Ονόματα που γρήγορα πέρασαν από τη δόξα στη γελοιοποίηση, από το τραγικό στη φαιδρότητα, από την Ιστορία στο ανάθεμα και τη λήθη.
Ονόματα που στο άκουσμά τους είναι δύσκολο μετά την πάροδο του χρόνου να μην προκαλέσουν ένα κωμικοτραγικό αμφίσημο αίσθημα. Πώς ο φανατισμός και η ασημαντότητα μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλη καταστροφή; Πώς η κυριαρχία της πολιτικής ανοησίας μπορεί να αποδειχτεί τόσο τρομακτική; Πώς το ασήμαντο γίνεται πρωταγωνιστικό υποκείμενο της Ιστορίας;
Λοχίες, παραλοχίες, παραστρατιωτικά «μούτρα», με κύριο όπλο τους τον κίβδηλο «πατριωτισμό» και τη δίχως όρια βαναυσότητα, μια ομάδα ψυχοπαθολογικών ένστολων ασημαντοτήτων, κατάφεραν με
την «ευφυή» αμερικανική διαμεσολάβηση να στήσουν μια ελεεινής ποιότητας χούντα στη χώρα μας.
Η κωμικοτραγική πλευρά της δικτατορίας διεκδικεί τη δική της θέση στην Ιστορία.
Σημαίες, φουστανέλες, τσάμικα, μυστριά, εθνικοπατριωτικά δρώμενα, παρελάσεις, εορτασμοί, κορδέλες, δοξολογίες, ηχεία στη διαπασών και κυρίως κωμικοτραγικοί δεκάρικοι ανά την επικράτεια από ένστολους ρητορίσκους, που συνήθως φοβέριζαν τον κόσμο, συνέθεσαν την επταετή γκροτέσκο εικόνα της Ελλάδας!
Έτσι κάθε δημόσια ενέργεια των δικτατορίσκων, εκτός από αυτές που γίνονταν μέσα στο σκοτάδι των φυλακών και προκαλούσαν οργή, πόνο και θυμό, συνήθως προκαλούσε τη θυμηδία και τον χλευασμό.
Με ύφος πλήρους φανατικής εξαλλοσύνης, η εμφάνιση του δικτατορίσκου υπονόμευε ανεπανόρθωτα την ίδια την εικόνα του. Η αυστηρότητα του ύφους προκαλούσε κρυφά μειδιάματα και έντονη διάθεση σαρκασμού.
Ωστόσο μνημεία ιλαρότητας αποτελούσαν τα στρατιωτικά ελληνικά, τα «πατριωτικά» - φασιστικά λογύδρια και τα ελληνοχριστιανικά ιδεολογήματα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, ο οποίος τελικά κατάφερε να θεσπίσει για την «πάρτη του» για λίγα 24ωρα το... αυτόματο διαζύγιο, προκειμένου να πάρει ο ίδιος διαζύγιο για να παντρευτεί την περίφημη Δέσποινα, την οποία κυκλοφορούσε, παρά τις ελληνοχριστιανικές του καταβολές, «αστεφάνωτη»!!!
Η ευτράπελη πλευρά της χούντας έκρυβε ίσως πιο εύγλωττα τη μεγάλη τραγωδία, το μέγεθος της καταστροφής, τη βαθύτατη παρακμή στην οποία είχε περιπέσει ο δύστυχος αυτός τόπος, ο οποίος – δεν πρέπει να το ξεχνάμε και να το εξωραΐζουμε – χτυπήθηκε αλύπητα από την αλήστου μνήμης μετεμφυλιακή Δεξιά με τα ξερονήσια και την καταστροφή της ελληνικής περιφέρειας και της ίδιας της δημοκρατίας.
Η δικαιολογία της χούντας για το πραξικόπημα ήταν ότι «υπήρχε κίνδυνος νέου κομμουνιστικού γύρου, με αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος θα έβαζε την Ελλάδα στο σοβιετικό μπλοκ. Εμείς είμαστε που κάναμε τον Εμφύλιο Πόλεμο και βγήκαμε νικητές το 1949». Μια... βαρυσήμαντη δήλωση του Γεωργίου Παπαδόπουλου στον Ροβήρο Μανθούλη στην ταινία του «Η δικτατορία των Ελλήνων συνταγματαρχών».
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός... Απαράμιλλο και ανεξίτηλο δείγμα της απριλιανής χούντας υπήρξε το δίχως άλλο ο Στυλιανός Παττακός, αυτή η μοναδική πολιτικοστρατιωτική μορφή στην ιστορία της χώρας.
Όταν δεν κυνηγούσε όσους είχαν μακριά μαλλιά για να τους κουρέψει (σημειωτέον ήταν χαρακτηριστικός καράφλας) και όσες φορούσαν κοντές φούστες, όταν δεν έδινε εντολή να συλληφθεί κάποιος επειδή πετούσε τη γόπα του στον δρόμο, συνήθως κυκλοφορούσε με ένα μυστρί στην κωλότσεπη, με το οποίο θεμελίωνε με απαράμιλλο οίστρο έργα της χούντας: βρύσες, ρυάκια, εκκλησίες και κανένα ξενοδοχείο πολυώροφο, φιλόξενο για... συνταγματάρχες, που είχε ενταχθεί στα αναπτυξιακά κίνητρα.
Απαράμιλλο... μυστρί
Οικοδόμος δεινός, ο Παττακός ύψωνε με το εργώδες μυστρί του τοίχους αδιαπέραστους, οι οποίοι, όταν δεν περιτείχιζαν επικίνδυνους για την πατρίδα «κομμουνιστάς», θωράκιζαν την πατρίδα από τον ολοφάνερο κομμουνιστικό κίνδυνο!!!
Εδώ ας σημειώσουμε ότι, όταν ξεθύμανε η γελοιότητα περί κομμουνιστικού κινδύνου, ο Παττακός παρουσιάστηκε ως ο εμπνευσμένος εισηγητής της ανάγκης εξυγίανσης της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου από την οικογενειοκρατία και προσπάθησε να προσεταιριστεί για λογαριασμό των χουντικών παλαιούς πολιτικούς ή νέους, που με τη φιλοδοξία τους θα έδιναν το τέλειο άλλοθι στη χούντα να πολιτικοποιηθεί και να μετατραπεί μάλιστα σε πολιτικό κόμμα ή κίνημα.
Ούτε είναι τυχαίο ότι τότε ακριβώς οι θιασώτες και οπαδοί της απόλυτης κιτσαρίας ονόμασαν το κόμμα που ήθελαν να φτιάξουν «Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα», το περίφημο ΕΠΟΚ!
Ένας από τους πολύ στενούς συγγενείς του πέτυχε σε χρόνο ρεκόρ να ανοίξει δική του επιχείρηση, παίρνοντας παραγγελίες από το Δημόσιο και κάνοντας συμβόλαια με τεράστιο πολυεθνικό πετρελαϊκό συγκρότημα της εποχής, την ESSO-PAPPAS, με το Μετοχικό Ταμείο Στρατού και τη ΔΕΗ, ενώ όλως τυχαίως αργότερα θα κατασκευάσει το πρώτο εργοστάσιο μεγάλης πολυεθνικής στην Ελλάδα, παίρνοντας την άδεια της εγκατάστασης της φίρμας, μέσω συμφωνίας του Tom Pappas και της χούντας.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι όλοι αυτοί οι «πατριώτες» της μαύρης συμφοράς, αυτός ο τραγελαφικός θίασος σκιών, τελικά κατάφερε να μικρύνει τον Ελληνισμό με την προδοσία της Κύπρου, ενός τόπου υπέρλαμπρου κι ευλογημένου, όπου η ελληνική λαλιά ηχεί αδιάλειπτα 5.000 χρόνια...
Πάντα η απόσταση του χρόνου κρατά τη γελοία πλευρά της Ιστορίας, εκείνης που μοίρα της είναι η βαριά καταδίκη και η θύμησή της προκαλεί ντροπή! Οι αστείες σιλουέτες των ανδρείκελων της επταετίας σβήνουν αφήνοντας, σ’ όσους απέμειναν να θυμούνται, ένα πικρό, στυφό χαμόγελο θλίψης στα χείλη που σιγοψιθυρίζουν μελαγχολικά «Κάτω η χούντα»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.