Μωραίνει η εξουσία ή ο φόβος; Του -δικού μας- Γιάννη Πανούση

Ήρθα κι εγώ από μακριά
Από την Πέρα Μεριά
Κανείς δεν με περίμενε
Δ. Κανελλόπουλος, Φερτός

Σε περιόδους κρίσης, εθνικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, αναδεικνύονται –εκτός από τα συναφή με τη μορφή της κρίσης προβλήματα- και άλλες πτυχές και παθογένειες της χώρας. Και εμφανίζονται ως σύγχρονοι «μπαμπούλες» τα ιδεολογήματα και τα στερεότυπα περασμένων εποχών (και αιώνων) για να κρύψουν την αξιακή και στρατηγική ένδεια.
Στο σχόλιο μου θ’ ασχοληθώ με τρεις παράπλευρες παλιομοδίτικες αμυντικές παρα-λειτουργίες
του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο λόγω της εκκωφαντικής παρουσίας του μορφώματος των αγανακτισμένων (παρόντων ή απόντων από τις πλατείες), έχει χάσει τον ύπνο του αλλά και τη λογική του και πλέει σε επικίνδυνα νερά. Οι συμμαχίες του διελύθησαν, οι σύμμαχοί του λιποτάκτησαν, οι πρόθυμοι φοβήθηκαν, άρα η μόνη διέξοδος του είναι η παράδοση των κλειδιών στη νέα γενιά. Όσα λάθη κι αν κάνουν οι νέοι θα είναι δικά τους κι όχι των Μεγάλων (και Ανεύθυνων) Οικογενειών.
1^η Απαγορεύεται ν’ αγανακτούν οι δεξιοί πολίτες, διότι αυτό το δικαίωμα το διαθέτουν αποκλειστικά οι «αριστεροί». Όπως απαγορεύεται οι αριστεροί πολίτες να είναι επί μακρόν αγανακτισμένοι, χωρίς να μπαίνουν σε κομματικές γραμμές, διότι τότε είναι «ύποπτοι».
Τα αριστερά (;) κόμματα γρήγορα ξέχασαν τους αγανακτισμένους της Ουγγαρίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Κίνας και άλλων «παραδείσων» και εξακολουθούν να προπαγανδίζουν ότι οι μη-ανήκοντες είναι εν δυνάμει πράκτορες σκοτεινών δυνάμεων.
Τα δεξιά κόμματα απλώς περιμένουν να δρέψουν τους καρπούς της αγανάκτησης και της ανάκτησης της εξουσίας (έστω «επί των πτωμάτων» της εθνικής κατάρρευσης).
Ιστορικά, οι σπασμοί ενός συστήματος που γνωρίζει ότι έφτασε στα όριά του και δεν μπορεί τίποτα πια να προσφέρει, συνοδεύονται με καταγγελίες και υπονομεύσεις των «άλλων». Μη αντέχοντας να μιλήσουν πρόσωπο-με-πρόσωπο με τους διαφωνούντες (καθώς στέρεψαν κι από πολιτικά ή ηθικά επιχειρήματα) εξαπολύουν μηχανισμούς συκοφάντησης.
Μωραίνει η εξουσία;
2^η Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η αποδοκιμασία ή η άσκηση βίας κατά ενός πανεπιστημιακού δεν θίγει την ελευθερία της σκέψης, η αποδοκιμασία ή η άσκηση βίας κατά ενός δημοσιογράφου δεν θίγει την ελευθερία της πληροφόρησης και μόνον η αποδοκιμασία κατά ενός πολιτικού θίγει τη Δημοκρατία. Το Δημοκρατικό Πολίτευμα κινείται και πραγματώνεται σ’ ένα τετράγωνο και εκφράζεται από 300 άτομα; Όλες οι άλλες λειτουργίες και όλοι οι άλλοι λειτουργοί  είναι αναλώσιμοι και μόνον οι 300 είναι καθαγιασμένοι; Και κάτι ακόμα. Οι βουλευτές είναι αντιπρόσωποι του λαού εφόσον εκφράζουν πιστά τη θέληση του λαού. Οι βουλευτές δεν ταυτίζονται με το λαό. Όταν, λοιπόν, αποδοκιμάζεται ένας βουλευτής δεν αποδοκιμάζεται μαζί του ούτε το κόμμα του, ούτε η περιφέρειά του, ούτε  η Δημοκρατία, ούτε ο κυρίαρχος λαός.
Δεν καθίσταται «λαμόγιο» ο ψηφοφόρος επειδή διεφθάρη ο πολιτικός που ψήφισε. Άρα, αν δεν θέλουν γενικεύσεις, ας ξεκαθαρίσουν οι ίδιοι με ποιους είναι κι ας αφήσουν τα πολιτικάντικα τρικ και τον πόνο τους για τη σωτηρία της πατρίδας.
Μωραίνει ο φόβος;
3^η Αν ένας (ο όποιος) 80χρονος διανοητής δηλώσει «Ακούστε την κυβέρνηση, έχει δίκιο», αναγορεύεται σε Σοφό και προβάλλεται. Αν ένας (και όχι ο όποιος) 80χρονος διανοητής-αγωνιστής δηλώσει «Παρακούστε την κυβέρνηση, έχει άδικο», καταγγέλλεται ως Παράδοξος και διαβάλλεται.
Η Ελλάδα για μία εισέτι φορά «κόβεται στα δύο», θέτοντας ψευδο-διαχωριστικές γραμμές «ημετέρων». Οι αφωνούντες πολιτικοί κατηγορούν τους διαφωνούντες πολίτες.
Αλήθεια, υπάρχουν εκεί στην κυβέρνηση εχέφρονες άνθρωποι που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η φοβική και φοβισμένη εξουσία τους μπορεί να τους πάει μακριά;

Γιάννης Πανούσης για το aixmi