανάτου». Βρίσκεται η φόρμουλα, προκειμένου η νέα αυτή θεωρία να καταστεί συμβατή με τον ιατρικό κώδικα.
Η ιατρική επιστήμη με όρους προσφοράς και ζήτησης δηλώνει υποταγή όχι στον όρκο του Ιπποκράτη, αλλά στο Κέρδος.

Από τότε λοιπόν ακούμε τον όρο «εγκεφαλικά νεκρός».
Τι είναι όμως ο εγκεφαλικά νεκρός;
Εν ολίγοις είναι αυτός που έχει μηδενική καρδιοαναπνευστική και νευρολογική λειτουργία και η κατάστασή του κρίνεται μη αναστρέψιμη.
Πώς κρίνεται αυτό;
Με βάση την κλινική εικόνα και με το λεγόμενο «τεστ εγκεφαλικού θανάτου».
Τι γίνεται τότε;

Ο εντατικολόγος κρίνει, βάσει της κλινικής εικόνας, ότι ο ασθενής είναι εγκεφαλικά νεκρός και τότε, παρουσία ενός αναισθησιολόγου, προχωρά στο τεστ πιστοποίησης της εκτίμησής του.

Εφόσον το τεστ βγει «θετικό», τότε σύμφωνα με τη νομοθεσία, ο εντατικολόγος υποχρεούται να συντάξει αμέσως το πιστοποιητικό θανάτου και να προχωρήσει τις διαδικασίες για την αφαίρεση οργάνων, άνευ εγκρίσεως της οικογένειας και άνευ δυνατότητας διασταύρωσης της διάγνωσης του εγκεφαλικού θανάτου και από άλλο γιατρό.

Και πού είναι το πρόβλημα;

Στην υποθετική ιστορία παραπάνω...

Τώρα που διαβάσατε και τα περί νομοθεσίας, μπορείτε να ξαναδιαβάσετε την υποθετική αυτή ιστορία κάποιου υποθετικού γνωστού σας και να καταλάβετε καλύτερα πού είναι το πρόβλημα.
Είναι προφανές πως αν η ιστορία του γνωστού σας συμβεί μετά την 1/6/2013, τότε δε θα έχετε τη δυνατότητα να κάνετε τίποτα.
Ο γιατρός που ενδεχομένως θα "διαπιστώσει" τη δήθεν μηδενική εγκεφαλική λειτουργία, θα έχει τη δυνατότητα να εκδόσει αυτομάτως πιστοποιητικό θανάτου και να προχωρήσει στην αφαίρεση οργάνων, παρόλο που θα υπάρχουν ακόμη ελπίδες για το γνωστό σας. Παρόλο που θα είναι ακόμη ζωντανός... 

ΥΓ.1: Επίσης μπορείτε να διαβάσετε και άλλη μια υποθετική ιστορία εδώ.
 «Kαθυστερούσα να συνέλθω και βιάστηκαν να με... τελειώσουν»
Nοσηλευόταν σε κώμα, στην εντατική μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και μερίδα γιατρών διέγνωσε... εγκεφαλικό θάνατο, πιέζοντας τους συγγενείς της να δωρίσουν τα όργανά της. Tελικά ανένηψε!

ΥΓ.2: Ο Δρ Αθανάσιος Β. Αβραμίδης στη διατριβή του «Ευθανασία» σημειώνει:

«Η εισαγωγή τού "εγκεφαλικού θανάτου" ως "κριτηρίου παύσεως της ζωής" συνέπεσε χρονικώς με την ανάπτυξη των μεταμοσχεύσεων, ώστε υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι υποπτεύονται ότι... ήταν "επινόη­ση" προς διευκόλυνση εξευρέσεως οργάνων για τις μεταμοσχεύσεις, εφ’ όσον τα "πτωματικά" από τους " καρδιοαναπνευστικώς νεκρούς" απεδεικνύοντο ακατάλληλα.

Και επειδή ούτε αυτά επαρκούν πλέον, προς "γεφύρωση τού χάσμα­τος μεταξύ προσφοράς και ζητήσεως", υπεδείχθη κατά καιρούς, ότι θα έπρεπε να γίνουν πιο ελαστικά ή χαλαρά τα "κριτήρια" τού "εγκεφαλικού θανάτου", ή και να χαρακτηρίζεται ο "εγκεφαλικός νεκρός" ως "κτήμα της κοινωνίας" προς χρήση για μεταμοσχεύσεις.

Με τέτοιες τάσεις όμως, η διάγνωση τού εγκεφαλικού θανάτου γίνε­ται πιο επιλήψιμη και διαβλητή "για σκόπιμη επίσπευση τού θανά­του", προκειμένου να ληφθούν από ένα "ιδανικό δότη" - όπως χαρακτη­ρίζεται ένα νέο άτομο, θύμα τροχαίου ατυχήματος - όργανα προς μετα­μόσχευση. Και... "θυσιάζεται πριν ξεψυχήσει"... "για να δοθεί ζωή" σε κάποιον άλλον, που εναγωνίως περιμένει - και γιατί τάχα όχι; - με τη λογική... "ο θάνατός σου, η ζωή μου". Από κάποιον που... "δεν έσβησε η ζωή μέσα του"... ακόμη, ούτε έχει υπογραφεί "πιστοποιητικό θανά­του" γι’ αυτόν, διότι δεν έχει γίνει ακόμη πτώμα· και τού προσφέρεται κάθε δυνατή βοήθεια, ώστε τα όργανά του να διατηρούν τη ζωτικότητά τους, μέχρι να ετοιμασθεί η διαδικασία λήψεώς τους, οπότε, τα ζωντα­νά ακόμη αυτά όργανα, χαρακτηρίζονται ως... "πτωματικά" πλέον.

Τέτοιες "πληροφορίες", όταν γίνονται γνωστές - και γίνονται με ποικίλους τρόπους - έχουν δημιουργήσει σε πολλούς αλτρουιστές ερω­τήματα, επιφυλάξεις και αμφιβολίες, αν θα πρέπει να γίνονται "δωρη­τές σώματος ή οργάνων", όταν ενδέχεται κάποιοι να τους "αποτελειώ­σουν" μια ώρα γρηγορότερα και πριν ξεψυχήσουν.

Έτσι, πολλοί και παντού στον κόσμο έχουν ανακαλέσει την προσφορά τους. Διότι για πολλούς δημιουργούνται τεράστια προβλήματα συ­νειδήσεως, είτε πρόκειται για το άτομο τους, είτε όταν καλούνται να αποφασίσουν για κάποιον δικό τους άνθρωπο. Και διερωτώνται αν δεν είναι παράλογο το να καθίσταται "υπέρτερος νόμος" ή ανάγκη "εξοικο­νομήσεως" οργάνων καθ’ οιονδήποτε τρόπο και από "... μη τελείως αποθανόντες", προκειμένου να εξυπηρετηθούν κάποιοι άλλοι που χρειά­ζονται τα όργανά τους» (Αθαν. Αβραμίδη, «Ευθανασία», σελ. 44-46).

ΥΓ.3: Θεωρώ ότι ο νόμος περί «εικαζόμενης συναίνεσης» είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας και ΑΠΑΙΤΩ από φορείς, κόμματα, ενώσεις και λοιπές οργανώσεις να το αναδείξουν, ούτως ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος, να ασκηθεί μεγάλη πίεση και να κινηθούν οι διαδικασίες για άμεση ακύρωσή του.

Τα ζητήματα υγείας και ζωής είναι πάνω απ’ όλα και φυσικά είναι μη διαπραγματεύσιμα.

Τοίχο-Τοίχο