Οι Ελληνες πολιτικοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα είναι παιδιά του ίδιου ακριβώς Θεού με εκείνους που εργάζονται στο Δημόσιο. Μπορεί οι πρώτοι να μην είναι «πελάτες» τους, να μην έχουν ισχυρούς νταβατζήδες τύπου ΓΕΝΟΠ, αλλά είναι Ελληνες πολίτες με ίσα δικαιώματα.
Τι έχει συμβεί, όμως; Από τον καιρό που ξεκίνησε η μεγάλη δημοσιονομική κρίση, οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν υποστεί σημαντικές μειώσεις μισθών, αλλά δεν έχουν ζήσει το δράμα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι ζουν με τη μεγάλη αγωνία για το αν θα έχουν την δουλειά τους αύριο το πρωί. Ο ιδιωτικός τομέας κάνει τα κουμάντα του, κόβει, προσαρμόζεται, σφίγγεται. Οπως μου έλεγε κάποιος, οι οικογενειακές επιχειρήσεις κοντεύουν να γίνουν
κυριολεκτικά... οικογενειακές.
Να είμαστε σαφείς. Υπάρχουν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι εργάζονται σκληρά και στα όριά τους. Είναι απαράδεκτο ένας γιατρός σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ή ένας αστυνομικός να πληρώνεται ελάχιστα και να βλέπει τον μισθό του να μειώνεται μαζί με τον μισθό ανθρώπων οι οποίοι πάνε στα γραφεία τους έτσι για το χάζι. Ολοι μας έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες για απίστευτους οργανισμούς, φορείς κ. λπ. οι οποίοι στεγάζουν υπαλλήλους χωρίς αντικείμενο. Πολλοί ξέρουμε ανθρώπους που έφυγαν πρόωρα από τον ΟΤΕ ή κάποια άλλη ΔΕΚΟ, ζουν με μια άνετη σύνταξη στα 50 κάτι τους και κάνουν και μια δουλειά με... αφορολόγητο εισόδημα. Τα παραδείγματα είναι πολλά και κοντινά και γι’ αυτό πλέον ο θυμός των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων είναι πολύ μεγάλος.
Οι λύσεις δεν είναι εύκολες. Κανείς δεν θέλει να παγιδεύονται άνθρωποι στην ανεργία. Αυτή τη στιγμή, όμως, ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει δυσανάλογα τη δημοσιονομική κρίση που οφείλεται στο σπάταλο και αδηφάγο κράτος. Χρειάζεται να υπάρξει μια ισορροπία και μια αίσθηση δικαιοσύνης. Την ώρα που κλείνουν επιχειρήσεις και εργαζόμενοι σε αυτές χάνουν τις δουλειές τους, δεν μπορεί να παραμένουν κηφήνες ή υπάλληλοι χωρίς αντικείμενο στο Δημόσιο. Οι πολιτικοί οφείλουν να το αντιληφθούν και να πάρουν τις αποφάσεις τους. Τους είναι, βέβαια, δύσκολο γιατί οι περισσότεροι έχουν χρόνια πολλά να νιώσουν τον κίνδυνο της απόλυσης...
Αλέξης Παπαχελάς για την Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.