Τα Tod's του Ανδρούτσου (του Δημ. Καμπουράκη)

 Του Δημήτρη Καμπουράκη

Εμείς οι  Έλληνες δεν ξέρουμε την ιστορία μας. Δεν επιθυμούμε επίσης να τη μάθουμε. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, αυτή η ιστορική μας αμάθεια (ή έστω ημιμάθεια) δεν περιφέρεται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν μας σαν αποκριάτικος αητός δίχως καλούμπα, αλλά  διαθέτει έναν σαφέστατον και ακριβέστατο  προσανατολισμό.  Είναι μια αμάθεια αριστοτεχνικά προσαρμοσμένη σε μερικά από τα πλέον κυρίαρχα δόγματα της νεοελληνικής «λαϊκής» εθνικής συνείδησης.

1.      Στο δόγμα του μόνιμα ευρισκόμενου σε άμυνα έθνους, το οποίο είναι  περικυκλωμένο από εχθρούς και στροβιλίζεται αιωνίως  στο κέντρο μιας πελώριας διεθνούς συνομωσίας που αποσκοπεί στην εξαφάνιση του.
2.      Στο δόγμα της καθαρότητας της ιστορικής γραμμής του ελληνισμού από  την αρχαιότητα ως σήμερα ή απλοϊκότερα, στην απ' ευθείας καταγωγή ημών των νεοελλήνων από τους αρχαίους έλληνες δίχως ενδιάμεσες αλλοεθνείς προσμίξεις.
3.       Στο δόγμα της ιστορικής «αγιοποίησης» των προθέσεων και των πρακτικών του ελληνικού έθνους ανά τους αιώνες, με αντίστοιχη δαιμονοποίηση των προθέσεων και των πρακτικών όλων των «εχθρών».

Κάθε προσπάθεια διαφορετικής ανάγνωσης της ελληνικής ιστορίας που έρχεται σε σύγκρουση με κάποιο από τα παραπάνω δόγματα (τα οποία συνδέονται ομφαλοειδώς μεταξύ τους), μπαίνει κατ' ευθείαν στο στόχαστρο των καθαρόαιμων «πατριωτών» . Οι οποίοι «πατριώτες» διαθέτουν ένα ανεπανάληπτο ένστικτο να αντιλαμβάνονται ποιές από τις ανατροπές της κατεστημένης ιστορίας, οδηγούν σε ευθεία υπονόμευση σημερινών κυρίαρχων αντιλήψεων μέσα στην ελληνική κοινωνία. Μιλώ με θαυμασμό για το ένστικτο και όχι για τη γνώση τους, αφού η ιστορική αγραμματοσύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας τους είναι δεδομένη.

Ως δικαιολογία, ακούω μονότονα από όλους ότι το ελληνικό σχολείο δεν μας μαθαίνει την πραγματική ιστορία. Μεγαλύτερη σαχλαμάρα απ' αυτή δεν υπάρχει. Οι νεοέλληνες σιχαίνονται και βαριούνται την επίσημη ιστορία. Στις εθνικές επετείους πάνε για spa, χλευάζουν τους πανηγυρικούς της ημέρας, διαμαρτύρονται διότι οι παρελάσεις κλείνουν τους δρόμους και αρνιούνται πεισματικά να διαβάσουν κάποιο ιστορικό βιβλίο ή άρθρο στην εφημερίδα. Τρέχουν όμως να την υπερασπιστούν με θανατηφόρο πάθος, μόλις αντιληφθούν ότι κάποιος την «προσβάλει» με νεωτερισμούς. Γιατί; Διότι η ιστορική τους ημιμάθεια χρησιμοποιείται ως νομιμοποιητικός μηχανισμός των απόψεων που έχουν σήμερα για πορεία των ιδίων και του έθνους τους. Οι οπαδοί του «ανάδελφου εν' αμύνει ευρισκόμενου έθνους» διαθέτουν ήδη μια ιστορία προσαρμοσμένη στα αθλιότερα χούγια του νεοελληνισμού και δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να την κουβεντιάσουν. Διότι τότε θα είναι υποχρεωμένοι να συζητήσουν και τη νομιμοποιητική βάση πολλών απόψεων τους για το σήμερα, τις οποίες αρνούνται να θέσουν στη βάσανο του διαλόγου θεωρούνται τις αυταπόδεικτα αξιώματα.

Και οι ολίγοι που ξέρουν δέκα πράγματα παραπάνω; Αυτοί που κατανάλωσαν ώρες για μελέτη και φαιά ουσία για συμπεράσματα και συσχετίσεις; Τι κάνουν αυτοί; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Στέκονται αμήχανοι και ολίγον φοβισμένοι  μπροστά σ' έναν πελώριο αμαθή «πατριωτικό» όχλο, που οδηγεί το κατ' εξοχήν κοσμοπολίτικο έθνος των Ελλήνων  στον χειρότερο νεοκοτζαμπασικό απομονωτισμό. Δεν ρισκάρουν κι αυτοί. Βλέπουν με θλίψη τα εθνικά ταμπούρια να στήνονται γύρω-γύρω μας και τους έσωθεν «ηρωικούς» υπερασπιστές ακροβολισμένους με τα καριοφίλια στα χέρια και  το κεφάλι χωμένο στην άμμο. Όποιος τολμήσει να σηκώσει το βλέμμα και να φωνάξει ότι το παγκοσμιοποιημένο τσουνάμι που έρχεται κατά πάνω μας είναι εκατό φορές ψηλότερο από τις πρόχειρες πέτρες που στήσαμε, ονομάζεται αυτομάτως ύποπτος και εθνικά επικίνδυνος. Όποιος διανοηθεί να υποστηρίξει ότι η σωστή στρατηγική δεν είναι να στηθούμε απέναντι στο κύμα αλλά να το καβαλήσουμε και να πορευτούμε πάνω του με σκάφος την εθνική μας ταυτότητα, γίνεται κατ' ευθείαν προδότης.

Για να εξηγούμαστε, το τωρινό τσουνάμι δεν θα μας σβήσει ως έθνος. Έχουν περάσει πολλά τέτοια από πάνω μας ανά τους αιώνες και επιζήσαμε. Το θέμα είναι αν θα βγούμε μεγαλύτεροι ή μικρότεροι απ' αυτό, πιο δυνατοί ή πιο αποδυναμωμένοι. Επί του παρόντος, το «ανάδελφον έθνος» αναμένει υπερήφανα τη σμίκρυνση του, μετονομάζοντας την αδράνεια του σε εθνική περηφάνια και την γεροντική στενοκεφαλιά του σε ηρωική παράδοση. Στο μεταξύ, οι αφροί του κύματος γλύφουν ήδη τα Tod's τσαρούχια που φοράμε στα ποδάρια μας, τα οποία ποδάρια μας σημειωτέον είναι απ' ευθείας απόγονοι των ποδαριών τού (κατ' ευθείαν απογόνου του Περικλέους) Οδυσσέα Ανδρούτσου και τον οποίον εδολοφόνησε ο φονιάς Μπούρας από τον οποίον επίσης κατ' ευθείαν καταγόμαστε.. Κι ανάθεμα με αν καταλαβαίνω τελικά από ποιούς ακριβώς κατάγομαι, για να καθορίσω αν πρέπει να είμαι περήφανος ή να ντρέπομαι. Από ήρωες κατάγομαι ή από φονιάδες ηρώων;

 Δ. Καμπουράκης για το protagon.gr