Όχι για να τους διαπομπεύσουμε. Όχι για να επιτεθούμε. Όχι για να εκτονώσουμε σε κείνους τα δεινά της δικής μας άδειας ζωής. Όχι για να ικανοποιήσουμε τη βαρβαρότητα που μπορεί ο καθένας μας να κρύβει στα σκοτεινά απάτητα μέρη του εαυτού του. Όχι για να διαιωνίσουμε τη βία. Όχι για να δημιουργήσουμε
άλλη μια αδικία.
Όχι για κακό.
Πιστέψτε με…
Για το ακριβώς αντίθετο.
Για να μπορέσουμε συγκεκριμένα – προσωπικά- να τους κοιτάξουμε στα μάτια. Τον καθένα ξεχωριστά.
Κάθε ευρώ που θα δοθεί με νομιμοφανή τρόπο και θα συσσωρευτεί σε τραπεζικούς λογαριασμούς, μπορεί τελικά ν’ ακολουθήσει έναν άλλον δρόμο. Άμεσα. Τώρα!
Κάθε ευρώ από τα αναδρομικά να πάει στο «Χαμόγελο του Παιδιού».
Το Χαμόγελο (www.hamogelo.gr), που κλείνει σε λίγες μέρες, γιατί δεν αντέχει οικονομικά τους δυσβάσταχτους – κυνικά απάνθρωπα αδιάφορους- καιρούς.
Αν το αιμοσταγές τέρας της γραφειοκρατίας και η πονηριά των νόμων (δηλ. των νομοθετών) ορίζουν πως κάποιοι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι του λαού πρέπει να πλουτίσουν, τότε αυτό το έλλειμμα Δικαιοσύνης μπορεί αυτομάτως να καλυφθεί από μια βαθιά απόφαση.
Αδικία; Διορθώνεται αμέσως. Αν δεν διορθώνεται αμέσως, δε θα χάσουμε άλλο χρόνο καταγγέλλοντας, περιγράφοντας, ψάχνοντας λέξεις θυμού, σπαταλώντας φαιά ουσία στο προφανές της αδικίας. Κάνουμε το μέγιστο δυνατό, για το μέγιστο δυνατό ανθρώπινο όφελος.
Όχι, δεν θέλουμε ν’ αφήσουμε στη διακριτική τους ευχέρεια το τι θα πράξουν με τα χρήματα. Ο πόνος χτυπά αδιάκριτα τις ζωές των παιδιών. Δεν έχει να κάνει με φιλότιμο και προθυμία, προθέσεις και σκεπτικισμό. Δεν έχει να κάνει με συναίσθημα. Αλλά με προτεραιότητα πνεύματος. Ξεκάθαρη. Συγκεκριμένη.
Κι όχι αναγκαστικά τώρα, που η χώρα περνά δύσκολα. Πάντοτε.
Το ξέρω πως είναι δέλεαρ τα χρήματα. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Σκεφτείτε να είχατε μπροστά σας 100 χιλιάδες ευρώ. 200 χιλιάδες ευρώ! Πραγματικά χρήματα, δικά σας. Με τη βούλα. Με το νόμο. Ο πειρασμός είναι μεγάλος. Κατανοώ τους ανθρώπους. Έχουμε μεγαλώσει να σταυροκοπιόμαστε, αλλά ο θεός μας να είναι το χρήμα.
Έχει να κάνει με το πώς σκεφτόμαστε.
Μπορούμε αυτούς τους πολιτευτές να τους βρίσουμε, να τους πετάξουμε γιαούρτια κι αυγά, να βλέπουμε τηλεόραση και να χρησιμοποιήσουμε κάθε δυνατή χυδαία λέξη.
Μα δε μας ανήκει η βία.
Δε μας ανήκει ο πλούτος μας. Δε μας ανήκει η φτώχεια μας.
Είμαστε περαστικοί ταξιδευτές από ένα μικρό πλανήτη που θα συνεχίσει ν’ αναπνέει μόνο όσο θα υπάρχουν παιδικά χαμόγελα.
Τα παιδιά ΕΙΝΑΙ ο δρόμος προς την ελευθερία.
Τα παιδιά είναι η ελευθερία.
Υ.Γ. Πόσο τρελό θα ήταν να διαδηλώσουν χιλιάδες άνθρωποι για το κάθε χαμόγελο του κάθε παιδιού; Όχι αναγκαστικά στους δρόμους. Ίσως στο διαδίκτυο, ίσως… νοερά.
Η μεγαλύτερη διαδήλωση είναι αυτή στην οποία αυτομάτως συντονίζονται οι ψυχές πολλών ανθρώπων.
Έτσι… Χωρίς επικεφαλής, χωρίς αρχηγούς, ταγούς και καθοδηγητές. Χωρίς «εγώ το σκέφτηκα», χωρίς «εγώ το κάνω», «εγώ πήγα», χωρίς «εγώ… εγώ… εγώ…».
Ξεχάστε τον γράφοντα. Τον ομιλητή. Τον οποιοδήποτε.
Σκεφτείτε μόνο ένα χαρούμενο παιδί. Φανταστείτε τα μάτια του. Βλέπετε πόσο μοιάζουν με τον ήλιο;
Βλέπετε το πρόσωπό σας να καθρεφτίζεται;
Πέτρος Κουμπλής για το aixmi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.