Μια ισραηλινή αλεπού στο ελληνικό «παζάρι»

Μέσα στον καταιγισμό των δραματικών εξελίξεων που βιώνει η ελληνική κοινωνία στο οικονομικό επίπεδο τα τελευταία δυο χρόνια, προφανώς είχε ελάχιστη διάθεση και χρόνο για να παρακολου­θήσει άλλες, σημαντικότατες ανακα­τατάξεις, οι οποίες μπορεί να μην εί­ναι προφανείς, ωστόσο επηρεάζουν βαθύτατα τη γενικότερη πορεία της χώρας.
Πρόκειται για ανακατατάξεις και ανατροπές οι οποίες έχουν να κάνουν με την εξωτερική πολιτική της Ελλά­δας. Για μια από αυτές τις ανατροπές, τη σημαντικότερη ίσως, είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μια «γεύση» με την επίσημη επίσκεψη του προέδρου του Ισραήλ Σίμον Πέρες στην Αθήνα τις προηγούμενες μέρες.
Γιούργια επί... παντός
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Πέρες επαναβεβαιώθηκε η νεότευ­κτη εκτενής συνεργασία (για συμμα­χία μιλούν πολλοί – χωρίς να είναι σα­φές αν ο όρος αυτός αντικατοπτρίζει και περιγράφει
επακριβώς το είδος των νέων σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών) σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, καθώς ο πρόεδρος του Ισ­ραήλ μίλησε για συνεργασία σε αρκε­τούς τομείς:
1 Στον τομέα της γεωργίας και, συν­δυαστικά, στον χώρο των νέων τε­χνολογιών (εκμετάλλευση των υδάτι­νων πόρων για την παραγωγή αγροτι­κών προϊόντων, αλλά και για τη διανο­μή τους στις διεθνείς αγορές και στο Ισραήλ, χωρίς περαιτέρω, προς το πα­ρόν, εξειδικεύσεις).
2 Στο υπό ραγδαία εξέλιξη ξεπού­λημα δημόσιου πλούτου (με ιδι­αίτερο ενδιαφέρον εκ μέρους του ισραηλινού επιχειρηματικού κόσμου για τη Δημόσια Επιχείρηση Αερίου -ΔΕΠΑ). Βεβαίως το είδος της συνερ­γασίας μεταξύ αυτού που ξεπουλάει εσπευσμένα και με το πιστόλι στον κρόταφο και αυτού που επιθυμεί να επωφεληθεί από αυτή τη διαδικασία εύκολα γίνεται αντιληπτό.
Ειδικά στην περίπτωση της ΔΕΠΑ, μιας εταιρείας της οποίας το αντικεί­μενο σχετίζεται με τη γενικότερη επι­δίωξη «συνεργασίας» στον τομέα του φυσικού αερίου, προφανώς μιλάμε για τη διαμόρφωση μιας σχέσης που όχι μόνο θα φέρει το Ισραήλ σε κατα­φανώς προνομιακή θέση έναντι της χώρας μας, και μάλιστα στην προοπτι­κή εκμετάλλευσης τυχόν ελληνικών κοιτασμάτων, αλλά θα μπορεί να αποτελέσει ένα έξοχο όχημα για τον... επόμενο στόχο του Ισραήλ στο πεδίο των σχέσεών του με την Ελλάδα.
3 Στον τομέα της ενέργειας, κατ’ αρχάς με τη μετατροπή της Ελλά­δας σε διαμετακομιστικό σταθμό με­ταφοράς του ισραηλινού φυσικού αε­ρίου προς την Ευρώπη (νά και η σύν­δεση με τη ΔΕΠΑ, στην οποία μόλις αναφερθήκαμε), στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αλλά και στις έρευ­νες για πετρέλαιο και στη μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας μέσω υποθα­λάσσιου καλωδίου.
4 Τέλος, ο Σίμον Πέρες, απαντώντας με συνέντευξή του στο «Βήμα» σε ερώτημα για την προοπτική ενερ­γειακής συνεργασίας των δύο χωρών, τη συνέδεσε τεχνηέντως με κοινά ζη­τήματα ασφάλειας τονίζοντας την ελ­πίδα ότι και άλλες χώρες (δηλαδή η... Τουρκία) θα πρέπει να συμπεριφερ­θούν σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Κοινώς, ο πρόεδρος του Ισραήλ συ­νέδεσε - εμμέσως φυσικά, αφού πε­ραιτέρω αναφορές θα ήταν εξόχως… παρεξηγήσιμες – τους τομείς της ενεργειακής και της αμυντικής συνερ­γασίας.
Δεν γνωρίζουμε πάντως αν ο πρό­εδρος του Ισραήλ ενδιαφέρθηκε για το εμπόριο... πλαστικών σφαιρών ή παρόμοιων μέσων αντιμετώπισης κοι­νωνικών ταραχών, καθώς η πρακτική αυτή της χώρας του κατά των Παλαι­στινίων αντιγράφεται πλέον και από την Ελλάδα και αναμένεται να παγιω­θεί στους... ενοχλητικούς τομείς των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας και της αντιμετώπισης των παρανόμως εισερ­χομένων μεταναστών από τα ελληνι­κά σύνορα.
Υποθέτουμε όμως ότι τόσο λεπτά θέματα δεν θα γίνονταν ποτέ αντικεί­μενο δημόσιων δηλώσεων...
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είναι προφανές πως οι πολιτικές επαφές στο εξής θα πυκνώσουν, αφού προ­σεχώς αναμένεται να αναλάβει ακό­μη πιο ενεργό ρόλο το περίφημο Δι­ακυβερνητικό Υπουργικό Συμβούλιο Συνεργασίας.

Πόσο ισότιμη σχέση;
Προφανώς κάθε χώρα – όπως η δι­κή μας – η οποία βρίσκεται σε κατάσταση    χρεοκοπίας, αντιμετωπίζοντας πολλαπλούς (και εθνικούς) κινδύνους έχει ανάγκη από προσεκτικά δομημέ­νες συμμαχίες. Και αυτή με το Ισραήλ είναι ίσως η μόνη που οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις έχουν δημι­ουργήσει εν μέσω της κρίσης.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οφεί­λουμε να μην ξεχνάμε ότι μια ισότι­μη – ή απλώς αξιοπρεπής – συμμα­χία είναι πολύ δύσκολο να δομηθεί όταν ο ένας εκ των δύο εταίρων, στην περίπτωσή μας η Ελλάδα, βρί­σκεται πεσμένη στο καναβάτσο. Συ­νεπώς είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να παρακολουθούμε στενά όχι μό­νο την εξέλιξη της συνεργασίας των δύο χωρών, αλλά και τους όρους της υλοποίησής της.
Σε ό,τι αφορά πάντως «Το Ποντίκι», οι συστηματικοί - προσεκτικοί ανα­γνώστες μας είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τα τελευταία δύο χρόνια όχι μόνο την έναρξη, αλλά και το – από κάθε άποψη πλούσιο – πα­ρασκήνιο της οικοδόμησης της στρα­τηγικής σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ.
Για το ξεδίπλωμα αυτής της διπλω­ματικής – και υπό αυστηρή αμερικα­νική καθοδήγηση – προσπάθειας το «Π» είχε παρουσιάσει εκτενή ρεπορ­τάζ, τα οποία αποτέλεσαν τη βάση για τη συγγραφή του δέκατου τέταρτου κεφαλαίου του βιβλίου «Η απόρρη­τη ιστορία του Αιγαίου» από τις εκδό­σεις «Ποντίκι».
Με τίτλο «Ξαφνικός ελληνοϊσραηλινός έρωτας», το κεφάλαιο αυτό, το οποίο παρατίθεται στο επόμενο δισέλιδο (σελίδες 16-17) με ελάχι­στες αναγκαστικές περικοπές λόγω χώρου, πραγματεύεται πώς ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ακο­λουθώντας τις αμερικανικές οδηγίες, έσπευσε να προσδέσει τη χώρα στο άρμα της εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ.
Διαβάστε το με προσοχή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.

Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.