Έκσταση μπροστά σε ένα γεμάτο στάδιο με περίπου 75.000 κόσμο από κάτω.
Λένε ότι ένα καλό πάρτυ είναι αυτό το πάρτυ, που την επόμενη μέρα προσπαθείς να θυμηθείς τι έγινε και δεν θυμάσαι παρά μόνο στιγμές.
Ε, λοιπόν αυτό έχω πάθει τώρα. Μην με ρωτήσεις ποια και πόσα τραγούδια έπαιξαν.
Δεν θυμάμαι να σου πω. Ίσως μετά από λίγο στύψιμο μνήμης να θυμηθώ πώς ξεκίνησαν με το Monarchy of Roses και κάπου στο τέλος τα έδωσαν όλα με το Give it Away.
Σίγουρα ακούστηκε το Can't Stop, το Under the Bridge, το
Dani California, το By the Way και ένα τσουβάλι ακόμα επιτυχίες τους.
Και αυτό ήταν ωραίο. Γιατί όταν μία μπάντα βγάζει καινούργιο άλμπουμ, αυτό θέλει να προωθήσει και αυτό τραγουδά - κάτι που δεν έκαναν οι RHCP και έτσι μας έστειλαν στο κρεβάτι με το χαμόγελο του Τζόκερ στα χείλη και με ένα ελαφρύ πόνο στον αυχένα από το πολύ headbunging (αλήθεια, ο Flea πρέπει να έχει προπονήσει καλά τον αυχένα του τόσα χρόνια).
Αν τώρα κάποιοι από το κοινό θεώρησαν το playlist φτωχό,
θα τους πρότεινα να πηγαίνουν μόνο σε συναυλίες των James και των
Prodigy.
Όσο αφορά τώρα ένα ένα τα μέλη τη μπάντας, ο Flea και τα λιλά μαλλιά του είχε αναλάβει το ρόλο του frontman.
Ήταν αυτός που έδινε τον παλμό, που περπατούσε στα χέρια, που φώναζε πόσο μας αγαπά, που έδειξε πόσο πολύ εντύπωση του έκανε που σε μία χώρα, η οποία πάσχει από οικονομική κρίση η μπάντα του κατάφερε να τιγκάρει ένα στάδιο, που είπε στον Anthony "είσαι ένας γ@μ$^!ς Έλληνας θεός" (για να του απαντήσει εκείνος "είμαι μία Ουγγαρέζα θεά").
Ο Kiedis από την άλλη είχε το ύφος ντίβας. Χοροπήδαγε και τα έσπαγε επί σκηνής, αλλά θυμήθηκε να πει δύο λόγια (εκ των οποίων και ένα "ευχαριστώ πολύ") στο κοινό στο τέλος της συναυλίας. Αλλά χαλάλι του, του τα συγχώρησα όλα μόλις τον είδα να φιλάει το μωρό του λίγο πριν βγει για το encore.
O πιτσιρικάς ο Josh Klinghoffe ήταν κάτι παραπάνω από
καλός - αν και την έβγαλε όλη την συναυλία καθιστός, λόγω χτυπήματος στο
πόδι, και δεν κατάφερε να βγάλει το Dosed.
Πέστε να τον φάτε, αλλά είναι άξιος αντικαταστάτης του Frusciante και οι υπόλοιποι τρεις φαίνεται να του το αναγνωρίζουν αφού του έδωσαν πολύ χώρο για να δείξει τι κάνει με την κιθάρα του.
Για τον Smith τι να πούμε; Πέρα του ότι είναι ο δίδυμος αδερφός του Will Ferrell. Τα ντραμς του πήραν φωτιά (μεταφορικά μιλώντας - δεν είχα πάρει κάτι), κατέβηκε να δώσει χέρια με το κοινό και πέταξε στο τέλος τις μπαγκέτες του.
Ό,τι περίμενα να δω το είδα.
Βέβαια για όλα αυτά πάντα υπάρχει και η άλλη άποψη, την οποία μπορείς να τη δεις στο twitter με το hashtag RHCP ή να την ακούσεις από κάποιους μεγαλύτερους (που κυρίως έχουν ένα κόλλημα με τον Frusciante).
Αλλά ας κλείσουμε ειρηνικά αυτή τη διαμάχη, για το αν περάσαμε όμορφα ή όχι.
Red Hot Chili Peppers-- Californication Live... από ifon242
Red Hot Chili Peppers -- By The Way Live Athens... από ifon242
Λένε ότι ένα καλό πάρτυ είναι αυτό το πάρτυ, που την επόμενη μέρα προσπαθείς να θυμηθείς τι έγινε και δεν θυμάσαι παρά μόνο στιγμές.
Ε, λοιπόν αυτό έχω πάθει τώρα. Μην με ρωτήσεις ποια και πόσα τραγούδια έπαιξαν.
Δεν θυμάμαι να σου πω. Ίσως μετά από λίγο στύψιμο μνήμης να θυμηθώ πώς ξεκίνησαν με το Monarchy of Roses και κάπου στο τέλος τα έδωσαν όλα με το Give it Away.
Και αυτό ήταν ωραίο. Γιατί όταν μία μπάντα βγάζει καινούργιο άλμπουμ, αυτό θέλει να προωθήσει και αυτό τραγουδά - κάτι που δεν έκαναν οι RHCP και έτσι μας έστειλαν στο κρεβάτι με το χαμόγελο του Τζόκερ στα χείλη και με ένα ελαφρύ πόνο στον αυχένα από το πολύ headbunging (αλήθεια, ο Flea πρέπει να έχει προπονήσει καλά τον αυχένα του τόσα χρόνια).
Όσο αφορά τώρα ένα ένα τα μέλη τη μπάντας, ο Flea και τα λιλά μαλλιά του είχε αναλάβει το ρόλο του frontman.
Ήταν αυτός που έδινε τον παλμό, που περπατούσε στα χέρια, που φώναζε πόσο μας αγαπά, που έδειξε πόσο πολύ εντύπωση του έκανε που σε μία χώρα, η οποία πάσχει από οικονομική κρίση η μπάντα του κατάφερε να τιγκάρει ένα στάδιο, που είπε στον Anthony "είσαι ένας γ@μ$^!ς Έλληνας θεός" (για να του απαντήσει εκείνος "είμαι μία Ουγγαρέζα θεά").
Ο Kiedis από την άλλη είχε το ύφος ντίβας. Χοροπήδαγε και τα έσπαγε επί σκηνής, αλλά θυμήθηκε να πει δύο λόγια (εκ των οποίων και ένα "ευχαριστώ πολύ") στο κοινό στο τέλος της συναυλίας. Αλλά χαλάλι του, του τα συγχώρησα όλα μόλις τον είδα να φιλάει το μωρό του λίγο πριν βγει για το encore.
Πέστε να τον φάτε, αλλά είναι άξιος αντικαταστάτης του Frusciante και οι υπόλοιποι τρεις φαίνεται να του το αναγνωρίζουν αφού του έδωσαν πολύ χώρο για να δείξει τι κάνει με την κιθάρα του.
Για τον Smith τι να πούμε; Πέρα του ότι είναι ο δίδυμος αδερφός του Will Ferrell. Τα ντραμς του πήραν φωτιά (μεταφορικά μιλώντας - δεν είχα πάρει κάτι), κατέβηκε να δώσει χέρια με το κοινό και πέταξε στο τέλος τις μπαγκέτες του.
Βέβαια για όλα αυτά πάντα υπάρχει και η άλλη άποψη, την οποία μπορείς να τη δεις στο twitter με το hashtag RHCP ή να την ακούσεις από κάποιους μεγαλύτερους (που κυρίως έχουν ένα κόλλημα με τον Frusciante).
Αλλά ας κλείσουμε ειρηνικά αυτή τη διαμάχη, για το αν περάσαμε όμορφα ή όχι.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.