Σε ενεργειακή κρεμάλα μας στέλνουν οι Ευρωπαίοι

Σε ενεργειακό στραγγαλισμό οδηγούν τη χώρα μας οι Ευρω­παίοι με την απόφασή τους να ακολουθήσουν τους Αμερικα­νούς στην επιβολή εμπάργκο στις πο­σότητες πετρελαίου που προέρχονται από το Ιράν.
Για να εφαρμόσουν τα σχέδια για τη «Νέα Μέση Ανατολή», ένα δόγμα που επιδιώκει να εφαρμόσει η Ουάσιγκτον εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι Δυτικοί επιχειρούν να μπλοκάρουν τις εξα­γωγές ιρανικού πετρελαίου, ακριβώς όπως έκαναν και με τον Σαντάμ του Ιράκ, ωστόσο τώρα οι εξελίξεις δεί­χνουν πως πάμε ολοταχώς για εκρη­κτικές καταστάσεις. Ούτε το Ιράν είναι Ιράκ, ούτε η παγκόσμια οικονομική κρί­ση επιτρέπει παρακινδυνευμένες αποφάσεις...
Όπως σημείωνε το «Π» στο προη­γούμενο φύλλο, η ένταση που επικρα­τεί σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί μέρος του σχεδιασμού των Αμερικανών και των συμμάχων τους,
με αποτέλεσμα να αλλάζει τα δεδομένα στην ευρύτε­ρη περιοχή. Ωστόσο, ένα από τα θύμα­τα αυτής της κατάστασης είναι η Ελλάδα, η οποία πλέον έχει χάσει όλες τις καλές σχέσεις που είχε παραδοσιακά με λαούς της περιοχής και πλέον οδη­γείται σε πλήρη αποκλεισμό, με πρώτη και μεγαλύτερη συνέπεια να χάνει τον καλύτερο προμηθευτή της σε αργό πε­τρέλαιο των τελευταίων μηνών.
«Βερεσέ» τέλος
Όπως έχουμε γράψει και πρόσφατα, η οικονομική κρίση και ο βρόχος των προβλημάτων που έφερε η πολιτική της τρόικας και του μνημονίου, έχουν κλείσει όλες τις στρόφιγγες χρηματο­δότησης της χώρας, αλλά και των επιχειρήσεων που έχουν την ελληνική τα­μπέλα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αφε­νός οι επιχειρηματίες να μην μπορούν να αντλήσουν δάνεια για να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητές τους κι αφετέρου οι προμηθευτές να βάζουν ιδιαίτερα σκληρούς όρους για την πα­ράδοση της πρώτης ύλης.
Ακριβώς σε αυτόν τον κυκλώνα βρί­σκεται σήμερα το ενεργειακό σύστημα της χώρας, με πρώτα τα διυλιστήρια, καθώς οι παραδοσιακοί προμηθευτές τους είτε σταμάτησαν να εξάγουν (βλέ­πε Λιβύη, λόγω πολέμου) είτε ζητούν υπερβολικές εγγυήσεις (βλέπε Ρώσοι) για να δώσουν αργό πετρέλαιο.
Τους τελευταίους μήνες, οι μόνοι που έδιναν «μαύρο χρυσό» με πίστωση ήταν οι Ιρανοί κι αυτό το έκαναν για δικούς τους λόγους: Από τη μία είμαστε παραδοσιακοί πελάτες τους, κι από την άλλη η Ελλάδα είναι χώρα της Ευρωπα­ϊκής Ένωσης και με βάση τη λογική θα όρθωνε αντιρρήσεις (στη χειρότερη περίπτωση) για το εμπάργκο, ώστε να μη χάσει τον κυριότερο προμηθευτή της...
Αυτό ακριβώς έγινε πριν από μερικές εβδομάδες, στο Γενικό Συμβούλιο της Ε.Ε., όταν Βρετανοί, Γάλλοι και άλλες «δημοκρατικές» δυνάμεις απαίτη­σαν να επιβληθούν κυρώσεις στην Τε­χεράνη, κατά τα πρότυπα των Αμερικα­νών. Τότε, η ελληνική πλευρά εξέφρα­σε (σωστά) αντιρρήσεις, επικαλούμενη το πρόβλημα που θα δημιουργήσει το εμπάργκο στον εφοδιασμό της χώρας.
Αμέσως μετά, ωστόσο, οργίασε το παρασκήνιο, με αφόρητες πιέσεις προς την Αθήνα. Αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχουν πλέον εμπόδια στην πετρελαϊκή απομόνωση του Ιράν, ακόμη κι εάν οι «σύμμαχοι» και «αδελφοί» Ευρωπαίοι μας οδηγούν σε πραγματι­κό ενεργειακό στραγγαλισμό. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει κανείς άλλος προμηθευτής που να μας δίνει πετρέ­λαιο με πίστωση. Κι ως γνωστόν, η χώ­ρα και οι επιχειρήσεις έχουν «στραγγίξει» από ρευστό.
Σύμφωνα με πληροφορίες από πα­ράγοντες που γνωρίζουν πολύ καλά τις εξελίξεις, το μερίδιο του ιρανικού πετρελαίου που επεξεργάζονται τα ελ­ληνικά διυλιστήρια, είχε αυξηθεί στο 35%, αλλά στην πραγματικότητα, τους τελευταίους μήνες, το ποσοστό είχε αυξηθεί ακόμη περισσότερο, για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω.
Τώρα, αυτό το μερίδιο δεν μπορεί να καλυφθεί, καθώς σήμερα τα διυλι­στήρια και κυρίως τα ΕΛ.ΠΕ. δεν διαθέτουν (ούτε μπορούν να βρουν) την απαιτούμενη ρευστότητα (μιλάμε για εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ) ούτε τις «γραμμές χρηματοδότησης», ώστε να πληρώνουν τοις μετρητοίς τις ποσότητες που χρειάζονται, όπως ζητούν οι υπόλοιποι προμηθευτές.
Την ίδια στιγμή, οι τιμές του «μαύ­ρου χρυσού» στις διεθνείς αγορές τρα­βούν και πάλι την ανηφόρα, καθώς οι κερδοσκόποι βρήκαν νέα αφορμή για να βγάλουν τρελά κέρδη πουλώντας κι αγοράζοντας συμβόλαια πετρελαίου.
Με το... αζημίωτο
Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 23 του Γενάρη οι υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. θα βάλουν τη βούλα στην απόφα­ση για το εμπάργκο, υπογράφοντας ταυτόχρονα και την πλήρη ενεργεια­κή ασφυξία της Ελλάδας. Και σε αυτήν την περίπτωση, πάντως, οι Ευρωπαίοι δηλώνουν πως θα σταθούν... αλληλέγγυοι στη χώρα μας, εξασφαλίζοντας εναλλακτικές πηγές τροφοδοσίας...
Το μόνο που δεν μας λένε και προ­σπαθούν να το κρατήσουν στα απόκρυ­φα είναι πως ΚΑΙ από αυτήν την υπόθε­ση, Γερμανοί, Γάλλοι, Βρετανοί και άλ­λοι ισχυροί της κοινότητας επιδιώκουν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του ελληνικού λαού.
Πώς θα γίνει αυτό; Μόνο δύο τρόποι υπάρχουν για να μας «βοηθήσουν» οι εταίροι μας να βρούμε τις ποσότητες πετρελαίου που χρειαζόμαστε, εφόσον είναι γνωστό πως καμία από τις ευ­ρωπαϊκές χώρες δεν διαθέτει επαρκή παραγωγή πετρελαίου για να καλύψει της ανάγκες:
Πρώτος τρόπος: Να μας δανείσουν (πάντα με επιτόκια αγοράς, άρα τοκογλυφικά) τα απαιτούμενα κεφάλαια κι εμείς να πάμε στους προμηθευτές μας (Ρώσους, Άραβες κ.λπ.) και να πά­ρουμε το πετρέλαιο που χρειαζόμαστε πληρώνοντας τοις μετρητοίς. Σε αυτήν την περίπτωση, ο «μαύρος χρυσός» θα μας στοιχίσει... ο κούκος αηδόνι.
Δεύτερος τρόπος είναι να αγορά­ζουν οι Ευρωπαίοι το πετρέλαιο με πί­στωση, με τα δικά τους εχέγγυα και στη συνέχεια να μας το μεταπωλούν, με το ανάλογο κέρδος, που στην περί­πτωση αυτή, λόγω «αυξημένου ρίσκου και μηδενικής αξιοπιστίας της χώρας, θα μας βάλουν μεγάλο «καπέλο» στις τελικές τιμές.
Με άλλα λόγια, ό,τι έκαναν οι «αδελ­φοί Ευρωπαίοι», που στέκονται... αλληλέγγυοι στο δράμα μας και μας εύ­χονται... «Καλό κουράγιο», ό,τι έκαναν με το πρώτο δάνειο, βάζοντας ληστρι­κά επιτόκια και βαρύτατους όρους, ό,τι θα κάνουν με το δεύτερο δάνειο, το ίδιο θα κάνουν και με την κάλυψη των αναγκών μας σε πετρέλαιο. Άλλωστε έπειτα από δυόμισι χρόνια μνημονίου και πολιτικής που μας οδηγεί στην πλή­ρη εξαθλίωση, όλα να τα περιμένει κανείς από εκείνους που μας φτωχαίνουν μέρα με τη μέρα και επιδιώκουν να αρ­πάξουν ό,τι πολύτιμο απέμεινε σε αυ­τόν τον τόπο...
Καμία αντιπαράθεση
Το χειρότερο απ' όλα, ωστόσο, είναι πως δεν υπάρχει κανείς (ούτε ένας!) Έλληνας πολιτικός που να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στους δήθεν συμμάχους μας και να υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Άλλωστε, με το Ιράν δεν έχουμε τίποτε να χωρίσου­με, όπως δεν είχαμε καμία αντιπαράθεση ούτε με το Ιράκ του Χουσεΐν, ούτε με τη Λιβύη του Καντάφι, ούτε με την Αίγυπτο του Μουμπάρακ, ούτε με τη Συρία του Άσαντ.
Τώρα, που όλα αλλάζουν στην ευ­ρύτερη περιοχή, από την Ανατολική Μεσόγειο έως τον Περσικό Κόλπο και από το Αιγαίο έως την Κεντρική Ασία, η Ελλάδα έχει χάσει τους παραδοσι­ακούς της συνεργάτες και έχει πέσει στον λάκκο της λυκοσυμμαχίας (όπως λέει και η Αλέκα), με τους ισχυρούς της Ευρώπης να κοιτάζουν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα και να επιδιώκουν να πλουτίζουν εις βάρος των φτωχών της κοινότητας.
Οι Ιρανοί γράφουν το δολάριο στα παλιά τους τα παπούτσια
Η... επιμονή του Ιράν να διαχειρίζεται και να εμπορεύεται το πετρέλαιό του προς το συμφέ­ρον του και όχι σύμφωνα με τους κανόνες που ορίζει το αμερικανικό δολάριο, ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αποτελεί μια σοβαρότα­τη αν και όχι τόσο εμφανή παράμετρο της κλι­μακούμενης αμερικανικής επιθετικότητας.
Αυτή η επικίνδυνη πτυχή του παγκόσμιου νο­μισματικού πολέμου παραμένει στο ημίφως της δημοσιότητας, καθώς σε πρώτο πλάνο πλασά­ρονται οι πυρηνικές φιλοδοξίες της Τεχεράνης και οι συνεπακόλουθες αμερικανικές, ισραηλι­νές και εν γένει δυτικές στρατιωτικές απειλές κατά του Ιράν, το οποίο υποτίθεται ότι απειλεί την παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη.
Πριν καταγράψουμε τις τελευταίες προσπά­θειες αμφισβήτησης του δολαρίου ως παγκό­σμιου αποθεματικού νομίσματος από το Ιράν, αξίζει να σημειώσουμε και να θυμηθούμε ότι τόσο ο Σαντάμ του Ιράκ όσο και ο Καντάφι της Λιβύης προσπάθησαν να αποκαθηλώσουν το δολάριο από τον θώκο της παγκόσμιας κυριαρ­χίας: ο Σαντάμ υπογράφοντας συμβόλαια πώλη­σης ιρακινού πετρελαίου σε ευρώ και ο Καντά­φι πρωτοστατώντας στην προσπάθεια δημιουρ­γίας νέου νομίσματος ανταλλάξιμου σε χρυσό. Είναι γνωστή η κατάληξη των δύο «διαβολικών δικτατόρων» και των χωρών τους...
Το Ιράν, παρ' όλα αυτά, ρισκάρει και διεκδικεί να πουλά το πετρέλαιό του σε κάτι περισσότερο από αυτό που αντιπροσωπεύει σήμερα το δολά­ριο, το οποίο μπορεί να κόβει σε τρισεκατομμύ­ρια κομμάτια η αμερικανική κεντρική τράπεζα προκειμένου η Ουάσιγκτον να πληρώνει τους πιστωτές της με φρέσκο χαρτί.
Έτσι, λοιπόν, σύμφωνα με το ιρανικό πρακτο­ρείο ειδήσεων, στις 20 Δεκεμβρίου 2011 το Ιράν και η Κίνα υπέγραψαν δυο συμφωνίες για την ενίσχυση των εμπορικών τους σχέσεων και των κοινών τους επενδύσεων. Οι νομισματικές συναλλαγές που συνεπάγονται οι δυο συμφωνί­ες, σύμφωνα με το ιρανικό πρακτορείο, δεν θα γίνονται ούτε σε δολάρια ούτε σε ευρώ.
Και η Ινδία
Η αμερικανική αντίδραση σε αυτήν την εχθρική απέναντι στο δολάριο και τις ΗΠΑ κί­νηση καταγράφηκε τρεις μέρες αργότερα. Στις 31.12.2011, σύμφωνα με την «China Post», ο πρόεδρος Ομπάμα υπέγραψε έναν νέο νόμο, ο οποίος προβλέπει αυστηρότατες ποινές στις τράπεζες που συναλλάσσονται με το Ιράν.
Παρά την αμερικανική αντίδραση, το Ιράν επιβεβαίωσε ότι, εκτός από την Κίνα, υπάρχουν και άλλοι που είναι διατεθειμένοι να αμφισβη­τήσουν την κυριαρχία δολαρίου - ΗΠΑ. Στις 7 Ιανουαρίου 2012, σύμφωνα με το Bloomberg, Ιράν και Ρωσία αντικατέστησαν το δολάριο στις μεταξύ τους διμερείς συναλλαγές.
Εκτός από την Κίνα και τη Ρωσία, και η Ιν­δία είναι έτοιμη να πληρώνει σε άλλο νόμισμα εκτός δολαρίου το ιρανικό πετρέλαιο που έχει ανάγκη. Σύμφωνα με ινδική διαδικτυακή εφη­μερίδα («India Times») στις 8 Ιανουαρίου 2012 η κυβέρνηση της χώρας, προκειμένου να δια­σφαλίσει την προμήθεια πετρελαίου - παρά τις κυρώσεις που προωθούν οι ΗΠΑ εις βάρος της Τεχεράνης -, εμφανίζεται αποφασισμένη να πληρώνει την αξία του πετρελαίου σε χρυσό, μέχρι να συμφωνηθεί μεταξύ των δύο χωρών ένα αποδεκτό νόμισμα (εκτός δολαρίου) για τις συναλλαγές τους.
Εκτός από τις παραπάνω συμφωνίες του Ιράν, οι οποίες υπονομεύουν το αμερικανικό νόμι­σμα, θα πρέπει να σημειωθούν ακόμη τα εξής:
♦ Σύμφωνα με το Bloomberg (26.12.2011), Ια­πωνία και Κίνα συμφώνησαν να προωθήσουν απευθείας συναλλαγές στα νομίσματά τους (γιέν και γουάν) χωρίς τη διαμεσολάβηση του αμε­ρικανικού δολαρίου.
♦ Σύμφωνα με την «China Daily» (23.11.2011), Κίνα και Ρωσία συμφώνησαν για τις κολοσσιαί­ου μεγέθους οικονομικές συμφωνίες τους να χρησιμοποιούν τα νομίσματά τους χωρίς τη δι­αμεσολάβηση του δολαρίου.
Με τα παραπάνω ίσως αποκτούν μια ευρύτε­ρη διάσταση και γίνονται περισσότερο κατανο­ητές οι εξελίξεις γύρω από το Ιράν. Αντιλαμβά­νεται δηλαδή ευκολότερα κανείς:
♦  Το αμερικανικό μένος κατά της Τεχεράνης, καθώς είναι η μόνη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στη Μέση Ανατολή η οποία δεν είναι εξάρτημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
♦ Τη σημασία που έχει για την Κίνα το Ιράν, κα­θώς από εκεί καλύπτει το 30% των αναγκών της σε πετρέλαιο.
♦ Την ευκαιρία που το Ιράν προσφέρει στη Ρω­σία να υποσκάψει την αμερικανική ηγεμονία...
Προφανώς, μέσα σε αυτό το μεγάλο παιχνί­δι για την παγκόσμια κυριαρχία, η φαλιρισμένη Ελλάδα υπό τον τραπεζίτη πρωθυπουργό Παπαδήμο δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότε­ρο από ένα απλό εξάρτημα της πολιτικής των «συμμάχων» της. Οι οποίοι, κατά διαβολική... σύμπτωση, είναι οι πιστωτές της και αυτοί που σφίγγουν τη θηλιά στο Ιράν ακόμη και με τον κίνδυνο να πνίξουν (με έναν πόλεμο) όλο τον κόσμο.