Η ελληνική κρίση αντιμετωπιζόταν από τον διεθνή Τύπο, τον γερμανικό ιδίως, από τους ξένους πολιτικούς ηγέτες αλλά και από εμάς τους ίδιους, με όρους αμαρτίας στην οποία υποπέσαμε και για την οποία τιμωρούμαστε.Η αμαρτία μας ήταν ότι «ζούσαμε πάνω από τις
δυνάμεις μας», ότι «δίναμε ψεύτικες στατιστικές στην Ευρώπη», ή ότι «τα φάγαμε» (όλοι μαζί ή οι πολιτικοί μόνοι τους). Και το μνημόνιο, στη θεολογική αυτή γλώσσα, ήταν κάτι σαν καθαρτήριο όπου θα βασανιζόμασταν για λίγο, ώστε να αποφύγουμε την κόλαση της χρεοκοπίας και να επανέλθουμε στον παράδεισο των δανειστών μας.
Αλλά αν εμείς πληρώνουμε την αμαρτία μας, αν και οι Ιρλανδοί αμάρτησαν επίσης (όταν εξαγόρασαν με δημόσιο χρήμα την απύλωτη ζημιά των ανεύθυνων και υπέρ-κερδοσκοπικών τραπεζών τους) και οι Ισπανοί έχουν κι αυτοί την αμαρτία τους (τη στεγαστική σούπερ-φούσκα που έσκασε), οι καημένοι οι Πορτογάλοι τι αμαρτίες πληρώνουν; Η Πορτογαλία δεν έδωσε ψεύτικες στατιστικές στις Βρυξέλλες, δεν είχε ανεύθυνες τράπεζες ούτε στεγαστική φούσκα, δεν έδωσε μίζες για υποβρύχια ούτε έζησε σκάνδαλο Ζίμενς, δεν γνώρισε καν την υψηλή ανάπτυξη (ή δήθεν ανάπτυξη) που είχαν οι άλλοι νότιοι την περασμένη δεκαετία (ο Πορτογαλικός ρυθμός ανάπτυξης ήταν 0,8% τα περασμένα δέκα χρόνια). Γιατί, λοιπόν, και οι αναμάρτητοι, φτωχοί Πορτογάλοι ρίχνονται στην ίδια φωτιά με τους αμαρτωλούς Έλληνες και Ιρλανδούς; Γιατί θα υποστούν και αυτοί το ίδιο μαρτύριο, στο ίδιο καθαρτήριο;
Η απάντηση είναι απλή. Η κρίση δεν είναι αμαρτία κανενός. Κι είναι καιρός να πάψουμε να συζητούμε με όρους κατηχητικού. Η κρίση στην περιφέρεια της ευρωζώνης δεν έχει ως βασική αιτία τις (υπαρκτές, φυσικά) αδυναμίες ή αμαρτίες των επί μέρους χωρών. Είναι προπάντων κρίση της ίδιας της ευρωζώνης, κρίση της ασύμμετρης ανάπτυξής της, μετενσάρκωση σε κρίση χρέους της τραπεζικής κρίσης των τοξικών και αποτέλεσμα της απουσίας θεσμών κοινής οικονομικής διακυβέρνησης σε μια ζώνη με κοινό νόμισμα. Και δεν θα λυθεί η κρίση αυτή μέχρις ότου το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη πεισθούν να την αντιμετωπίσουν ως τέτοια.
Μα όσο το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη θα επιμένουν να επιβάλουν την ίδια συνταγή- η οποία τώρα πίπτει επί των πορτογαλικών κεφαλών, καθώς η Πορτογαλία καλείται να υπογράψει το μνημόνιό της, εν μέσω μάλιστα της προεκλογικής της περιόδου. Όσο, δηλαδή, θα συνεχίζουν να δίνουν, αντί βοήθειας στις χρεωμένες χώρες, πανάκριβα δάνεια συνοδευόμενα με δρακόντειους όρους λιτότητας. Κι όσο η λιτότητα αυτή θα βαθαίνει την ύφεση στις παγιδευμένες στο χρέος χώρες, θα τους αποστερεί μέσα ανάπτυξης, ώστε να μειώσουν το χρέος τους, το οποίο χρέος, αντιθέτως, όλο μεγαλώνει σαν το πτώμα του Αμμεδαίου- τόσο, οι μεν χώρες-θύματα θα πέφτουν βαθύτερα σε μια κλασική «παγίδα χρέους». Οι δε χώρες-θύτες θα κάθονται πάνω σε μια βόμβα τοξικού τραπεζικού χρέους, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί.
Ο αναγνώστης θα πει- «μα δεν μας είπες και τίποτε πρωτότυπο». Πράγματι. Όλες οι αναλύσεις, όλων των σοβαρών οίκων στον κόσμο, τον τελευταίο καιρό, πάνω-κάτω τα ίδια υποστηρίζουν και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη πειστικότητα και επιστημονική επάρκεια από εμένα. Αλλά γιατί είναι τόσο δύσκολο να μεταφραστούν οι αναλύσεις αυτές στα γερμανικά;
Παύλος Τσίμας για το aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Loutraki One σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα Eλληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επειδή το Loutraki One πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που αναφέρονται σε προσωπικά δεδομένα τoυ αρθρογράφoυ ή που δεν περιέχουν το e-mail του αποστολέα. Tο email των αποστολέων σχολίων δεν εμφανίζεται δημόσια.