Mάνταμ Μέρκελ: "Τι δεν καταλαβαίνεις;.."

Πρέπει εξαρχής να ομολογήσω ότι ο τίτλος του κειμένου είναι, σε σχέση με το περιεχόμενο του, κάπως παραπλανητικός και, υπό την έννοια αυτή, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ενδεχομένως και φθηνιάρικα πιασάρικος.

Νομίζω όμως, ότι μια χιουμοριστική θέαση των γεγονότων και των προσώπων δεν βλάπτει γενικά, αλλά και ειδικά αυτή τη μάλλον ζοφερή περίοδο, και θα παρακαλούσα τον αναγνώστη υπό αυτό το πρίσμα να δει τον τίτλο, αλλά και τη συνοδό εικόνα.
Δεν έχω, λοιπόν, την πρόθεση να ασχοληθώ σοβαρά ή ειρωνικά, όπως συνηθίζεται τις τελευταίες ημέρες, με τον αρχηγό του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., ούτε με τη γλωσσομάθεια του, ούτε με τις ευρωπαϊκές περιπέτειες του, ούτε με τη μάλλον ατυχώς χιουμοριστική προειδοποίηση που απηύθυνε στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Εκείνο όμως, που νομίζω ότι αξίζει μιας περαιτέρω εξέτασης, είναι η φαινομενικά ακατανόητη
παραίνεση(;)- απαίτηση(;) της Γερμανίδας καγκελαρίου στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας για παράλληλη με τις εκλογές διενέργεια δημοψηφίσματος με θέμα την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Παρά τη χαλαρή διάψευση της εν λόγω συζήτησης από τη καγκελαρία, δεν υπάρχει, νομίζω, καμία αμφιβολία ότι το συγκεκριμένο διάβημα της  γερμανικής πλευράς έγινε. Είναι επίσης αφελές να υποθέσει κανείς ότι οι Γερμανοί δεν ήξεραν ότι η συζήτηση αυτή θα διέρρεε και θα δημοσιοποιείτο. Και εύλογα διερωτάται κάποιος, τι επιδίωκε η γερμανική πλευρά με την ενέργεια αυτή.
Διότι, αν μεν υποθέσουμε ότι το δημοψήφισμα αυτό τελικώς διεξήγετο, και μάλιστα ταυτόχρονα με εθνικές εκλογές, το πιθανότερο είναι ότι θα αναιρούσε τον δημοψηφισματικό χαρακτήρα που τείνουν να λάβουν ή που επιθυμούν να προσδώσουν σε αυτές οι εκλογές οι υποτιθέμενες "φιλοευρωπαϊκές" πολιτικές δυνάμεις και απελευθερωμένα (τρόπον τινά) πολλοί εκλογείς θα ψήφιζαν ΝΑΙ στο ευρώ στη μία κάλπη και κάποιο "αντιμνημονιακό" κόμμα στην άλλη!
Αν πάλι αυτό το δημοψήφισμα δεν διεξαχθεί (όπως βέβαια θα γίνει, και ήταν απολύτως εύκολο να προβλεφθεί, ως η πιθανότερη εξέλιξη) η εκ προοιμίου βεβαία δημοσιοποίηση της πρότασης της καγκελαρίου εκλαμβάνεται από την ελληνική κοινή γνώμη (και δικαίως) ως ωμή παρέμβαση στα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας, γεγονός που προφανώς ευνοεί πολιτικά, και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, τα κόμματα με σκληρή "αντιμνημονιακή" αντζέντα. Με δύο λόγια, η πρωτοβουλία της "σιδηράς  Frau" θα μπορούσε άνετα να την  κατατάξει, (ως προς το πολιτικό αποτέλεσμα της πρότασης της),  ως την ...Ανατολικογερμανική συνιστώσα του ... ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. (για να κάνουμε και λίγο πλάκα).
Εμείς εδώ διεξάγουμε μία εν πολλοίς αδιέξοδη κουβέντα για τον αν θα επαναδιαπραγματευθούμε", θα "επανεξετάσουμε", θα απαγκιστωθούμε από, ή θα "καταγγείλουμε" μονομερώς το μνημόνιο, χωρίς κανείς (εκατέρωθεν) να καταθέτει ένα σοβαρό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας, αναδιάρθρωσης της αποσαθρωθείσας παραγωγικής βάσης, επαναλειτουργίας και εξυγίανσης της διοικητικής δομής των κρατικών υπηρεσιών, στοιχειωδώς δίκαιης κατανομής της νομοτελειακής (εντός ή εκτός μνημονίου) λιτότητας.

Επεκτείνουμε τη συζήτηση αυτή προσδίδοντάς της χαρτοπαικτική διάσταση, εκτιμώντας, οι μεν, ότι οι Ευρωπαίοι "μπλοφάρουν" και θα αναγκασθούν να υποκύψουν στην "εθνικά υπερήφανη" μονομερή καταγγελία του μνημονίου και θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν χωρίς όρους πλέον τα ελλείμματά μας για να μην καταρρεύσει ως ντόμινο η Ευρωζώνη από πιθανή αποχώρηση μας, και οι δε, ότι οι Ευρωπαίοι είναι πλέον προετοιμασμένοι, θα "αγοράσουν" τη δική μας μπλόφα και θα μας δείξουν ανενδοίαστα την πόρτα της εξόδου και της επιστροφής στην βαλκανική μας μιζέρια. Παράλληλα στην Ευρώπη, εκείνο που καθίσταται όλο και σαφέστερο, είναι ότι η κατάσταση, ως έχει, δεν θα συνεχισθεί για πολύ. Επιβεβαιώνεται καθημερινά η προειδοποίηση του Γερμανού κοινωνιολόγου Wolfgang Streeck (διευθυντή του ινστιτούτου Max Planck της Κολωνίας) ότι "σε συνθήκες γενικευμένης λιτότητας έρχονται σε σύγκρουση οι δύο θεμελιώδεις αρχές των μεταπολεμικών ευρωπαϊκών κονωνιών: η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της ελεύθερης αγοράς και η ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών μέσω του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος". Οι συσχετισμοί αλλάζουν. Η κρίση "καταπίνει" τη μία ευρωπαϊκή κυβέρνηση μετά την άλλη. Οι πρόσφατες εκλογές σε Ελλάδα, Γαλλία (πρώτος και δεύτερος γύρος) και στο γερμανικό ομόσπονδο κρατίδιο της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, αυτό δείχνουν. Οι Γερμανοί πιθανώς αντιλαμβάνονται (εμμονικοί μεν, αλλά και ορθολογιστές όντες), ότι σύντομα θα αναγκασθούν να συναινέσουν σε μια πιο συνεκτική, αλληλέγγυα και πολύπλευρη (πέραν της ισοπεδωτικής λιτότητας) ευρωπαϊκή πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης.
Ενδεχομένως προετοιμάζονται πολιτικά και οικονομικά για τη στροφή τους αυτή. Έχω την αίσθηση (και εύχομαι να κάνω λάθος) ότι ένα ισχυρό τμήμα της πολιτικοοικονομικής τους ελίτ, με ιδιαίτερη επιρροή στο παρόν κυβερνητικό τους σχήμα, εκτιμά ότι πολιτικά θα "περάσουν" ευκολότερα την αναπόφευκτη αυτή αλλαγή γραμμής πλεύσης στη γερμανική κοινή γνώμη, αν έχει προηγηθεί η "θυσία" του "μαύρου προβάτου", η αποπομπή του "λεπρού", η εκτομή του "γαγγραινώδους μέλους", η εξαίρεση του "καρκινώματος" του "ευρωζωνικού οργανισμού".
Το κρίσιμο εδώ, πολιτικά και οικονομικά, σημείο, είναι να φανεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι αυτό γίνεται με αμειγώς ελληνική ευθύνη και υπαιτιότητα. Προσπαθούν, δηλαδή, ενδεχομένως, να μας εξωθήσουν να εξέλθουμε μόνοι μας, εμφανίζοντας μας (εδώ και καιρό) ως πολιτικά και οικονομικά ιδιάζουσα και "ανίατη" περίπτωση (όχι και ιδιαίτερα δύσκολη προσπάθεια, είναι η αλήθεια), για να δικαιολογήσουν ακολούθως ως αναγκαία, τη νομοτελειακή στροφή τους σε μια πιο ορθολογική, ευέλικτη  και "αναπτυξιακή" πολιτική, για να αποφευχθεί μια πανευρωπαϊκή κατάρρευση. Μας επιφυλάσσεται κοντολογίς, η τύχη της Ιφιγένειας (και ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις: δεν θα μας σώσει δια απαγωγής καμία Άρτεμις).
Έχω τη γνώμη, ότι δεν θα έπρεπε να τους κάνουμε τη χάρη....

Το είδα